ထွက်မပြေးနဲ့ ရှက်သွေးလေးရယ်

အန်ကယ်ထွန်း ဒီတခေါက်လာတော့ အသားဖြူဖြူ နှင့်ကောင်လေးတစ်ယောက် သူနှင့်အတူပါလာသည်။ အန်ကယ်ထွန်း၏ အမည်အပြည့်အစုံက ဦးထွန်းခင်ကျော် ဖြစ်သည်။ နီလာ၏ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးမောင်မောင်ဦး၏ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ အန်ကယ်ထွန်းက မော်လမြိုင် တွင် အလုပ်တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသူတဦးဖြစ်ပြီး နီလာတို့ရှိရာ ရန်ကုန်သို့ နှစ်လသုံးလလျှင် တစ်ခေါက် လာရောက်တတ်သည်။ သူလာလျှင်လဲ နီလာတို့အိမ်တွင် အမြဲတည်းခိုလေ့ရှိသည်။

ဦးထွန်းခင်ကျော်ဆိုတာက အန်ကယ်ထွန်း အိမ်ထောင်မကျမှီက နီလာတို့အိမ်တွင် အတူနေထိုင်ခဲ့ဘူး သည်။ ထိုသို့နေထိုင်စဉ်ကာလ တစ်လျှောက်လုံးတွင် လူမမယ် ကလေးဘဝတွင်သာရှိသေးသော နီလာကို အန်ကယ်ထွန်း က ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့သည်။ နီလာကို အလိုလဲလိုက်သည်။ ချစ်လဲချစ်သည်။ နီလာ၏ ခလေးဘ၀ ကာလ တော်တော်များများသည် အန်ကယ်ထွန်း၊ ဦးထွန်းခင်ကျော်၏ လက်ပေါ် တွင်ကြီးပြင်းခဲ့ရသည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။

ထို့နောက် အန်ကယ်ထွန်း အိမ်ထောင်ကျသွားတော့ နီလာတို့နှင့်အတူမနေတော့ပေ။ ဒါပေမဲ့ နီလာတို့ အိမ်သို့တော့ မကြာခဏလာသည်။ ရောက်လျှင်လဲ အန်ကယ်ထွန်းသည် နီလာကိုသူ၏လက်ပေါ်မှ မချတော့၊ ပြီးတော့လဲ နီလာ ကြိုက်တတ်သော မုံ့တွေကို တပုံတပင် ကြီး ဝယ်၍ လာသေးသည်။

အန်ကယ်ထွန်းအိမ်ထောင်ကျသွားပြီးနောက် တစ်နှစ်မှာပင် နီလာတစ်ယောက် မှတ်မှတ်ရရပင် မူလတန်း ကျောင်းသို့စ၍တက်ခဲ့ရသည်။ အဲဒီနောက်ဝန်ထမ်းဖြစ်သော အန်ကယ်ထွန်းက နယ်သို့ပြောင်းသွားရတော့၊ နီလာတို့အိမ်သို့ အရောက်အ ပေါက်နဲသွားခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ သူရန်ကုန်ကိုရောက်လျှင်တော့ နီလာတို့ အိမ်သို့အမြဲလာသည်။ ပြီးတော့ နီလာတို့အိမ်တွင်ပင် အမြဲ တည်းခိုသည်။

လွန်ခဲ့သော (၄)နှစ်ခန့်ကတော့ နီလာ၏ဖခင် ဦး မောင်မောင်ဦး ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရာ ကျန်ရစ်ခဲ့သော နီလာတို့သားအမိကလဲ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ အမျိုးတွေကိုသာမက အန်ကယ်ထွန်းဆီကိုပါ အကြောင်းကြားခဲ့သည်။ ထိုအခါ အန်ကယ်ထွန်းက အားချင်းရောက်လာခဲ့ပြီး ကိစ္စအ၀၀ကို ကူညီဆောင်ရွက်ကာ ရက်လည်ပြီးမှ ပြန်သွားခဲ့သည်။

နီလာ၏ဖခင်ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်ပေမဲ့လဲ အန် ကယ်ထွန်းက နီလာတို့အိမ်သို့ အဝင်အထွက်မပျက်ခဲ့ပေ။ ရန်ကုန်ရောက်လျှင် အမြဲပင်တည်းခိုနေကြဖြစ်လေသည်။ ဖခင် ဦးမောင်မောင်ဦး မရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်းတွင် နီလာ၏မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ရီပြုံးက မင်္ဂလာဈေးရှိ အထည် ဆိုင်ကို ဦးစီး၍ လုပ်ကိုင်ခဲ့ရလေသည်။

ကံတူအကျိုးပေးလို့လားတော့ ပြောရမည်လား မသိ။ နီလာ၏ဖခင်ဆုံးပြီး တနှစ်ကျော်ကျော်လောက် အကြာတွင် အန်ကယ်ထွန်း၏ဇနီးကလဲ နယ်တွင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရပြန်သည်။ ဒီတော့ အန်ကယ်ထွန်းက သားတစ်ယောက်နှင့် မုဆိုး ဖိုဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။ နီလာတို့ကို အကြောင်းကြားခဲ့သော်လည်း  အန်ကယ်ထွန်း၏ဇနီး ကွယ်လွန်ရာသို့ နီလာတို့က မရောက်ဖြစ်ခဲ့ချေ။

အဲဒီနောက်တွင်လဲ အန်ကယ်ထွန်းက ရန်ကုန် ရောက်လျှင် သူမတို့အိမ်သို့ ရောက်မြဲတိုင်းရောက်ကာ တည်းခိုလေ့ရှိပါသည်။ ယခုတစ်ခေါက်လာတော့ အန်ကယ်ထွန်းက သူ၏ သားလေးကိုပါခေါ်လာခဲ့သည်။ အလုပ်ကိစ္စနှင့်သာ ရန်ကုန်သို့လာတတ်သော အန်ကယ်ထွန်းက သူ၏သားကို ခေါ်လာလေ့မရှိသဖြင့် နီလာတို့က ယခုမှ အန်ကယ်ထွန်း၏ သားကို တွေ့ဘူးမြင်ဘူးကြရသည်ဖြစ်သည်။

ကောင်လေးက အသက် (၁၉)နှစ်ကို ပြီးခဲ့သောလ ကမှပြည့်၍ ယခု အသက်(၂၀)ထဲသို့ ဝင်ရုံသာရှိသေးသည် ဟု အန်ကယ်ထွန်းက  ပြောသည်။ သူ့နံမယ်က မိုးလှိုင်ကျော် တဲ့။ တွေ့တွေ့ချင်းဘဲ နီလာက တဦးတည်းသော သမီး ဖြစ်ကာ မွေးချင်းမရှိဘဲ အဖေါ်မဲ့ခဲ့ရသောကြောင့်လား မသိ။ မိုးလှိုင်ကျော်ကို ခင်မင်မိသည်။ အန်ကယ်ထွန်းက မော်လမြိုင်မှနေ၍ တာချီလိတ်သို့ ပြောင်းရွှေ့၍ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် မိုးလှိုင်ကျော်ကို နီလာတို့အိမ်တွင် နေထိုင်ရန်ထားခဲ့မည် ဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ်တတိယနှစ်သို့ ရောက်နေပြီဖြစ်သော မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာတို့အိမ်တွင်နေ၍ ကျောင်းတက်ရန်ဖြစ်သည်။

နီလာတို့သားအမိနှစ်ယောက် စလုံးကပင် မိုးလှိုင် ကျော်ကို သူမတို့အိမ်တွင် အတူနေထိုင်ရန် လှိုက်လှိုက် လှဲလှဲ သဘောတူလက်ခံခဲ့သည်။ နီလာအနေနှင့်ကလဲ မောင်လေးတစ်ယောက်ကို ကောက်ရလိုက်သလိုပင် ခံစားလိုက်ရကာ ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးမိခဲ့ရတာအမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ နီလာက မိုးလှိုင် ကျော်ထက် အသက်(၄)နှစ်ကျော်ကျော် ကြီးပြီး၊ ဘွဲ့ရခဲ့တာ ပင် (၃)နှစ်ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့လဲ နီလာက မမကြီးပေါ့။ ထို့ပြင် အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင်ပင် တိုက် ဆိုင်မှုတခုကလဲရှိနေပြန်ပါသည်။ ထိုအကြောင်းအရာက တော့ မိုးလှိုင်ကျော် ယူထားသော ဘာသာက နီလာယူထားသောဘာသာနှင့် အတူတူဖြစ်ပြီး နီလာက ယခုအခါ မဟာဘွဲ့ အတွက်ကျမ်းပြုကာလပင်ရောက်နေ ပြီဖြစ်သည့်အတွက် အန်ကယ်ထွန်းက မိုးလှိုင်ကျော်ကို စာပြဖို့တာဝန်ကိုပါ နီလာအား ပေးအပ်ခဲ့လေသည်

နောက်တနေ့တွင် မိုးလှိုင်ကျော်၏ကျောင်းကိစ္စ အ၀၀ကို အန်ကယ်ထွန်းနှင့်နီလာတို့က မိုးလှိုင်ကျော်နှင့် အတူ လိုက်လံဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။ နီလာတို့အိမ်တွင် အန်ကယ်ထွန်းက(၂)ညအိပ်နေ ပြီး သူပြောင်းရွှေ့တာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည့် တာချီလိတ်မြို့ သို့ ထွက်ခွာသွားပါတော့သည်။ ခါတိုင်းအချိန်များတွင်သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ ခြောက်ကပ်ကပ်ဖြင့် ရှိနေခဲ့သော နီလာတို့အိမ်သို့ မိုးလှိုင် ကျော်ရောက်လာသဖြင့် စိုစိုပြေပြေလေးဖြစ်ခဲ့ရသည်။ မနက်မိုးလင်းလျှင် အိမ်က ဆန်နီကားလေးကို ကိုယ် တိုင်မောင်း၍ မေမေက ဆိုင်ထွက်သည်။ အပြင်သွားစရာ မရှိသောရက်များတွင် အိမ်တွင်နီလာက တယောက်တည်း အထီးကျန်ကာ ကျန်ရစ်ခဲ့တာကများသည်။ တခါတရံမျိုး တော့လဲ နီလာက မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ရီပြုံးနှင့်အတူ ဆိုင်လိုက် ၍ ထွက်တတ်ပါသေးသည်။

