အပေါ် ထပ်နဲ့အောက်ထပ်ဇာတ်လမ်း

ဒီအကြောင်းပြောရရင် နည်းနည်းတော့ကျောမလုံဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အဲဒီကောင်မလေးနေတာက ကျွန်တော်တို့ အောက်ထပ်မှာလေ ...။ ကိုဂါးဖီး ခင်ဗျားလည်း သိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နေတဲ့နေရာက လွတှ်တော်နားက ရိပ်သာတခု၊ သူ့အဖေက ကျွန်တော့်ဘိုးတော်ရဲ့ အထက်အရာရှိ၊ သိသွားရင်တော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ။ ဒါပေမဲ့ ပါးစပ်က(လက်ကပေါ့)

ယားနေတော့ စွန့်စားပြီးပြောပြလိုက်တော့မယ်။

 ဒီအိမ်ကို ကျွန်တော့်ဘိုးတော် ပရိုမိုးရှင်းရပြီးပြောင်းလာတော့ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်၊ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မေလ ၆ရက်၊ ကျွန်တော့်မွေးနေ့မှာ စပြောင်းဖြစ်တာ ...။ အဲဒီအချိန်ကတော့ အောက်ထပ်ကို မျက်စိကစားလိုက်တော့ ညီအစ်မ နှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အကြီးက ရှစ်တန်း၊ အငယ်က ငါးတန်း။ ဘာမှ သိပ်မထူးခြားတာနဲ့ ဘာသိဘာသာပဲ နေလိုက်ပါတယ်။ နောက်ပိုင်း ကျွန်တော် အိုင်အမ်တီ ရောက်တော့မှ သူ့ကို သတိထားမိတယ်။ သူ့မွေးနေ့မှာ လက်ဆောင်ပေးပြီးတော့ သူငယ်ချင်းအနေနဲ့ ဝင်လုံးရင်းရင်းနှီးသွားကြတယ် ။ သူက ကျွန်တော့်ထက် ၁၁လ တိတငိ ယ်တယ် ...။ ကျွန်တော့် မွေးနေ့မှာ လက်ဆောင်ပြန်ပေး၊

ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြော ... သူက ‘‘ပြောနေရမယ့်သူတွေမှ မဟုတ်တာ’’ ဆိုပဲ ...။

 ဒီလိုနဲ့ သူငယ်ချင်းအထာနဲ့နေခဲ့ရင်းက တနှစ်လောက်ကြာသွားတယ်။ တနှစ်ပြည့်လည်းပြည့်ရော ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းဆင်းရတယ်။ ပညာသင်ကာလပြီးသွားတာပေါ့။ တကယ် ကျောင်းဆင်းပရိတ်ဒ်လုပ်ဖို့ တစ်လပြန်ပြီး စစ်ရေးပြ ကျင့်ရတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်တို့ကျောင်းက အက်စ်ဝမ်း ဦးခင်ညွန့်ရဲ့ ဖေးဗရိတ်ကျောင်း၊ သူကိုယ်တိုင်လာပြီး ချီးမြှင့်တယ်လေ ...။ ကျောင်းကို တနင်္လာကနေ စနေအထိနေ့တိုင်းသွားရတာ၊ အိမ်ပြန်လာရင် ဘယ်သူမှမရှိ၊ ကိုယ်တိုင် သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်ရတယ်။ တနေ့တော့ အိမ်မှာ သော့ကျန်ရစ်ခဲ့ရာကနေ ဇာတ်လမ်းစတာပါပဲလေ ...။

အဲဒီ နေ့က နည်းနည်းစောစောပြန်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့တပ်ခွဲက စွမ်းဆောင်ရည်ကောင်းလို့ဆိုပြီး ဆုပေးတဲ့အနေနဲ့ စောလွတှ်လိုက်တာ။ တချို့ဘော်ဒါတွေကတော့ အိမ်မပြန်သေးပဲ လျှောက်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ချွေးတွေ သံတွေနဲ့ဆိုတော့ မထူးပါဘူးဆိုပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။