ဒါပေမဲ့ သူမဘာမျှမလုပ်တတ် နားလည်း နားမ လည် ဆိုင်တွင်တနေကုန် ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး စားချင်ရာ စားကာ ဈေးသိမ်းတော့ မိခင်ဖြစ်သူနှင့်အတူ ပြန်ခဲ့ရသည် ချည်းဖြစ်သည်။ ဆိုင်တွင်တနေ့လုံး ဘာမျှမလုပ်တဲ့သူက ညနေအိမ်ပြန်ရောက်လျှင် ခေါင်းကကိုက်တတ်သေးသည်။ ဒီတော့ မိခင်ဖြစ်သူက နီလာကို ဆိုင်သို့မခေါ်တော့ဘဲ အိမ်တွင် သာ နီလာက တကိုယ်တည်းကျန်ခဲ့ရတော့သည်။ အခုအိမ်တွင် မိုးလှိုင်ကျော်က ရှိနေတော့ နီလာအ တွက် စကားပြောဖေါ်ရသည်။ အိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပေမဲ့ လည်း မပျင်းတော့ ..။

ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်က မွန်မွန်ရည်ရည်လေး ဖြစ် သည်။ နီလာတို့သားအမိကိုလဲ အထူးပင် ခင်မင်သည်။ အိမ်တွင်လဲ အလကားထိုင်မနေတတ်။ သူလုပ်နိုင်တာ သူကူညီ နိုင်တာမှန်သမျှကို ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် ထ၍ လုပ်ပေးတတ်သည်။ နီလာအပြင်သို့ သွားစရာရှိ၍ သူကျောင်းအားရက် နှင့်ကြုံရင်လဲ မိုးလှိုင်ကျော်က အဖေါ်အဖြစ်လိုက်ပါပေး တတ်သည်။ တနေ့ထက်တနေ့ တရက်ထက်တရက် နီလာနှင့် မိုးလှိုင်ကျော်တို့သည် ပို၍အနေရင်းလာကြကာ ပို၍လည်း တယောက်ကို တစ်ယောက် ခင်မင်၍ လာခဲ့ရပါသည်။

ဒါပေမဲ့လဲ တစ်ခါတစ်ခါတွင်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမအပေါ် တမျိုးလေးပင် ဖြစ်သည်ဟု နီလာတွေးမိသည်။ တခါတရံမျိုးတွင် မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏အရောင်တဖိတ်ဖိတ်လက်၍နေသော သူ၏ မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် နီလာ၏ တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံး၍ ခဏကြာသည်ထိ စူးစိုက်စွာ ကြည့်တတ်သည်။ ဒီလိုအခါမျိုးတွင် နီလာက မသိဟန် ဆောင်၍နေခဲ့သော်လဲ နီလာ၏ရင်ထဲတွင်တော့ တလှိုက်လှိုက်ခံစားခဲ့ရလေသည်။

သို့သော်လဲ နီလာကတော့ ငါစိတ်ထင်လို့ဖြစ်မှာပါ ငါထင်သလိုလဲမဟုတ်နိုင်ပါဘူး ဟူ၍ အဖြစ်မှန်ကိုဖုံးကွယ် ကာ သူမ၏ရင်ထဲမှ ခံစားလိုက်ရသည်တို့ကို ချေဖျက်ခဲ့ သည်ချည်းပင်ဖြစ်ပါသည်။ အပျိုတောင်မှ အပျိုကြီးစာရင်းဝင်လောက်နေပြီ ဖြစ်သောနီလာ၏ အတွေးထဲ စိတ်ကူးထဲတွင် မိုးလှိုင်ကျော် ကို တခါတရံမျိုးတွင် ခဏတဖြုတ်စိတ်ကူးခဲ့ဘူးတာတော့ အမှန်ပါ။ ထိုစိတ်ကူးလေးတွေ၏ အဆုံးတွင်တော့ နီလာ တစ်ယောက် အို မဟုတ်သေးပါဘူး ဟု ဆိုကာ ရှက်သွေး ဖြာခဲ့ရသည်ချည်းဖြစ်သည်။

ဒီလိုအတွေး ဒီလိုစိတ်ကူးမျိုးကို နီလာတစ်ယောက် တကြိမ်မက စိတ်ကူးခဲ့ရသည်။ ထိုကဲ့သို့ပင် မျိုးလှိုင်ကျော် ကလဲ သူမကို သူမ၏ ရင်ထဲထိ စူးနစ်ရောက်ရှိခဲ့ရသော အကြည့်မျိုးဖြင့် မကြာခဏ ကြည့်တတ်သည်သာဖြစ်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်မှာ မွန်မွန်ရည်ရည်ဖြင့် ရိုးရိုးသားသား ရှိတာကတော့မှန်ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ ကောင်လေးက မခေဟု နီလာတစ်ယောက်မှတ်ချက်ချမိသည့်အပြင် သူမ၏ တစွန်း တစအတွေးလေးကလည်း တကယ်လို့များ သူမစိတ်ကူးမိ ထားသလို တကယ်များဖြစ်နေခဲ့ရင် .. ဟူသောအတွေး လေးကိုလဲ တစွန်းတစတွေးခဲ့မိပါ လေတော့သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်တစ်ယောက် နီလာတို့အိမ်သို့ ရောက် ခဲ့သည်မှာ (၂)လကျော် (၃)လနီးပါးပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်ပါသည်။

ဒီနေ့မနက်စောစော (၅)နာရီလောက်မှာပင် တာချီ လိတ်မှလာသော အန်ကယ်ထွန်းတစ်ယောက် အိမ်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ၏သားဖြစ်သူ မိုးလှိုင်ကျော် အတွက်ရော နီလာတို့သားအမိအတွက်ပါ ပစ္စည်းတွေ တပုံတပင် ပင် ဝယ်ခြမ်း၍လာခဲ့သည်။

အန်ကယ်ထွန်းရောက်လာတော့ နီလာတို့ (၃)ယောက်စလုံးပင် အိပ်ယာမှ နိုးဖြစ်ကြသည်။ အဲဒီနောက် မနက်စောစောစာ စားပြီး (၈)နာရီလောက်တွင်တော့ အလုပ်ကိစ္စရှိသော အန်ကယ်ထွန်းက နီလာ၏ မိခင် ဒေါ်ရီပြုံး၏ ဆန်နီပစ်ကတ်ကားလေးကို မောင်း၍ ဒေါ်ရီပြုံးဈေးသို့ အသွားတွင် တစ်ခါတည်းလိုက်ပါ၍ သွားလေသည်။ အိမ်တွင် မိုးလှိုင်ကျော်နှင့် နီလာတို့ (၂)ယောက်ထဲ သာကျန်ခဲ့ကြသည်။

လူကြီးတွေအပြင်သို့ထွက်ခွာသွားကြပြီးသည့် အချိန် တွင် နီလာက သိမ်းစရာပစ္စည်းများကို သိမ်းသည်။ ဆေးစရာပစ္စည်းများကိုဆေးသည်။ ပြီးတော့ တအိမ်လုံးကို တပျက် စီးလှည်းသည်။ ထိုသို့လုပ်နေရင်း မိုးလှိုင်ကျော်ကို သတိရ၍ ကြည့် မိလိုက်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ အခန်းထဲတွင်ပင်ရှိ နေကြောင်း အရိပ်အယောင်တွေ့လိုက်ရသည်။ လုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်ပြီးသွားတော့ နီလာတစ် ယောက် ရေချိုးခန်းထဲသို့ ရေဝင်ချိုးလိုက်တော့သည်။

““အို ..””

အသံလေးကတော့ထွက်၍ မလာပါ။ ဒါပေမဲ့ရင်ထဲ တွင်တော့ လှိုက်ကနဲဖြစ်၍သွားရသည်။ နီလာ၏ ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးအစုံက ပြူးကျယ်၍သွားသည်။ လေးကိုင်းသဖွယ် ညွှတ်ကွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကလည်း ဝိုင်းဝန်းလျှက် ဖြစ်သွားရပါသည်။ ထူးကဲသော မျက်ခုံးမွှေးလေးနှစ်တန်းကမူ အထက် သို့ပင့်တက်၍သွားရသည်။ ခေါင်းတွင် စည်းတုပ်၍ အုပ်ဆောင်းလေးအသွင် ဖေါင်းချည်ထားသော သဘက် လေးအောက်မှ နသယ်စပ်ရှိ ဆံစလေးများသည် ရေစိုလျှက် နားထင်တွင်ကပ်၍နေသည်။

ရေစက်ရေပေါက်လေးများက ဖေါင်းမို့၍နေသော သူမ၏ ပါးစုံ့လေးနှစ်ဖက်ပေါ်နှင့် တင်းအစ်၍နေသော ရင် သားအစုံပေါ်တို့၌ ပုလဲလုံးလေးများပမာ တွဲခိုနေသည်။ ပြည့်တင်းသော ပါးစုံ့လေးနှစ်ဘက်ပေါ်တွင် ရိပ်ကနဲ ပြေးသွားသော ပန်းဆီရောင် အရှက်ရိပ်တို့က ပေါ်လွင်ထင်ရှားသွားရသည်။

““အာ .. ဆောရီး . .မမ””

အားနာစွာ ပြုံးလိုက်သော သူ့အပြုံးက မပီမပြင် ခပ်မဲ့မဲ့အသွင်ဖြင့် အပြစ်ရှိသူတဦးပမာ မျက်လုံးလေးတို့ဝိုင်း ဝိုင်းလည်သွားကြရသည်။ ၃၄၊ ၂၁၊ ၃၅ အချိုးအစားဖြင့် ဝင်းဝါဝါလေးရှိနေ သော မမကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှငေးမောလျှက် တွေဝေကာရပ်တန့်၍နေလိုက်မိခြင်းကပင်လျှင် သူ့အတွက် ပြစ်ဒါဏ် ခတ်ခံလိုက်ရသော ကာလလေးဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်၍လာသော မမ တကိုယ်လုံး တွင်ရေစက်ရေပေါက်လေးများမှာ တွဲခိုဆဲပင်ရှိသေးသည်။ မမ၏ခါးတွင် ဖြစ်သလို ပတ်စည်းထားသော မျက် နှာသုတ်ပုဝါ အကြီးကြီးက မမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အရှေ့ပိုင်းကိုသာ လုံခြုံစွာ ဖုံးဖိထားနိုင်သည်။

မို့ဝင်းအိစက်သော အသားစိုင်တို့ဖြင့် စိုပြေလှပ နေသော ရင်ညွန့်အထက်နှင့် ဒူးဆစ်လေးများအထက် လေးလက်မလောက်မှ ခြေဖျားသို့တိုင် ဘာဆိုဘာမှ အကာအကွယ်မရှိဘဲ ပင်ကိုယ်အသားအရည် နုပျိုစိုပြေ ခြင်းကို တအံ့တသြ တမေ့တမောကြီးတွေ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်ဆိုတော့လဲ ရေချိုးခန်းနှင့် နီလာ၏ အိပ်ခန်းက ခြေလှမ်း (၇)လှမ်း (၈)လှမ်းထက်ပိုပြီးမသွားရ။ ထို့ပြင် သူမရေမချိုးမှီ သူက သူ့အိပ်ခန်းထဲတွင် ငြိမ်ချက်သား ကောင်းနေတော့ နီလာတစ်ယောက်ပေါ့ဆ ၍သွားမိခဲ့ရသည်။

“ဟင် ..လက်ထဲက ကင်မရာကြီးနဲ့ပါလား .. မမ ကိုများ ရိုက်အုံးမလို့လား”” 

အရှက်ပြေပြောမိပြောရာ ပြောလိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။

““ဟုတ်တယ် မမ .. ဖေဖေဝယ်လာတာလေ အဲဒါ ခု မမကို ရိုက်မလို့ ..””  ““အို ..””