အိမ်ဝရောက်လို့ တံခါးဖွင့်မယ်လဲလုပ်လိုက်ရော ...သော့မရှိတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ငါတော့ ကားပြီဟလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြောရင်း ထိုင်နားနေချင်တာနဲ့ သူတို့အိမ်ခန်းကိုဆင်းသွားပြီး ဘဲလ်တီးလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သူထွက်လာပြီး တံခါးဖွင့်ပေးတယ်။ သူ့ညီမကတော့ ခဏထွက်လာကြည့်တယ်၊ ပြီးတော့ပြန်ဝင်သွားရော ...။

အိမ် ရှေ့ခန်းမှာ သူနဲ့ကျွန်တော်နှစ်ယောက်ထည်း၊ မေးကြည့်တော့ အမေက ရှော့ပင်သွားတယ်ဆိုပဲ ...ကျွန်တော်လဲ ‘‘ကီလီကိုလား’’ လို့နောက်လိုက်ရင်း ‘‘သော့မေ့ကျန်ခဲ့လို့၊ ခဏနားချင်တာနဲ့ဝင်လာတာ၊ လူကြီးတွေမရှိဘူးဆိုရင်လည်း မကောင်းဘူးလေ၊ ကိုယ် အပြင်ကပဲ စောင့်နေလိုက်မယ်’’ ဆိုပြီး ပြန်ထွက်ဖို့လုပ်လိုက်တော့ ...‘‘ မဟုတ်တာ၊ နေပါ ကိုကြီးကလဲ ...အချင်းချင်းတွေပဲ’’၊ အဲဒီလိုပြောတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ပြန်ထိုင်နေပြီး ဆက်ပွားနေလိုက်တော့တယ်။ သူ့ကို သေသေချာချာ ကြည့်မိတော့ တီရှပ်ဖြူဖြူလေးပေါ်မှာကျနေတဲ့ ဆံပင်နီညိုရောင်ဖျော့ဖျော့ရယ်၊ လည်တိုင် ကျော့ကျော့ရယ်၊ နီထွေးတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးရယ်၊ အမြဲလိုလို အပြုံးကလေးတခုရှိနေတတ်တဲ့ မျက်နှာလေးရယ်ကို မြင်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖျက်နေတာတခုရှိတယ်။ မျက်လုံးတွေကို သေချာမမြင်ရအောင် ရီဖရက်(အလင်းယိုင်)ထားတဲ့ မျက်မှန်တခု၊ နည်းနည်း ကသိကအောင့်ဖြစ်သွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ...

‘‘ မျက်မှန်ချွတ်လိုက်ပါလား ...’’ ပါးစပ်က အမှတ်တမဲ့နဲ့ထွက်သွားတယ်။ သူကလဲ ...

‘‘ အင်း ’’ ဆိုပြီး ယောင်ပြီးချွတ်လိုက်တော့ ...

‘‘ ဟုတ်ပြီ၊ ခုမှပဲ မျက်နှာလှလှလေးကို သေသေချာချာမြင်ရတော့တယ် ’’

‘‘ အို ...ဘာတွေပြောနေတာလဲ ’’

‘‘ ဟုတ်တယ်၊ ခုနက မျက်မှန်နဲ့ဆိုတော့ ချောရဲ့အလှတွေကို ဖုံးကွယ်ထားသလိုပဲ၊ အခုမှ ...’’ ‘‘ ကိုကြီးနော် ...အခုမှ ဘာဖြစ်သလဲ ’’

‘‘ အိုတူးနဲ့ စီအိုတူး ဖလှယ်တာလွဲမှားသွားတယ် ’’

‘‘ ဟင် ဘာပြောတာလဲ၊ ပြောလိုက်မှဖြင့် အဆန်းချည့်ပဲ ’’

‘‘ သြော် ...အသက်ရှူမှားသွားတယ် ...လို့ ’’

‘‘ တော်ပါ သိပ်ပိုတာပဲ ...’’ လို့ပြောရင်း ရှက်သလိုလုပ်နေတယ်။ သေချာတာကတော့ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ကျွန်တော် သူ့ကို ချစ်မိသွားတယ် ဆိုတာပါပဲ .....။ ( ချော = ချောယုမွန် )

 တော်တော်ကြာကြာစကားထိုင်ပြောရင်း သူ့အကြောင်းအတော်များများကိုသိလိုက်ရတယ်။ သူက သီချင်း နားထောင်ရတာ ဝါသနာပါတယ်။ အသစ်တော်တော်များများကိုလည်း စုဆောင်းတတ်တယ်။ တချို့ သီချင်းတွေဆို ဆမ်ပယ်လ်သီချင်းတွေ ကျွန်တော့်ဆီမှာတောင်မရှိဘူး။ ဘယ်ကရတာလဲလို့မေးတော့ သူငယ်ချင်းတချို့ဆီကတဲ့။ သူငယ်ချင်း ?၊ ကျွန်တော်နည်းနည်းမနာလိုဖြစ်သွားတယ်။ သီချင်းတွေဘာတွေပေးတဲ့ သူငယ်ချင်းဟာ သူနဲ့ဘယ်လောက်များရင်းနှီးနေပြီလဲလို့ပေါ့။

သူ့ပုံစံကြည့်ရတာတော့ ရည်းစားမရှိသေးပုံပဲ။ နောက်မှ သူ့ညီမကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်မေးကြည့်တော့

‘‘ လိုက်နေတဲ့သူတွေတော့ပုံနေတာပဲတဲ့၊ ဘာလဲ ကိုကြီးကလိုက်မလို့လား’’ လို့မေးသေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကလေးက

ဒီလိုပြောတာခံရတော့ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘူး။ သူကတော့ သွားပြောလိုက်မယ် လုပ်နေသေးလို့ တားထားရတယ်။ သူတို့က ညီအစ်မနှစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ အငယ်မက ကျွန်တော့်ကို အကိုကြီးလိုတော်တော်ချစ်တယ်။ မုန့်တွေဘာတွေ လုပ်စားရင်လဲ သူပဲလာလာခေါ်တာ ...။

ကျွန်တော့်ဘက်ကလဲ သူတို့ကိုတတ်ထားတဲ့ကွန်ပျူတာပညာလေးနဲ့ ပြန်ပြီး ကူညီရတာပေါ့။ အဲဒီနေ့က ချောနဲ့စကားထိုင်ပြောရင်း ဧည့်ခန်းကစားပွဲပေါ်ကို မျက်စိကစားလိုက်တော့ စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်ရဲ့ ဖေဖေါ်ဝါရီမှတ်တမ်း ဗီစီဒီကိုတွေ့တော့ ခဏငှားလို့ပြောတော့ ...

‘‘ ခဏပဲနော် ညနေပြန်ပေးရမယ် ...’’

‘‘ ဟင် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ ဖြည်းဖြည်းပေါ့ ...’’

‘‘ ကိုကြီးနော် မရဘူးဆိုမရဘူးပဲ ...ညနေ ချောကနားထောင်ဦးမှာ ...’’

‘‘ ကဲလေ ...အဲဒါဆိုလဲ ကူးထားလိုက်မယ်ကွာ၊ ပြီးတာနဲ့လာပေးလိုက်မယ်၊ ဟုတ်ပြီလား ...’’

‘‘ ဟုတ် ’’ ဆိုပြီး အပြုံးကလေးနဲ့ခေါင်းညိတ်လိုက်တော့ ပါးချိုင့်ကလေးတခုကို ညာဘက်ပါးမှာတွေ့လိုက်ရတယ်။ အမှတ်တမဲ့နဲ့ စိုက်ကြည့်နေမိရင်း မျက်လုံးတောင်မလွှဲမိဘူး။ နောက်မှ သူက ကျွန်တော့်မျက်နှာရှေ့မှာ လက်နဲ့ကာလိုက်တော့မှသတိဝင်လာပြီး အကြည့်လွှဲလိုက်ရတယ်။ နာရီဝက်လောက်နေတော့ ကျွန်တော်လည်း ဘိုးတော်ဆီဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်တယ်။