နီလာတစ်ယောက် သူမကိုယ်သူမ ငုံ့၍ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိကာ တကယ်ပင်ရင်ထဲတွင် ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားရသည်။

““ဒါဆိုလဲ နောက်ပီးမှ ရိုက်..နော်””

နီလာ၏ အသံလေးကပို၍ တိမ်ဝင်သွားပြီး လှုပ်ခတ် ၍နေသည်။ ပြောပြီးသည်နှင့် မမသည် ခန္ဓာကိုယ်ကို ပို၍ကြုံ့ကာ သူ၏ရှေ့မှဖြတ်ကျော်သွားလိုက်သည်။ ဆပ်ပြာမွှေးရနံ့ လေးက ချိုသင်းစွာဖြင့် သူ၏ရင်တွင် စွဲ၍ကျန်ရစ်သည်။ ““မမ .. ခဏလေး..””

မိုးလှိုင်ကျော်၏ အသံလေးက ရုတ်တရက်ထွက် ပေါ်လာတော့ နီလာ၏ ခြေလှမ်းများက ရပ်လိုက်ရင်း သူ့ဘက်သို့ မျက်နှာလေးတခုထဲလှည့်လိုက်သည်။ သူ၏ အသံလေးက လှုပ်ခတ်၍နေသည်။ ““ဘာလဲဟင်  ..”” နီလာက တိုးတိုးလေး ပြန်မေးလိုက်သည်။

““ဒီပုံစံနဲ့လုပ်ရရင်ကောင်းမလားလို့ ..””

““ဟင် ..ဘာ .. ဘာ .. ရယ်”” သူက မမကို အထိတ်တလန့်ပြန်ကြည့်ပြီး ကမန်းကတန်းဖြေရှင်းရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ စကားလုံးတို့က ရုတ်တရက်ရှာ၍မရ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်စောင်းလေး သူ့ဘက်သို့လှည့် လိုက်ရင်း သူ့ကိုဝေခွဲမရသလို တည်တည်လေးနှင့် ကြည့် နေသော မမအကြည့် မမကိုယ်နေဟန်ထားက ခါးလေး လိမ်ကာ တစောင်းလေး ..။ 

““ဖျပ် ..””

မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ထဲမှ ကင်မရာလေး မီးလင်းသွားသည်။

““ကျွတ်.. မင်းကတော့ကွယ်””

နီလာ၏ မျက်နှာရဲရဲတွတ်အောင် နီ၍ သွားသည်။

““ခုလိုပုံမျိုး . ဘယ်သူမှ မရိုက်ဖူးဘူး””

သူက ကလေးဆန်ဆန် ကြေကြေနပ်နပ်ကြီး လက်မ ထောင်၍ပြောလိုက်သည်။

““ကိုင်း .ဒါဖြင့်လဲ ဒီဖက်ရှင်ဘဲ ရိုက်လေ””

မမက ရင်လေးကော့ပြီး ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး ပြန်လှည့် ကာ ခပ်ငေါ့ငေါ့လေး ပြောလိုက်သည်။ သူကရယ်လိုက်သည်။ မမရွဲ့ပြောလိုက်တာမှန်း သူသိသည်။

““ဆောရီးပါမမ .. မမ .. မကြိုက်ရင် မရိုက် တော့ပါဘူး””

ပြောလိုက်ပေမဲ့လဲ မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ ရှေ့မှ ထွက်မသွား။ နီလာက သူ့မျက်နှာလေးကို ခပ်တွေတွေ လေး လုပ်ကာ စေ့စေ့စပ်စပ်လေးကြည့်လိုက်သည်။ ယောက်ျားလေးဖြစ်ပြီး မိုးလှိုင်ကျော်၏ ပါးလေးတွေ က ရဲ၍နေသည်။ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း နှာတံပေါ်ပေါ် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နီစွေး၍ ဖူးကြနေသည်။

““စိတ်ကောက်တာလား . မဟုတ်ပါဘူးနော်””

နီလာက အခန်းထဲမဝင်သေးဘဲ အခန်းတံခါး ဘောင်ကို ကိုယ်တခြမ်းယိုင်နွဲ့ကာ မှီလိုက်ရင်း မေးလိုက် သည်။

““အာ ..မဟုတ်တာ .. ကျနော်ရိုင်းသွားမိတာပါ””

““ရိုင်းတယ် .အို ..မမအဲဒီလိုမပြောဘူးနော်””

တံခါးဘောင်ကို မှီထားရာက ကိုယ်ကို ပြန်မတ်ပြီးခပ်မြန်မြန်လေးပြောသည်။

““ဟုတ်ပါတယ် .. မမက ရိုင်းတယ်လို့ မပြောပါ ဘူး ..”” 

စကားပြောနေစဉ် မိုးလှိုင်ကျော်၏ မျက်လုံးအစုံက အရင်းပိုင်းတုတ်ခဲသွားသော နီလာ၏ ပေါင်တံအုံကြီးဆီသို့ ရောက်၍နေသည်။ သူ၏ရင်မှာ တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့် ပူလောင် သော အငွေ့အသက်တို့က ရင်ဝတွင် လှိုက်ဆူ၍နေသည်။ မမကဲ့သို့ ဖြောင့်စင်း .. ကျော့ရှင်းသောခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားနှင့် မိန်းခလေးမျိုးကို သူက စိတ်ဝင်စားသည်။

““ဒီလိုဘဲ .. ရိုက်မှာလား ..ဟင်””

တခဏအတွင်းမှာပင် တဖျတ်ဖျတ်ပြောင်းလဲ၍ သွားရသော သူမ၏စိတ်အစဉ်ကို သူမဘာသာ အံ့သြ၍ သွားရသည်။

““မမစိတ်ရဲရင် ဒီလိုဘဲ ရိုက်ချင်တယ်””

““ဖြစ်ပါတယ် .. အဟင်း ..ဘာမှဖြစ်တာမှမဟုတ်တာ””

မျက်နှာကနီရဲရဲလေးဖြစ်သွားရင်း သူမကိုယ်လဲ သူမ အားတင်းကာ ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နီလာသည် အိန္ဒြေမပျက် သူမ၏ ခြေတ ဖက်ကို သူမ၏ နောက်ရှိ တံခါးဘောင်သို့ ကွေး၍ ထောက် လိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရစ်ပတ်ထားသော သဘက် က ဒေါင့်တန်းဆွဲပြီး အလယ်က လှစ်ဟသွားကာ ခပ်မဲမဲလေးဖြစ်နေသော ပေါင်ရင်းဆီမြင်နေရသည်။

မိုးလှိုင်ကျော်၏ လည်ချောင်းဝ၌ တစ်ဆို့ဆို့ဖြစ်၍ သွားရသည်။ 

““ဒီပုံ .. ဘယ်နဲ့လဲ ..ဟင်””

““လှတယ် .. မမ .. အဲဒီအတိုင်းနေ””

““ဟိတ် . အရှေ့တည့်တည့် က မရိုက်နဲ့လေကွာ.. လူနောက် ..””

သူမ၏ရှေ့တဲ့တဲ့သို့ ရွေ့လာသော မိုးလှိုင်ကျော်ကို နီလာက သူမ၏ ခြေထောက်လေးကို ပြန်၍ချပြီး ဆီးခုံလေး ကို လက်ဝါးလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ရင်း ခါးလေးကုန်းကာ ပြောလိုက်သည်။

ကုန်းလိုက်သော မမ၏ ဖွေးနှစ်၍နေသော ရင်နှစ် မွှာမှာ တွဲလောင်းလေးနီးပါးဖြစ်သွားကာ ပို၍ ဖြိုးအိသွား ရသည်။

““ဖျပ် ..”” 

““ရတယ်  ..ဒီပုံကမှပိုလှတာ””

““ဟယ် . ကောင်စုတ်လေး ခစ် ..ခစ်””

နီလာက သတိရဟန်နှင့် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ပြန် လည် သိမ်းစုပြီး သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာ ခပ်ပျက်ပျက်ဖြင့် စူအောင့်အောင့်လေး ပြောလိုက်သည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသော သူ၏ စွဲဆောင်မှု အပြည့်ပါသည့် အပြုံးလေးကို မမဆီသို့ စေလွှတ် လိုက်သည်။

““အဲဒီလို စိတ်ကောက်တဲ့ပုံလေးကိုက တမျိုးလှတာ”

““သွား .. ကောင်စုတ်လေး””

““ဟိုဖက် .. လှည့်လိုက်လေ ..မမ .. အင်း.. ဟုတ်ပီ ””

လှည့်လိုက်တော့ ပေါင်တန်အလယ်လောက်ထိရှိတဲ့ သဘက်အောက်က ပေါင်တန်ကြီးတွေက ဖွေးအုပြီး နေသည်။ အဲဒီအထက်မှာတော့ ဝိုင်းစက်အိဖြိုးသော တင်ပဆုံကြီးတွေ ဖြစ်သည်။

မမ၏ တင်ပါးကြီးတွေက ဝိုင်းစက်နေရုံတင်မကဘဲ ဘေးကိုတစ်ပြီး ခါးမှာ သိမ်သွားတဲ့အချိုးအဆစ်က ကျောက်ဆစ်ရုပ်လေးတရုပ်လိုလှပ၍ နေသည်။ မိုးလှိုင် ကျော်က မမ၏ အနေအထားကို ကြည့်ကာ ကင်မရာကို ချိန်နေရင်းက ..““ဒီခါးမျိုးကို လက်နှစ်ဖက်ကိုင်ပြီး လေးဘက်ကုန်း ပြီးလိုးလိုက်ရင် ..””ဟူသော အတွေးကြမ်းက ဝင်၍ လာသေးသည်။

ဒီလိုစိတ်မျိုးတွေ ပေါ်လာအောင်လဲ မမ၏ တင်ကကား၍ လုံးတစ်ဖေါင်းမို့လို့နေသည်။ ခါးကလဲ သေးသေးလေးဖြစ်သည်။ အခုလဲနီလာက သူ့ဖင်ကို ဓါတ်ပုံရိုက်မယ်မှန်းသိ လျှက်နဲ့ လှည့်၍ပြနေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာက မခို့တရို့ လေး ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေကို ခပ်စင်း စင်းလုပ်ပြထားပုံကိုက စွဲမက်စရာကြီးဖြစ်နေသည်။

““တော်ပြီကွယ် .. အဝတ်လဲလိုက်အုံးမယ်””

““ဒီတလိပ်ကုန်အောင်တော့ လုပ်ရအောင် မမရယ်””

““အိုး .. အဟုတ်လား””

““ဘာလဲ မမက ကျနော့ကို မယုံလို့လား””

““မယုံရင်အိပ်ခန်းထဲတောင် အဝင်မခံဘူး သိလား””

““အာ .. ဟား .. မမ . ကျနော့ကို ယုံတာ မှားသွားပြီ””  ““ဘယ်လို ..””

““ဟုတ်တယ် .. ဓါတ်ပုံသာရိုက်နေသာ ကျနော့ စိတ်တွေက လျှောက်ပြီးတွေးနေတာ .. မမမှ မသိတာ””

““သွား .. ကောင်စုတ်လေး . စိတ်နဲ့ပြစ်မှားနေ တယ်ပေါ့ .. ဟင်း””

““ဟဲ..ဟဲ ..မမက သဘောပေါက်သားဘဲ””

““တော်ပြီ..တော်ပြီ ..အဝတ်လဲတော့မယ်””

 နီလာသည် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်၍သွားသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်တစ်ယောက် ရင်ထဲတွင် လှိုင်းထရင်း လှုပ်ရှား သော စိတ်ဖြင့် ကျန်ရစ်သည်။ ခဏအကြာ၌ နီလာသည် အိပ်ခန်းထဲမှ ပြန်၍ ထွက် လာသည်။ 

““ဟင်.. လှလဲမလှတော့ဘူး””

ခပ်စူစူပြောလိုက်သော မိုးလှိုင်ကျော်၏ လေသံကြောင့်နီလာက ခပ်ဟက်ဟက်လေးရယ်လိုက်သည်။

““မင်းကို ကြောက်လို့””

နီလာက ထဘီပွင့်ရိုက်လေးနှင့် ယောက်ျား ဂျင်းရှပ် ဖါးဖါးကြီးကိုဝတ်ထားသည်။

““ကျနော်ဓါတ်ပုံမရိုက်ရတော့ဘူးပေါ့””

““အိုး .. ရိုက်လေ .. ဒီလိုပဲရိုက်ပေါ့ .. မရဘူးလား””

မမ ပညာပြလေပြီ ..မိုးလှိုင်ကျော်၏စိတ်ထဲတွင် မချင့်မရဲဖြစ်၍လာရသည်။ သူသည် အိပ်ခန်းဝတွင်ပင်ရှိနေသေးသော နီလာ၏ရှေ့သို့တိုးကပ်လိုက်သည်။ သင်းထုံသော ရနံ့တို့က သူ၏ ရင်ကို ရိုက်ခတ်တို့ကစား၍လာသည်။ နီလာ၏ ဖြူနုသော လက်မောင်းမှ အမွှေးလေးများကိုလဲ အနီးကပ်တွေ့ရသည်။ ပါးပြင်စိမ်းစိမ်းလေးပေါ်တွင် ခပ်ပါးပါးလေးပွတ်၍လာသော သနပ်ခါးရည်ကျဲလေးက သူမ၏ မျက်နှာလေးကို ပို၍ ချစ်စရာ အသွင်ကိုဆောင်နေ စေသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် မိုးလှိုင်ကျော်၏ ရင်ထဲသို့ စိတ်ရိုင်းတွေက တားမနိုင်ဆီးမရ ဝင်၍လာသည်။

““မမ ..ကို ချစ်တယ်ဗျာ”” 

““ဘာ ..””

ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ပြောလိုက်သော စကားက အ တင့်ရဲလွန်းလှသည်။ ကြားလျှင်ကြားလိုက်ရခြင်း မာနအခံ လေးဖြင့် ဒေါသက ထောင်းကနဲဖြစ်သွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏စကားကို ပြောလိုက်ပြီးသည် နှင့် နီလာ၏ရှေ့သို့ ထပ်၍တိုးကပ်လာသဖြင့် နီလာက ““ဘာ”” ဟု ရေရွတ်ရင်း နောက်သို့ တစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ရ သည်။ သူမ က အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြန်၍ရောက်သွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က နောက်သို့ ဆုတ်သွားသော သူမ၏ ရှေ့သို့ခြေတလှမ်းထပ်၍ တက်ကာတိုးလိုက်ပြန်သည်။ ဒီ တော့လဲ နီလာကနောက်သို့ထပ်၍ တလှမ်းဆုတ်လိုက်ရပြန်ပါသည်။

ဗြုန်းကနဲသာ ဒေါသထွက်သွားရပေမဲ့ သေချာတွေး ကြည့်ပြန်တော့လဲ ဒီလိုစကားမျိုးကို မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ဖျားမှ တချိန်ချိန်တွင်ထွက်ပေါ်၍ လာမည်ကို နီလာက သိနှင့် ပြီးသားဖြစ်သည်။ တခါတရံမျိုးတွင်ပင် မိုးလှိုင်ကျော်က သူမကို ဒီလို စကားမျိုးမှ ပြောထွက်ပါ့မလား ပြောရောပြောဖြစ်ပါ့မလား ဟု နီလာတစ်ယောက် ပူပင်စိုးရိမ်မှုပင် ထားခဲ့ရသေးသည်။ ခုတော့ သူကပြောပြီ .. နီလာနားနှင့်ဆတ်ဆတ်ကြား လိုက်ရပြီ ..။ ဒါပေမဲ့နီလာက မိန်းမသား ကိုယ့်ကိုယ် ကိုတော့ တန်ဖိုးထားရအုံးမည်။

““မင်း .မင်း ..ငါ့အခန်းထဲက အခုထွက်သွား””

မိုးလှိုင်ကျော်၏ မျက်နှာလေးက ချက်ခြင်းဘဲ အုံ့မှိုင်း၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ရီဝေစွာဖြင့် နီလာ၏ မျက်လုံးလေးတွေကို ရင်ဆိုင်ကာ စိုက်ကြည့်၍ လာသည်။ တခဏအကြာမှာပင် သူ၏ရှေ့ခြေတလှမ်းအကွာ တွင်ရပ်နေသော နီလာ၏ ရှေ့သို့ ဖြတ်ကနဲတိုးကပ်လိုက်ရာက နီလာ၏ လက်တဖက်ကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်သည်။

““အို .. လွှတ်..လွှတ် .. မင်း . အု ..အိ””

ညင်းဆန်နေသော နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံပေါ်သို့ မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေက အတင်းပင် ဖိကပ်၍ စုပ် နမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်ကြီးတဖက်ကလဲနီလာ၏ ခါးကို ရစ်သိုင်း ကာ ပွေ့ဖက်ထားပြီးပြီ။ ရုန်းကန်နေသော နီလာ တစ်ယောက် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှုပ်၍ပင်မရ။ သန်လိုက်တဲ့ ကောင်လေးဟု နီလာ့ရင်ထဲကတွေးလိုက် မိသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း နီလာက သူမ၏ လက်တွေနဲ့ မိုးလှိုင် ကျော်၏လက်တွေကို အတင်းပင် တွန်းဖယ်ကာ ရုန်းကန် နေပါသည်။ သူမကိုယ်သူမ တန်ဘိုးမဲ့သော အဖြစ်သို့ အ ရောက်မခံနိုင်ပါ။ အထင်သေးစရာအဖြစ်မခံနိုင်ပါ။

နီလာက သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ကာသာ ရုန်း ကန်နေသည်။ သူစုပ်နမ်းနေသော သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် သူ့မျက်နှာနှင့်ထိစပ်၍နေသော သူမ၏ မျက်နှာလေးတို့ကို ရွေ့လျှား ဖယ်ရှားခြင်းမပြုမိသည်ကိုတော့ သူမကိုယ်သူမ ပင် သတိမထားမိပါ။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကြောင့် နီလာ၏ရင်ထဲက ကလီစာ တွေကို လွင့်စင်ထွက်လုခမန်းဖြစ်အောင်ပင် ခံစားနေရ သည်။ နီလာတကိုယ်လုံးလဲ တဖြေးဖြေး အားအင်တွေ ကုန်ခမ်း၍လာရသည်။ နုံးခွေချင်စိတ်ပင် ပေါက်၍လာ သည်။ 

ကိုယ်လုံးက လှုပ်ရှား၍မရတော့။ သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ရင်း သူမ၏ လှုပ်ရှား၍ရသော ခြေထောက်လေး တွေက လှုပ်ရှားရွေ့လျှားသည်။ သူမရုန်းလိုက် ဖယ်လိုက် တိုင်း သူကလဲအတင်းကြုံး၍ ကြုံး၍ ဖက်လိုက်သဖြင့် နီလာ၏ ခြေထောက်လေးတွေက သူမ၏ ရှေ့ဖက်သို့ ရွေ့လျှား ခွင့်မရတော့ဘဲ နောက်ဖက်သို့သာ ရွေ့လျှားနေ ရသည်။