အဲဒီတော့မှ အဆဲအဆိုခံပြီး သော့တောင်းလိုက်တော့၊ ဘိုးတော်က အဲဒီမှာပဲ စောင့်နေလို့ပြောပြီး၊ တပည့်တယောက် လွတှ်လိုက်မယ်လို့ပြောပြီးဖုန်းချသွားတယ်။

သူလွတှ်လိုက် တဲ့သူရောက်လာတော့မှပဲ အိမ်ပြန်အဝတ်အစားလဲ၊ ရေမိုးချိုးပြီး အခွေကူး၊ နောက် အောက်ဆင်းပြီး အခွေပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ညကျဖုန်းဆက်တော့ ...

‘‘ ညနေက နားထောင်ဖြစ်သေးလား ’’

‘‘ ဟုတ်ကဲ့ ...’’

‘‘ ဘယ်သီချင်းကို အကြိုက်ဆုံးလဲ ...’’

‘‘ ချောကတော့ အိုမေမေ ကိုကြိုက်တယ် ’’

‘‘ ဟုတ်လား ကိုယ်နဲ့အကြိုက်ချင်းတူသားပဲ ကောင်းတာပေါ ...’’

‘‘ ကိုကြီးနော် ဘာပြောချင်တာလဲ ’’

‘‘ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ’’

‘‘ ...’’

‘‘ ...’’

ဒီလိုနဲ့ပဲ ရောက်တတ်ရာရာပြောကြရင်း ...

‘‘ ချော ...’’

‘‘ ဟင် ...ပြောလေ ကိုကြီး ’’

‘‘ နောက်နေ့လဲ အိမ်မှာ သော့ကျန်ခဲ့ရင် ကောင်းမှာပဲကွာ ...

‘‘ ဟာ ...ဘာတွေပြောနေတာလဲ ’’

‘‘ အိမ်မှာ သော့ကျန်ခဲ့မှ ချောတို့ဆီဝင်ပြီးနား ... နောက် ချောကိုလဲ ခစားရတာပေါ့ ...’’

‘‘ အမလေး ...ဒါများ ဒီတိုင်းလာလည်လဲရတာပဲကို ’’

‘‘ တကယ်နော် ...အဲဒါဆို ကိုယ်နေ့တိုင်းလာမှာ ...’’

‘‘ အင်း လူကြီးတွေတော့ မျက်စိနောက်တော့မှာပဲ ’’ ‘‘ ကောင်မလေးနော် ...လူကြီးကိုနောက်တာလား ’’

 အဲဒီလိုနဲ့ ည ၁၁နာရီလောက်အထိဖုန်းပြောဖြစ်ကြတယ်။ ဖုန်းချလိုက်တော့ ရင်ထဲမှာ ဟာသလို၊ ပျော်သလိုနဲ့ တမျိုးကြီးဖြစ်နေသလိုပဲ ...။

နောက်နေ့တွေကျတော့ ပါမစ်ရသွားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် နေ့တိုင်းသွားလည်တော့တယ်။ လူကြီးတွေချင်းလည်း

 ရင်းနှီးတော့ ဘာမှအထူးအဆန်းလုပ်မပြောကြဘူးပေါ့။ သူနဲ့လည်း တစတစ ပိုပြီးရင်းနှီးလာသလို၊ စကားလေးတွေနဲ့လည်း တဖြည်းဖြည်း ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေကို မသိမသာလေးနားသွင်းတော့တယ်။

နောက် တလနှစ်လလောက်ကြာတော့ထင်တာပဲ၊ နတ်သမီးပုံပြင်ဗီစီဒီထွက်လာတယ်။ အဲဒီထဲက သီချင်းတွေထဲမှာ စိုင်းစိုင်းရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အနမ်းများနဲ့ ဆိုတဲ့သီချင်းကို ကျွန်တော် အတော်ကြိုက်သွားတယ်။ သူ့ကိုလည်း ကြိုက်မယ်ထင်လို့ ပေးနားထောင်လိုက်တော့ အခွေတောင် တော်တော်နဲ့ပြန်မရဘူး။ ညနေ ၃ နာရီလောက်ကျတော့ ... အိမ်ရှေ့က ဘဲလ်သံ မြည်လာတယ်။ ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ချောဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်တော်အံ့သြသွားတယ်၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့အိမ်ကို သူမှ သိပ်လာလေ့မရှိတာ။

‘‘ ကဲ တံခါးဖွင့်ပေးဦးလေ၊ ဒီလိုပဲ ဧည့်သည်ကိုဆက်ဆံရသလား ကိုကြီးရယ် ’’

 အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော်လည်း သတိဝင်လာပြီး တံခါးဖွင့်ပေးရတယ်။ အိမ်ထဲကိုခေါ်ခဲ့ပြီး ဧည့်ခန်းက ဆက်တီပေါ်မှာ နေရာချလိုက်တယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို အခွေပြန်ပေးရင်း ... ‘‘ ချော ဒီကိုမလာခင် ကိုကြီးဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ...’’

‘‘ ဒီလိုပါပဲ၊ အမေက တရားခွေကူးခိုင်းထားလို့ ကူးပေးနေတာ ’’

‘‘ နေပါဦး၊ ချောကို ဘာဖြစ်လို့ တံခါးချက်ချင်းဖွင့်မပေးရတာလဲ၊ ကိုကြီးက ကြောက်လို့လား ’’

‘‘ မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ချောရဲ့အလှမှာ ကိုယ့်ရဲ့ ဖန်ရှင်တွေ ပေါ့စ်လုပ်တာခံလိုက်ရလို့လေ ...’’

‘‘ ပိုပြီ ... ဒါနဲ့ချောလာတာ ဒီအခွေပြန်ပေးရင်း တခွေလောက်ကူးချင်လို့လေ ...’’

‘‘ ရတာပေါ့ အခုစောင့်ယူသွားလေ ’’

‘‘ အင်း ...ချောက တခွေလုံးကူးချင်တာမဟုတ်ဘူး ’’

‘‘ အင်၊ ဒါဖြင့် ဘယ်လို ...’’

‘‘ ဟုတ်တယ်၊ အဲဒီထဲက စိုင်းစိုင်း သီချင်းတပုဒ်ထဲပဲလိုချင်တာ ’’

‘‘ အိုကေ ...ကိုယ်သိပြီ ’’

 အဲဒါနဲ့ပဲ သီချင်းတပုဒ်ထဲကိုပဲ ကူးပေးလိုက်ပြီး အခွေလဲပြန်ထွက်လာရော၊ တချက်စမ်းပြီး သူ့ကိုပေးလိုက်တယ်။ သူက လှမ်းယူလိုက်ပြီး ပြန်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်။

‘‘ သြော် ချော၊ ကိုကြီးပြောစရာရှိသေးတယ် ခဏလောက်ထိုင်ပါဦး ’’

‘‘ အင်း ဘာလဲပြောလေ ...’’

‘‘ ဒီ စိတ်ကူးယဉ်အနမ်းများနဲ့ ဆိုတဲ့သီချင်းကို ချော တော်တော်ကြိုက်လို့လား ...’’

‘‘ ဟုတ်တယ်လေ ...ဘာဖြစ်လို့လဲ ’’

‘‘ ကိုယ်လဲကြိုက်တယ် ...အဲဒီသီချင်းလိုပဲ ကိုယ်စိတ်ကူးယဉ်ပြီး မျှော်လင့်နေရတဲ့ အနမ်းတွေရှိတယ် ’’ ‘‘ ဘယ်ကပါလိမ့် ... ကောင်မလေးတယောက်တွေ့ထားပြီပေါ့လေ ...’’