သူတို့နှစ်ဦးသည် တဖြေးဖြေးနီလာ၏ နောက်ကျော ဖက်ဆီသို့ တစတစ ရွေ့လျှားလာရသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်း လေးတွေကို ယက်ပေးပွတ်ပေးနေသော သူ၏လျှာကြောင့်ရင်ထဲတွင် ဖျတ်ဖျတ်လူးကာ လှိုက်မောလာရရင်း နီလာ၏ နောက်ကျောဖက်ပေါင်ဖျားလေသည် သူမ၏ ကုတင်လေး နှင့်ထိကပ်မိလာပါတော့သည်။

နီလာ၏ ဒူးဆစ်လေးတွေသည် မခိုင်ချင်တော့။ ယိုင် နဲ့၍နေချေပြီ။ သူမ၏ ဒူးဆစ်လေးတွေသာမက သူမ၏ စိတ်တို့သည်လည်း ချုပ်တီး၍မရတော့၊ ယိုင်နဲ့၍ ဖြစ်လာရ ချေပြီ။ သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို အတင်းပင် စုပ်နမ်းနေရင်း သူ၏လျှာက နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ယက်ပေး ပွတ် ပေးနေရင်းက ဗြုန်းဆို မိုးလှိုင်ကျော်၏ လျှာက သူမ၏ ပါးစပ် ထဲသို့ တိုးဝင်ကာ လှည့်မွှေယင်း ထိုးကော်ကာယက်ပါ တော့သည်။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးဆတ်ကနဲ တုန်သွားရ စဉ်မှာပင် သူ၏လျှာက သူမ၏လျှာကို တို့ထိကာ ကလိ၍ ယက်လိုက်တော့ နီလာ၏ လျှာဖျား လေးက သူ့လျှာဆီသို့ အလိုအလျှောက်ပင် ကြကနဲ တက်ကာ ထိကပ်သွားရင်း နီလာ ၏ ဖြူဖွေးသွယ်လျှသော လက်လေးကလဲ  မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြုံး၍ဖက်လိုက်ပါတော့သည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ် လုံးလေးကို တဖြေးဖြေး ကုတင်ပေါ်သို့ ထိုင်၍ပေးရာ နီလာ လဲ အလိုက်သင့်လေးပါသွားပြီး ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်ရက် လေးဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ၏ ကိုယ်လုံးဖြင့် အသာအယာဖိ၍ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက် လက်လှန်၍ပေးပြန်တော့ရာ နီလာ၏ လက်လေးများက မိုး လှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်ရင်း ကုတင်ပေါ်သို့တဖြေးဖြေး ပက်လက်လန်၍ကျသွားရာ သူမ၏ ကျောပြင်လေးမှာ အိပ်ရာနှင့်ထိတွေ့မိစဉ်မှာပင် နီလာက ကုတင် စောင်းရှိ သူမ၏ ခြေထောက်တွဲလောင်းလေးကို ရုပ်သိမ်း ကာ ကုတင် ပေါ်သို့ဆွဲ၍တင်လိုက်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်လုံး လေးကို ကုတင်ပေါ်တွင် အလိုက်သင့်လေးပြုပြင်ကာလှဲချ လိုက်သည်။

နီလာ၏ဦးခေါင်းလေးမှာ သူမ၏ ခေါင်းအုံးလေး ထက်သို့ ထိတွေ့ရောက်ရှိသွားစဉ်ခဏမှာပင် နီလာ၏ လက်လေးများက သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ ကပ်ရက်သားပါ လာသော မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တိုး၍ တင်းကြပ်စွာဖက် လိုက်ရာက သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးများ သည် မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို မက်မောစွာဖြင့် ပြန်လှန်ကာ စုပ်နမ်းလာ ပါတော့သည်။

သူမနှင့်အတူ ကုတင်ပေါ်သို့ ရောက်ရှိ၍ လာခဲ့ရ ပြီဖြစ်သောမိုးလှိုင်ကျော်ကလဲ နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးဘေး မှ ဒူးထောက်ရက် မကျတကျလေးဖြစ်ကာ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းသို့ အုပ်မိုး၍ နှုတ်ခမ်းခြင်း စုပ် နမ်းနေရက်မှ သူ၏ လက်တဖက်သည် သူမ၏ကိုယ်ပေါ် တွင် ဝတ်ထားသော ဂျင်းရှပ်အင်းကျီ၏ ကျယ်သီးများကိုစမ်း၍ တလုံးခြင်းဖြုတ် လိုက်သည်။ 

ကျယ်သီးတွေအားလုံး ပြုတ်ကုန်တော့ ရှပ်အင်းကျီ ရင်ဘတ်နှစ်ခြမ်းကို ဘေးတဖက်တချက်စီသို့ ဖယ်ရှားလိုက် ပြီး မိုးလှိုင်ကျော်၏လက်က သူမ၏ ဝမ်းဘိုက်သားလေးကို လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်၍ ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူနှင့် နှုတ်ခမ်း ခြင်း ဂဟေဆက်ထားသည့် နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တွန့်ကနဲဖြစ်၍သွားသည်။

သူမ၏ဝမ်းဘိုက်သားလေးပေါ်မှတဆင့် လျှော တိုက်ကာ ပွတ်သပ်ရင်း အပေါ်ဖက်သို့တက်၍သွားသော သူ၏လက်က အိထွေး၍ မို့မောက်နေသော အသားစိုင် နုနု တွေကို ဗြုံးကနဲထိတွေ့လိုက်မိတော့ရာ မိုးလှိုင်ကျော်ရင်ထဲတွင် လှိုက်ကနဲဖြစ်သွားရသလို နီလာ၏ ကိုယ်လုံး လေးသည် လဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်၏ အသိကလဲ မမသည် အောက်ခံပင် ဘာမျှဝတ်မထားပါလား ဟု သိရှိလိုက်ရသည်။

လက်တဆုတ်စာထက်ပင် သာချင်နေသေးသော နီလာ၏ ရင်သားအစုံကို မိုးလှိုင်ကျော်က တလုံးချင်းလက် ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဆုတ်နယ်ပေးသည်။ တလုံးပြီး တလုံးရွေ့ပြောင်းကာ ဆုတ်နယ်နေရင်းက နို့အုံကြီးတွေ ထိပ်မှ နို့သီးလေးတွေကို စမ်းကာ နို့သီးထိပ်လေးတွေကို လက်မ လေးဖြင့် ပွတ်၍ပေးသည်။ ပြီးတော့လဲ လက်ဖဝါးထဲတွင် ထည့်ကာ လှိမ့်ပေးသည်။

နီလာ၏ခါးလေးသည် တတွန့်တွန့်ဖြစ်နေရသည်။ ခဏ အကြာမှာပင် သူမ၏ အာရုံတွအားလုံးက ဆုတ်နယ် ပွတ်သပ်ခြင်းခံနေရသည့် သူမ၏ ရင်သားတွေဆီ စုပြုံရောက် ရှိသွားရင်း မချိတင်ကဲဖြစ်ကာ ခံစားလာရတာ ကြောင့် နီလာသည် သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကို မိုးလှိုင် ကျော်၏ နှုတ်ခမ်းတွေ ဆီမှ ဖြုတ်၍ခွာလိုက်သည်။

ပြီးတော့ ကော့ရွှမ်းသော မျက် တောင်များစင်း၍ ကျနေသည့် သူမ၏ မျက်နှာလေးသည် ဘေးတဖက်သို့ စောင်းငဲ့ကာ လှည့်သွားသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်သည် နီလာ၏နို့တွေကို ဆုတ်နယ် ပေးနေရာကပင် သူ၏ဦးခေါင်းမှ ကြ၍ထလာပြီး သူမ၏ နို့အုံ ကြီးတွေကို တပ်မက်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ နီလာ၏ နို့အုံကြီးများက ဖြူဖွေး၍ နုညက်နေပြီး ညိုပြာသော သွေးကြောကြီးနှစ်ချောင်းက အကြောစိမ်း လေးများကို ယှက်ဖြာဝေထားသည်။ ကိုင်တွယ်ဆုတ်နယ်ရသည်မှာ မာတင်း၍ အိနေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက နီရဲ၍ နေသည်။ 

ထိုနို့အုံကြီးများအောက်မှ ပြားချပ်၍ တင်းမာနေ သော ဘိုက်သားဝင်းဝင်းလေးသည် နုညက်စွာဖြင့် တဖြေး ဖြေးအောက်သို့ ပြေပြေလေးဆင်းသွားရာမှ တနေရာအ ရောက်တွင်ခုံးမောက်၍တက်သွားသည်။ ပြီးတော့ ထဘီ အောက်သို့ တဖြေးဖြေးငုတ်လျှိုးကွယ်ပျောက်သွားသော အသားစိုင်ဝင်းဝင်းလေးက မိုးလှိုင်ကျော်ကို အသက်ရှူမှား စေလေသည်။

မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏လက်ကို နီလာ၏ နို့အုံပေါ်မှ ခွာကာ အသာလေးကုန်း၍ စို့လိုက်တော့သည်။ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရသော နီလာက ““အင့်”” လိုလို ““အွန့်””လိုလို အသံ လေးတခုသူမ၏ နှုတ်ဖျားမှ ပွင့်အန်ရင်းဘေးသို့ စောင်းငဲ့ ထားသော သူမ၏မျက်နှာလေးမှာ ပက်လက်လေးပြန်၍ လန်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ စောစောကလိုတော့ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာပြေပြစ်မှုမရှိတော့ပေ။ တစုံတရာကို မဲတင်းထားရ ပုံလေးပေါက်၍နေလေသည်။

ပြီးတော့ တဆက်တည်းမှာပင် သူမ၏ လက်လေး နှစ်ဖက်က တဖက်က မိုးလှိုင်ကျော်၏ လည်ပင်းဆီသို့၎င်း၊ တဖက်က ကျောပြင်ကြီးဆီသို့၎င်း ရောက်၍သွားကာ မချင့် မရဲဖြင့် ဖက်တွယ်လိုက်တော့သည်။ နီလာ၏ရင်သားနှစ်မွှာကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ဆိုသလို ပင် တလုံးချင်း တလုံးချင်း တလှည့်စီစို့ပေးနေရင်းက မိုးလှိုင် ကျော်၏ လျှာက သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို  ထိုး၍ ကော်ကာ ယက်ပေးလိုက်သည်။ နီလာသည် ဖြတ်ကနဲ သူမ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို  ကိုက်ထားလိုက်ရရှာသည်။