‘‘ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကောင်မလေးတယောက်ပေါ့၊ ကိုယ့်ကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး လစ်လျူရှုနေလို့ ’’

‘‘ သြော် ...တော်တော်ဆိုးတာပဲ ...ချော ဘာကူညီရမလဲ ...ပြောလေ ’’

‘‘ ဒါဆို အတော်ပဲ၊ ကူညီပါ ချောရယ် ...ကိုယ့်ကို လစ်လျူရှုမထားပါနဲ့လို့ ’’

‘‘ အို ...ကိုကြီးကလဲ ...ဘာမှန်းမသိဘူး ’’

‘‘ တကယ်ပါ ချောရယ်၊ ကိုယ် မျှော်လင့်ခဲ့ရတဲ့ စိတ်ကူးတွေကို လက်တွေ့ဖြစ်လာခွင့်ပေးပါနော် ...’’

‘‘ ...’’

 ကျွန်တော်လည်း သူ့လက်ကလေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ သူ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ရုန်းပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ခွင့်ပြုပါတယ်။ သူရှက်နေတယ်ဆိုတာသိလိုက်ရသလို ကျွန်တော်အခြေအနေကောင်းနေတာကိုလဲ သိလိုက်ရတော့ ... ‘‘ ဘယ်လိုလဲ ချောရယ် ဖြေပါဦးကွာ ...’’

‘‘ ကိုကြီးကလဲ ခက်ပါတယ် ...’’

‘‘ အဖြေကလည်းရှိပါတယ် ချောရယ် ...ချောလက်ခံလိုက်ရင်လွယ်သွားမှာပါ ’’

‘‘ ဟာ ကွာ ...’’

‘‘ ကဲ ဒါဆို သဘောတူရင် ခေါင်းညိတ်ပြနော် ...’’ အဲဒါနဲ့ပဲ သူခဏစဉ်းစားနေပြီးမှ .....

‘‘ ကိုကြီး တကယ် ချောကိုချစ်တယ်ဆိုတာ သေချာလား ’’

‘‘ မေးစရာမလိုတော့ပါဘူးကွာ ...ချောကိုလေ လွန်ခဲ့တဲ့ ၄ နှစ်တည်းက ချစ်နေတာ၊ ကလေးမို့လို့ ...’’ ခဏနေတော့ သူ့ခေါင်းကလေး ဆတ်ကနဲညိတ်လိုက်တာကို မြင်လိုက်ရတော့ ကျွန်တော်ပျော်သွားတယ်။ ပခုံးကလေး ကိုလှမ်းဖက်လိုက်တော့ သူတွန့်ကနဲဖြစ်သွားပေမယ့် မရုန်းဘူး။ ကျွန်တော်လဲ သူ့ဘေးမှာ ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ရင်း ဆံပင်လေးကိုသပ်တင်လိုက်တယ်။ နောက် ပါးကလေးကိုနမ်းလိုက်တော့ သွေးရောင်ကလေးတွေရဲတက်လာတာကို တွေ့ရတယ်။

ချစ်စရာကောင်မလေးကို ဘာမှမလုပ်ပဲ ဘယ်နေနိုင်တော့မှာလဲ။

 တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းကလေးကို ကျွန်တော်ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ သူ့တကိုယ်လုံးပါ တုန်ခါသွားတယ်။ သူသိပ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ မျက်နှာလေးကို မော့ပေးလိုက်ရင်း ...

‘‘ မကြောက်ပါနဲ့ ချောရယ် ...ကိုယ် ဘာမှမလုပ်တော့ပါဘူး၊ ကိုယ်အရမ်းပျော်တယ်။ ဘဝမှာ အပျော်ဆုံးနေ့ပဲ၊

ချောနဲ့ကိုယ် ဘယ်တော့မှမခွဲတော့ဘူးနော် ...ကိုယ့်ကိုချစ်တယ်နော် ...’’