ထိုကဲ့သို့ သူမ၏ နို့တွေကို စို့ပေးနေရက်ကပင် မိုးလှိုင်ကျော်၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ထွေးထွေးအိအိ ကိုယ်လုံးလေးကို အားမလိုအားမရ ဖက်၍ထားပြီး ကျန် လက်တစ်ဖက်ကတော့ နီလာ၏ ခါးမှာဝတ်ထားသော ပွင့်ရိုက်ထဘီလေး၏ အထက်ဆင်စလေးကို သူမ၏ ခါးတွင် ညှပ်လျှက်သားရှိနေရာမှ ဆွဲ၍ နှုတ်လိုက်သည်။ ထဘီစလေးကို တဖြေးဖြေးချင်းလျှောချ၍ ဆွဲချွတ်လိုက် သည်။

အမွှေးစလေးများက ခပ်ပါးပါးလေး ထွက်ပေါ်လာ ကြသည်။ ပြင်ပလေနှင့်ထိတွေ့လိုက်ရမှုကြောင့်ပင်ထင်၏။ သူမ၏ ဆီးခုံလေးရှိ ဖြူဝင်းသော အသားစိုင်လေးများ သည် ကြက်သီးလေးများ ဖျန်းကနဲထသွားရသည်။ တုံရီလှုပ်ရှား၍နေသော မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ချောင်းလေးများက ဖြူတင်းမို့ဝင်းသော ဆီးခုံလေးကို တို့ထိ ပွတ်သပ်လိုက်မိသည်။ သူ၏လက်ဖျားများဆီမှ နူးအိမွတ် ညက်သော အထိအတွေ့က သူ၏နှစ်လုံးသည်းပွတ်ဆီသို့ ပြေးလွှားရောက်ရှိ စိမ့်ဝင်၍သွားသည်။

ထဘီလေးကို ထပ်မံ၍ လျှော့ချလိုက်ပြန်ပါသည်။ အမွှေးရှည်ရှည်လေးများက ကြမ်းရှရှလေးဖြစ်ကာ လိမ်ယှက် ရှုပ်ထွေးလျှက် အုံဖွဲ့ကာနေသည်။ စောက်မွှေးကြမ်းနီကျင်ကျင်လေးများကို လွန် မြောက်၍လာသော အခါတွင်တော့ လက်သည်းထိပ်ဖျား ခန့် နက်ရှိုင်းသော ချိုင့်ခွက်လေးသည် ဦးစွာထွက်ပေါ်၍ လာသည်။ ထိုချိုင့်ခွက်ကလေးထဲ၌ ညပ်၍ ပြူထွက်ရန် အားယူ နေသော ပဲကြီးစေ့လေးပမာခန့်ရှိသော အစေ့တက် လေးက မင်းမူ၍နေသည်။

ထိုမဝံ့မရဲလေး ခေါင်းပြူကြည့်နေသော အစေ့တက် လေး၏အောက်သို့ နိမ့်ဆင်းပြေးဝင်သွားသော အက် ကြောင်းကြီးကမူ ထူထဲကာ ဖေါင်း၍ ပြောင်တင်းနေသည်။ ထိုအက်ကြောင်းကြီးက သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှ အောက်သို့ ကွေးဆင်း၍ ပျောက်ကွယ်သွားရာ ဘယ်ဝယ်ဘယ်ဆီမှာ ဆုံးသည်ဟု မသိနိုင်ပါတော့ချေ။ ပြီးတော့လဲ ကျန်သေးသည်။ သူမ၏ အမွှေး လေးများက ဆီးခုံတွင်သာရပ်တန့်၍ မသွားဘဲ ပေါင်ခြံမှ မှေး မှေးလေးသွယ်တန်းသက်ဆင်းလာကာ စောက်ပတ် အကွဲ ဘေးတဖက်တချက်ဆီ၌ ရိပ်ရိပ်လေးရစ်ငိုက်၍ နေရသည်။

သူမ၏ပွင့်ရိုက်ထဘီလေးကတော့ ခြေဖျားမှ တဆင့် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ပင် ကျွတ်၍ထွက်သွားချေပြီ ဖြစ်သည်။ နီလာ၍ ထဘီလေးကို တဖြေးဖြေး ချွတ်၍ ဆွဲချ လိုက်ရင်းက သူမကိုတပ်မက်လာသော စိတ်များကြောင့် စို့ပေးနေသော နို့တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ကာ တဖြေးဖြေး ပြေးထွက်ပေါ်လာသော နီလာ၏ အသားစိုင်လေးများကို ငေး၍ ကြည့်နေလိုက်မိသော မိုးလှိုင်ကျော်သည် ဖေါင်းတစ် ပြည့်ဖြိုးသော သူမ၏ ခြေဖျားလေးမှတဆင့် ထဘီလေး ကျွတ်ထွက်သွားရပြီးသည့် ခဏမှာပင် စွဲမက် ဖွယ်ကောင်းလှသော သူမ၏ ချစ်စရာ အင်္ဂါအစုံအလင်ကို တပ်မက်လွန်းသော စိတ်ကြောင့် သူ၏ရမက်မီးတို့သည် လည်း ဟုန်းကနဲ ထ၍ လာရတော့ရာ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သက်ပြင်းတချက်ကို သာသာလေးမှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်း သူ၏ မျက်နှာကို ငုံ့၍ ကြမ်း ရှရှစောက်မွှေးလေးတွေကြား သို့ သူ၏ နှာသီးဖျားကို တိုး တင်ကာ ဖေါင်းအိ၍နေသော နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံကြီးကို ဖိကပ်၍ နမ်းရှိုက်လိုက် ပါတော့သည်။

““အို .. မောင် ..””

နီလာတယောက် ဆတ်ကနဲ ကုန်၍သွားသည်။ အထိတ် တလန့်လေး ခြောက်ခြားစွာရေရွတ်လိုက်သော သူမ၏ စကားလုံးလေးတွင် ““မောင်”” နော် ကလေးဆို တာပင် မပါတော့ ..။

မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံ ဖေါင်း ဖေါင်းကြီးထက်သို့ဖိကပ်၍ ထားသော သူ၏ နှာခေါင်းကို မကြဘဲ နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံလေးပေါ်၌ပင် ဖိကပ်၍ ထားရာက သူမ၏ အမွှေးလေးကြားသို့ လျှောတိုက်ကာ ထိုးလိုက်ရင်း စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်နားဆီသို့ သူ၏ နှာခေါင်း ကို လျှောတိုက်၍ ရွေ့လျှားလိုက်သည်။

““အို .. အို ..”“ ““ဟင်း”” .. ““အ .. ”” ““အင်း . ဟင်း ..””

““အို..အို””ဟု မြည်တမ်းရင်း နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတည်းလေးမှာ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ နှာသီးဖျားကို ရွေ့လျှားသက်ဆင်းလာရာမှ ရပ်လိုက် တော့မှ နီလာသည် ဟင်း ဟု သက်ပြင်းချနိုင်ခဲ့သည်။ သူမ၏ သက်ပြင်းသံလေးမှ မဆုံးသေး မိုးလှိုင်ကျော်၏ နှာခေါင်းထိပ် က သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ ဖေါင်းတစ်နေ သော အသားစိုင်လေးဆီသို့ဖိ၍ ထိုးနှစ်ကာ နမ်းလိုက် တော့ရာ နီလာသည် အ ဆိုသော အသံလေး ထွက်သွားကာ အသက်ရှူရပ်သွားရရင်း သူမ၏ ခါးလေး မှာ ကော့ ကနဲတက်သွားရသည်။ ပြီးမှ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ နှာခေါင်း ကို ကြလိုက်တော့မှ အင်းကနဲ သက်ပြင်း ကိုချကာ ဟင်းကနဲ အသက်ကို ရှူထုတ်လိုက်ရလေ တော့သည်။

နီလာ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေး ထိပ်မှ သူ၏ နှာခေါင်းထိပ်ကို ကြပြီးသည်နှင့် မှိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်က စောက်ဖုတ်အုံလေးပေါ်သို့ ရောက်၍ သွားပြန် ပါသည်။ ပြီးတော့ မို့ဖေါင်း၍ ထွေးအိနေသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ဖွဖွလေးညှစ်လိုက်သည်။

““အင့် ..ဟင့် .. မောင် .. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ..ဟင့် .. အို .. မောင်ကလဲကွယ် ..ဟင့်”” 

မိုးလှိုင်ကျော်က နီလာ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို တချက်မျှ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး သူ၏ လက်ဖဝါးက စောက်ဖုတ် ပေါ်သို့ အပြားလိုက်အုပ်၍ ကပ်ကာ စောက်ပတ် မျက်နှာ စာဖြစ်သောအကွဲကြောင်း ရှေ့ဖက်ဆီသို့ ဖေါင်းတင်း၍ နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကို လက်ဖဝါး ဖြင့် ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

နီလာ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးဖင်ကြီးမှာ လိမ့်ကနဲ တစ် ချက်ဖြစ်သွားရင်း သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးနှစ်ဖက်မှာ ကြွ၍ တဝက်တပျက်ထောင်တက်လာကြသည်။

ထိုအခါတွင် မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူရှိနေရာဖက်ရှိ လုံးလုံးလျှားလျှားထောင်၍မတက်သေးဘဲ တဝက်တပျက် သာ ကြ၍ထောင်တက်နေသော နီလာ၏ ပေါင်လုံးကြီး အောက်သို့ သူ၏ လက်ကိုလျှိုသွင်းလိုက်ကာ  သူ၏ လက်ကို နီလာ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့တင်ကာ ပွတ်ပေး လိုက်ပြန်သည်။ ဒီတခါတွင်တော့ နီလာ၏ နှုတ်ဖျားမှ ဘာသံမှ ထွက်၍မလာတော့ဘဲ သူမသည် အောက်နှုတ် ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်ရပြန်ရာက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး သည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလေး ဖြစ်သွားရကာ ပေါင်ဖွေးဖွေး ကြီး နှစ်ဖက်ကတော့ ဒူး ကွေးလျှက် လုံးလုံးလျှားလျှားကြီး ထောင်တက်သွားပေ တော့သည်။