‘‘ ချစ်ပါတယ် ကိုရယ် ...ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူမှမသိစေနဲ့ဦးနော် ...၊ ကဲ မေမေတို့ လိုက်လာနေရင် မကောင်းဘူး၊ ညမှ ဖုန်းဆက်လိုက်တော့မယ်နော် ...’’ ဆိုပြီး ခပ်သွက်သွက်လေးပြန်ဆင်းသွားတယ်။ သူကူးခိုင်းတဲ့ အခွေလေးတောင် ထားပစ်ခဲ့တယ်။ ကျေးဇူးပါပဲ ...စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်ရေ ...။

ချစ်သူတွေဖြစ်လာကြ တော့လည်း သဘာဝအတိုင်း လျှောက်လည်ကြ၊ ချစ်တင်းနှောကြနဲ့ပေါ့ဗျာ။ သူ့အိမ်ကလည်း နည်းနည်းကျပ်တော့ သူလည်းအပြင်ထွက်ရတာ ခပ်ခက်ခက်ပဲ ...။ သူ့အိမ်ကိုပဲ သွားသွားလည်ရင်း သူ့ကို ကွန်ပျူတာ ပြပေးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး လူတွေအလစ်မှာ ဖက်ထားလိုက်၊ ခိုးနမ်းလိုက်ပေါ့ဗျာ။ သူ့ညီမလေးကလည်း တော်ရှာပါတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ကို ကင်းစောင့်ပေးတယ်၊ သူ့အိမ်ကတောင်ပြောသေး ...မင်းညီမလဲ မင်းသင်ပေးမှ ကွန်ပျုတာကိုပိုပြီး စိတ်ဝင်စားလာသလိုပဲတဲ့ ...။

ခက်ခဲတဲ့ထိန်းချုပ်မှုတွေအောက်မှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် မနည်းကို ထွက်ပေါက်ရှာခဲ့ရတယ်။ သူ သင်တန်းတွေ ဘာတွေ သွားတာတောင်မှ အိမ်ကအကြိုအပို့လုပ်ပေးတော့ ခွင်ကိုဆင်လို့မရဘူး။ အဲဒီလိုနဲ့ တရက်မှာတော့ ကံကြမ္မာက ကျွန်တော်တို့ကို အခွင့်အရေးပေးလာတယ်။ မှတ်မှတ်ရရ ...စထရန်းဟိုတယ်မှာ ချန်ပီယံလောင်း လိုက်ဖ်ရှိုးလုပ်တဲ့နေ့၊

သူက သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ရှိုးကြည့်မယ်ဆိုပြီး အိမ်ကထွက်လာတယ်။ သူ့အိမ်ကလဲ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဆိုတော့ လိုက်မပို့ဘဲ ဒီတိုင်း လွတှ်လိုက်တာပေါ့။ အဲဒီအချိန်အထိ သူရှိုးကြည့်မယ်ဆိုတာရော၊ ထွက်လို့ရတယ်ဆိုတာရော ကျွန်တော်မသိသေးဘူး။

ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီနေ့က ကေအမ်ဒီမှာ အင်တာနက်သွားသုံးပြီးအပြန် နေ့ခင်းဘက်မှာ နေရှင်နယ်စီဒီကိုလာပြီး အခွေသွားဝယ်ဖြစ်တယ်။ အဲဒီကပြန်တော့ ဗိုက်ဆာလာတာနဲ့ တိုကျိုဖရိုင်းချစ်ကဲန်းဝင်ပြီး တယောက်ထဲပဲ ဆွဲလိုက်တယ်။ အဲဒီနေ့က ကျော်သူစိုးနဲ့တောင်တွေ့သေးတယ်။ အိမ်သာထဲကနေ ဖုန်းပြောပြီး ရွဲ့စောင်းရွဲ့စောင်းနဲ့ထွက်လာတာ၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုမမြင်ပဲ ဝင်တိုက်သွားတော့ တင်းသွားတာနဲ့ ဒီကောင့်ပခုံးကိုလှမ်းဆွဲရင်း ဘာလဲညာလဲ