ပြီးတော့လဲ သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေး တွင် အရည်လေးများမှာ စို၍လာပြီဖြစ်သည်။ နီလာတစ် ယောက် ဘယ်အရာကမှ တားဆီးပိတ်ပင်၍ မရနိုင်သော သူမ၏ ရမက်ဆန္ဒတို့သည် ပြင်းပြစွာဖြင့် ရှိနေကြလေပြီ။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီးမှာလဲ မာကြောလွန်း နေပြီဖြစ်ကာ သူ၏ ပုဆိုးအောက်တွင် တလန်းလန်းဖြင့်ဖြစ် နေရလေသည်။

နီလာ၏ စောက်ပတ်အုံ အသားစိုင်လေးနှင့် ထိတွေ့ မိခဲ့သော သူ၏ နှာသီးထိပ်လေးသည် ခပ်တင်းတင်းလေး ခံစားဖြစ်ပေါ်နေရပြီ။ နီလာ၏ ညှီသင်းသင်းစောက်ဖုတ်ရနံ့လေးက သူ၏ နှာခေါင်းဝမှ မထွက်ဘဲ စွဲမြဲ၍ ကျန်ရစ် နေသေးသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးက နီလာ၏ ကိုယ်ပေါ် မှ ကြ၍သွားခဲ့ပြီး ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်ရာက မိုးလှိုင် ကျော်က သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို စိမ်ပြေနပြေပွတ်ပေး နေခြင်း ဖြစ်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်က ဖေါင်းမို့ ခုံးမောက်ကာ တင်း၍နေသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်လိုက် ဝေ့ဝှိုက်၍ ပွတ်လိုက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ယုယစွာပွတ်ပေးနေသည်။

သူမ၏လက်က စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးများ ပေါ်သို့ အရောက် လက်မဖြင့် သူ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း သား ဖေါင်းဖေါင်းကြီးတွေကိုဖိ၍ ပွတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ တင်းစေ့နေသော သူမ၏ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တစ် လျှောက်သို့ သူ၏ လက်ချောင်းလေးကို ကပ်၍ ဆွဲတင် ကာ ပွတ်လိုက်သည်။

““အင့် . ဟင့် .. မောင် ..””

နောက်ဆုံး ““မောင်””ဟူသော အသံလေးက သံရှည်လေးဆွဲ၍ ဖွေးနှစ်နေသော နီလာ၏ ဖင်သားကြီးများက လိမ့်၍သွားရသည်။

နီလာ၏စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကို နောက် တကြိမ် ထပ်၍အပွတ် မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက်ချောင်းထိပ် လေးက စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကြားမှ ပြူထွက်ရန် အားယူနေသော စောက်စေ့အတက်လေးကို သာသာလေး ဖိကာပွတ်လိုက်သည်။

““အို .. ဟင့် .. ကျွတ်..ကျွတ်..””

နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဆတ်ကနဲ တုန်သွား ရင်းသူမ၏ လက်လေးတစ်ဖက်က မိုးလှိုင်ကျော်၏ လက် မောင်း အိုးကြီးဆီသို့ ဖြတ်ကနဲ ရောက်၍လာကာ ဆုတ်၍ ညှစ်လိုက်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ စောက်စေ့လေးကို ပွတ် တုံးကတော့ သာသာလေးပင်ဖြစ်သော်လည်း နုညက်လွန်း သော အစေ့လေး၏ အတွေ့ကြောင့် အားက ပို၍သွားရ တော့ရာ ခပ်ဖိဖိလေးပွတ်မိသွားပြီး နီလာမှာ တကျွတ် ကျွတ်ဖြင့် စုပ်သပ်လိုက်ရပါသည်။

သူ၏လက်ကို နီလာ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှ ကြကာ သူ၏ အထိအတွေ့မှန်သမျှကို နီလာ၏ ထံမှ အားလုံးရုတ်သိမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ ရှေ့တွင် ပက် လက်လေးဖြစ်၍နေသော နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတည်းလေးကို စိမ်ပြနပြေပင် ထိုင်၍ ခေါင်းဖျားခြေဆုံးကြည့်၍နေသည်။ ခဏမျှအတွင်းမှာပင် သူမ၏ မှေးစင်းထားသော မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများသည် ဖြတ်ကနဲ ပွင့်လာကာ သူ ဘာလုပ်နေတာလဲဟု လှမ်း၍ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက် သည်။ အို . သူ ..လေ အဝတ်မရှိတဲ့နီလာ တကိုယ်လုံးကို စိမ်ပြေနပြေ ထိုင်၍ ကြည့်နေသည်။ 

““မောင် .. အဲလိုကြီး .. ကြည့်မနေနဲ့ကွာ””

သူ့လက်မောင်းကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ထားသော လက် လေးဖြင့် သူကိုလှုပ်၍ ပြောလိုက်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်၏ အကြည့်က သူမ၏ မျက်နှာလေးဆီ သို့ ရောက်လာပြီး သူက စွဲမက်စရာ အပြုံးလေးတစ်ခုကို ဖန်တီးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ..

““သိပ် .. လှတာဘဲ မမရယ် ..”” တဲ့ .. ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်သည်။

““ဟင့် ..””

ပြုံးယောင်ယောင်လေးဖြစ်၍ သွားရသော မမ၏ မျက်နှာလေးပေါ်တွင် ရှက်သွေးလေးတွေ ဖြတ်သွားသည် ကို သူက အသေအချာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ မမ၏ မျက်နှာလေးက သူ့ထံမှ လွဲှဖယ်သွားကာ တဖက်သို့ စောင်း ငဲ့၍ သွားရပြန်သည်။

တခဏမျှ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်၍သွားရပြန်သည်။ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေသော သူမကို အရွယ်ရောက်ပြီး ယောက်ျားတစ်ယောက် သူမ၏ ဘေးတွင် ကပ်ရက် ထိုင် ကာ တစိမ့်စိမ့်ဖြင့် တပ်မက်စွာ ထိုင်ကြည့်နေလေတော့ စောစောက သူ၏အချော့အမြူ အပွတ်အရမ်းများကြောင့် ထကြွ၍နေရပြီဖြစ်သော နီလာ၏ ရမက်မီးတို့ကို လေပင့်ပေး သလိုဖြစ်ကာ ပို၍ပင် သူမ၏ ရမက်များမှာ သောင်းကျန်း ၍ လာရပါသည်။

ပြီးတော့လဲ ရင်ထဲမှ မချိတင်ကဲဖြစ်၍ လာရကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံးမှာလည်း မနေတတ် မထိုင် တတ်ဖြစ်လာရလျှက် ဒူးကွေးကာ ထောင်ထားမိလေပြီဖြစ် သော သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးများမှာပင် စေ့လိုက် ကားလိုက် ဖြစ်၍နေရသည်။

ဒီလိုချည်း ဆက်၍နေရန် အောင့်အင်း သီးခံခြင်း ငှာ မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့သဖြင့် သူမသည်တစုံတခုကို ပြောရန် အားယူလိုက်စဉ်မှာပင် ..

““မ ..မ ..””

သူ့အသံလေးက တုံယင်လှိုက်မော၍နေသည်။

““အင် ..”

ပြန်ထူးလိုက်သော နီလာ၏ အသံလေးက သူ့အသံ ထက်ပင် ပို၍ တိုးလျှပါသည်။ ဒီလိုထူးလိုက်ရင်းမှပင် လွှဲ ဖယ်၍ ဘေးတဖက်သို့ စောင်းငဲ့ထားသော နီလာ၏ မျက်နှာ လေးက ပြန်၍လှည့်လာကာ ကော့ရွှမ်းသော သူမ၏ မျက်တောင်ကြီးများကို တစ်ချက် နှစ်ချက်မျှ ပုတ်ခတ်လိုက် ရင်း သူမ၏ မျက်လုံးလေးများဖွင့်လိုက်ကာ သူ့မျက်နှာကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစားကြည့်လိုက်သည်။

သူမကဘာမှမပြောသေးဘဲ သူမ၏ မျက်နှာလေးကို မက်မောစွာဖြင့် ငေး၍ကြည့်နေသည်။

““မောင် .. ပြောလေ .. မောင်ရယ်””

ဒီတော့မှ သူက သက်ဝင်လှုပ်ရှားလာပြီး သူ၏ ချစ်စရာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်ကို နီလာမြင်လိုက်ရသည်။

““မောင့် ..ကို .. ချစ်လားဟင်””

““အော် .. မောင်ရယ် .. ဖြေဖို့ရောလိုသေးလို့လားကွယ် ..””

““ဟင့်အင်း .. မမ .. ပြောတာကို မောင်ကြားချင်လို့ ..””

ခလေးဆိုးကြီးနှယ် ပြောလာပြန်ပါပြီ။ မမ၏ သူ့ကိုရွှမ်းရွှမ်းစားစားကြည့်၍နေသော မျက်နှာလေးက ပြုံးယောင် သန်း၍သွားသည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့လေး ကြည့်လိုက်သည်။

“မောင်.. သိပ်ပြီးကြားချင်လား..””

““အင်း””

 ““လာ ဒါဆို အနားကပ်””

သူမက သူ့လက်မောင်းကို ဆွဲ၍ အခေါ် သူ့မျက် နှာက နီလာ၏ မျက်နှာပေါ်သို့ကပ်လာပြီး မျက်နှာကို စောင်းကာ သူ့နားလေးကို နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းများသို့ တေ့ကပ် ပေးလိုက်သည်။

နီလာက သူ့နားနုနုလေးကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ ဖြင့် ဖိညှပ်လိုက်ပြီး သွာလေးဖြင့် ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ..““မောင့်ကို မမ က ချစ်လွန်းလို့ .. မမ တကိုယ် လုံးကို ပုံအပ်လိုက်တာပေါ့ကွယ်”” နီလာက တုန်ခိုက်စွာ ပြောလာသည်။

သူ့မျက်နှာလေးက လှည့်လာကာ နီလာနှင့် မျက်နှာ ချင်းဆိုင်လိုက်သည်။

““ဒါဆို .. မောင် .. တအားချစ်တော့မယ်နော်””

လို့ပြောပြီး သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြွလိုက်သည်။

““သိပ်ဆိုးတဲ့ကောင်လေး ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”” ဟု စိတ်ထဲကပြောရင်း သူ့ကို မမက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ရှက်သွေးတို့မှာ နီလာ၏ မျက်နှာလေး တစ်ခု လုံးတွင် နီမြန်းရုံသာမဟုတ်တော့ဘဲ ကြက်သွေးရောင်ပင် ထ၍နေရချေပြီ။ 

ပြီးတော့ သူက သူ့အဝတ်အစားတွေ အကုန်လုံးကို ချွတ် ပစ်လိုက်သည်။ နီလာက မျက်လုံးလေးတွေကို ပြန်ပြီး မှိတ်ဖို့ ကြံလိုက်ပေမဲ့လဲ မမှိတ်တော့ဘဲ ဖွင့်လျှက်ကပင် သူ့ကို ခပ်ရဲရဲပင်ကြည့်နေလိုက်သည်။  နီလာ၏ ကိုယ်လုံးလေး တခုလုံး တုံယင်၍နေရသည်။ သူ့အဝတ် အစားတွေအားလုံး ကျွတ် ထွက်သွားပေပြီ။

““အို..”” နီလာ၏ နှုတ်ဖျားမှ ယောင်ယမ်း၍ ထွက် သွားရရင်း နီလာ၏ အကြည့်များသည် စူးရှ၍ သွားရ သည်။ ပြီးတော့ အလိုအလျှောက်ပင် သူမ၏ မျက်လုံး လေးနှစ်လုံး သည် မှိတ်၍ ကျသွားတော့သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် သူက နီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ကို အသာလေးဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း နီလာရဲ့ ကိုယ်လုံး လေးကို ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးက နီလာ ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ လှိမ့်၍တက်လာသဖြင့် သူမ၏ ပေါင်တွေ ကို ပြန်စန့်ကာကားပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ရောက်၍လာသော သူ့ကိုယ်ကြီး အလေး ချိန်ကြောင့် နီလာ ၏ လည်ချောင်းအတွင်းမှ “အွန့်” ကနဲဖြစ်သွားရသည်။ စန့် ၍ကားပေးထားသော သူမ၏ ပေါင်ကြားသို့ သူ့ကိုယ်လုံး ကြီး ကျကျနန ရောက်သွားချိန်မှာပင် သူက နီလာ၏ နှုတ်ခမ်း တွေကို လွှတ်ကာ ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နီလာ၍ ကား၍စန့်ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပြန်၍ ဒူးကွေး ပြီးထောင်ပေးလိုက်သည်။

ဒီအခိုက်မှာပင် နီလာကလဲ ကျယ်သီးအားလုံး ပြုတ် ကာ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးကိုယ်လုံးတည်းဖြစ်နေပြီဖြစ်သော သူ၏ ဂျင်းရှပ်အင်းကျီလေးကို အမြန်ပင် ဆွဲ၍ ချွတ်ပစ် လိုက်သည်။ သူ့လီးတန်ကြီးက နီလာ၏ အရည်လေးတွေစိမ့် ထွက်နေသော စောက်ပတ်ဝသို့ တေ့ထောက်၍ အလာ တွင် သူမ၏ ခါးလေးတွန့်သွားသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်က သူ၏ လီးတန်ကြီးကို နီလာ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့  ထိုး၍ သွင်းချေပြီ။

““ဗျစ်.. အင့် . ဗျစ်. . ဗျစ် .. အင့် . အ .. ဟ .. ဗျစ် .. ပြတ်.. ဖွတ်..အ .. ကျွတ်..ကျွတ်”” နီလာ၏ ကိုယ်လုံးတီး ဖြူဖြူလေးမှာ ကော့၍ တက်သွားသည်။

““ပလွတ်.. ဖတ် .. ဖွပ်””

လိုးပါပြီ လီးတန်ကြီးတချောင်းလုံး အဆုံးဝင်သွားပြီးသည်နှင့် မိုးလှိုင်ကျော်က ချက်ခြင်းပင် ပြန်၍ ဆွဲထုတ်ကာ လိုးပါတော့သည်။

““အ .. အား .. အ .. အား အင့် ..အင်း”” နီလာ၏နို့ကြီးများရှေ့နောက် လှုပ်ရမ်း၍နေသည်။ ကုတင်ကြီးကလဲ အဆက်မပြတ် တငြိမ့်ငြိမ့် ခုန်၍နေ သည်။ အားနှင့်ဆောင့် ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း နီလာ၏ ကိုယ်လုံး လေးက ခေါင်းရင်းဖက်သို့ သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲတွန်းတင်တာ ခံရသလို တက်၍ တက်၍သွားသည်။

နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တင်းကြပ် ပြည့်သိပ်စွာ ဆောင့်လိုးနေသော မိုးလှိုင်ကျော်၏လီးကြီးက အရသာရှိ လွန်းလှသည်။ စီးကနဲ..စီးကနဲ တင်းတင်းကြီး ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် အလိုး ကောင်းမှုကြောင့် နီလာမှာ အရသာထူးကြီးကို ခုံမင် နှစ်သက်နေမိသည်။ မချိတင်ကဲ မရိုးမရွဖြစ်လွန်းတာ ကြောင့် သူမ၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို စုလိုက်ကားလိုက် လုပ်လိုက်မိသည်။

““ပေါင်ကို ကားထားစမ်းပါ မမရယ် .. ခပ်ဖြဲဖြဲလေးပေါ့ ..””

““ဒီထက်ပြဲချင်ရင်လဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာဖြဲတော့”” ဟုပြောရင်း နီလာက သူမ၏ ပေါင်လုံး ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးကို အစွမ်းကုန်ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပြန် မစေ့ဖြစ်အောင်လဲ သူမကိုယ်သူမ သတိထားလိုက်သည်။

““ဗြွတ် .. စွတ်..ပြွတ်..ဖွတ်””

““အ .. လားလားလား ..””

ဒီတစ်ချက်ကတော့ နီလာမျက်ရည်လေးများ ဝဲသွား သည်။ စောက်ရည်များ အံကျလာသည်ထိ ဖြစ်သွားရ သည်။ ဒါပေမဲ့ အသဲခိုက်အောင်ပင် ကောင်းသွားရသည်။ အရသာတွေရှိသထက်ရှိလာကာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်၍လာရသော နီလာက သူမ၏ ကိုယ်လုံးတီး ဖြူဖြူလေးကို လှေကလေး တစင်းပမာ ဟိုဖက်စောင်း ဒီဖက်စောင်း နှင့် လူး၍ လှိမ့်ပေးကာ အလိုးခံသည်။

သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ်စောင်းစောင်းဝင်၍ သွားသော လီးတန်ကြီးထိပ်က အတွင်းမှ အသားနု လေးများ ကို စောက်ခေါင်းနံရံပြင်မှ သပ်သပ်တွန်း၍ချကာ ထိထိမိမိ ကြီးထိုးဆောင့်သည်။လထိုအခါ စောက်ပတ်မျက်နှာပြင်ရှိ စောက်ပတ် နှုတ် ခမ်းသားနှစ်ဖက်က လီးတန်ကြီးကို အားရပါးရ ညှပ်ညှပ်ပြီး ဆွဲညှစ်နေကြသည်။ 

ဘသားချော မိုးလှိုင်ကျော်က တဟင်းဟင်းနှင့် မနှောခွေ့၏။ တရှူးရှူးတရှဲရှဲဖြင့် မာန်ထကာ နီလာ၏ နို့ကြီး နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရပင် မနားတမ်း ဆောင့်၍ လိုးနေသည်။ နီလာ၏ ဖင်ကြီးက ဖိအားကြောင့် ပြားပြား သွားပြီး မွေ့ယာထဲနစ်၍ နစ်၍ ဝင်သွားချေသည်။ ကြာလာတော့ တလှပ်လှပ်တုန်နေသော ရင်ကြောင့် အသက်ရှူနုံးတွေ ပြင်းထန်လာသည်။ နီလာ၏ ရင်ထဲတွင် လှိုက်၍ မောလာသည်။ တဟင်းဟင်းဖြင့် ဖြစ်လာရသည်။ နီလာ၏ ဖေါင်းလွန်း ကားလွန်းကာ ဖြစ်နေသော စောက်ပတ်ကြီးတွင် အရည်တွေမှာ ရွှဲနစ်၍နေချေပြီ။ ထိုစောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ အရည်များစိုရွှဲကာ ပြောင်လက်၍ မာကြော သန်မာလှသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်၏ လီးတန်ကြီး ကလဲ တဟဲဟဲဖြင့် ပြင်းထန်စွာ ဆောင့်လိုး၍နေသည်။ မိုးလှိုင်ကျော်သည် သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို နီလာ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ရာ နီလာ၏ လက်လေးနှစ် ဖက်က ချက်ချင်းပင် ဆီးကြို၍ တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်သည်။

မိုးလှိုင်ကျော်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက် ထားလိုက်ပြီး နီလာ၏ ပါးလေးကို အကြာကြီးနမ်းလိုက်ကာ ဖင်ကို ကြလျှက် ဖွတ်ကနဲ ဗြတ်ကနဲ အားကုန် ဆောင့်ရင်းက သူ၏ လီးချောင်းကြီးကို နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံး ပင် ထိုးစိုက် ဖိကပ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်များကို မမ၏ စောက် ပတ်ကြီးထဲသို့ ပန်းသွင်း လိုက်တော့သည်။

ပူကနဲ .. နွေးကနဲ အရသာကား ဆယ့်လေးငါး ကြိမ်ထက်မနဲ နီလာ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆက်တိုက် ခံစားလိုက်ရပြီး ““မောင်””၏ လီးတန်ကြီးမှာလဲ အတင်းဆုံး အမာဆုံးကြီးထွား မာကြောသွားခိုက်မှာပင် ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံး သိမ့်ကနဲ တုန်ကာ ကော့တက်သွားရင်း ..““မမ””၏  စောက်ရည်များကလဲ စောက်ခေါင်းထဲမှ ““မောင်””၏ လီးတန် ကြီးကို ရှီးကနဲ ရှီးကနဲ ဖြင့် လေးငါး ခြောက်ကြိမ်ထက်မနဲ မြတ်နိုးစွာဖြင့် ဖျန်းပက်လိုက်ပါ တော့လေသည်။

ပြီးပါပြီ

credit:မူရင်းရေးသားသူ