ဆိုပြီးဖြဲလွ တှ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အပေါ့အပါးသွား၊ ပြန်ထွက်ပြီး စားစရာတွေယူ၊ ညာဘက်ခြမ်းက စားပွဲအသေးတခုမှာ ထိုင်စားနေလိုက်တယ်။ ခဏ နေတော့ မိန်းကလေးသံ ဆူဆူညံညံတွေကြားရလို့ တချက်မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရောင်စုံခြယ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတအုပ်၊ အချင်းချင်း နောက်ရင်းပြောင်ရင်း ဝင်လာတာကိုတွေ့တယ်။ ကျွန်တော်လဲ မိန်းကလေးအုပ်ဆိုရင် ကြောက်တတ်တော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ထိုင်ပြီးစားနေလိုက်တယ်။ နားထဲမှာ ဆူဆူညံညံတွေတော့ ကြားနေရတုန်းပဲ ...အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ်မှာ နွေးကနဲ အထိအတွေ့တခုရလိုက်တယ်။ တဖြည်းဖြည်းချင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့ ...ချောဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ပြောမပြနိုင်အောင် ဝမ်းသာသွားတယ်။ သူ့ကို ဆွဲပြီးထိုင်ခိုင်း၊ အအေးတွေဘာတွေမှာပေးပြီး အကျိုးအကြောင်းမေးကြည့်လိုက်တော့ ရှိုးပွဲကြည့်မလို့တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း ခွင်ရတုန်းလုပ်ထားမှဆိုပြီး၊ စထရန်းက ဘောလ်ရွမ်းက ဘယ်လိုပူတဲ့အကြောင်း၊ အဲရ်ကွန်းမနိုင်တဲ့အကြောင်း၊ နေ့ခင်းဘက် ဆိုတော့ ပိုပူမှာ စသည်ဖြင့် စိတ်ပျက်အောင်ပြောပြီး အေးအေးဆေးဆေး ထွက်လို့ရတုန်း လျှောက်သွားဖို့ပြောလိုက်တယ်။

‘‘ ဘယ်လိုလဲချော ...အဲဒီမှာဆိုရင် စိတ်ပျက်စရာကြီးနေမှာ ...ကိုယ်တို့ လျှောက်သွားရအောင်လေ ’’

‘‘ အင်းနော် ...အေးအေးဆေးဆေးထွက်လို့ရတုန်း ...ကို့သဘောလေ ...’’

‘‘ ဒါတွေကြောင့် ချစ်ရတာ ...ဒါဆို ဟိုဂရုပ်ကိုထားခဲ့တော့လေ ...’’

‘‘ အင်း ...ဟေ့ကောင်တွေ ...ငါ ရှိုးမကြည့်တော့ဘူး၊ အိမ်ကိုပြန်မပြောနဲ့နော်၊ သိလို့က အသေပဲ ...’’

‘‘ လုပ်ကြပေါ့ ...ရှင်တို့က ...’’ သူ့ကိုဝိုင်းပြီး သြဘာပေးတဲ့အသံတွေထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့လက်ကလေးကို ကိုင်လိုက်ရင်း ဆိုင်ပြင်ကိုထွက်ခဲ့တော့တယ်။

တိုကျိုကလဲ ထွက်လာရော ...ဘယ်သွားရမှန်းမသိတာနဲ့ ...‘‘လာကွာ ...တနေရာရာမှာ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်ရင်း စဉ်းစားကြတာပေါ့’’ လို့ပြောပြီး ဆာကူရာတာဝါက ကော်ဖီဆိုင်ကိုခေါ်လာခဲ့တယ်။ လစ်ဖ်နဲ့ အထပ်နှစ်ဆယ်ကို တက်ခဲ့ကြပြီး အပေါ်လဲရောက်ရော ဆိုင်ထဲကိုဝင်ခဲ့ကြတယ်။ လူနည်းနည်းရှင်းတဲ့ နံရံထောင့်နားကစားပွဲမှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ သူ့အတွက် ကပူချီနိုအအေးရယ်၊ ကျွန်တော့်အတွက် အက်စ်ပရက်ဆိုတခွက်မှာလိုက်ပြီးမှ သူ့ကိုကျွန်တော် သေချာ ကြည့်ဖြစ်တယ်။ သူကပြင်ဆင်ထားလိုက်တာ ...ကျွန်တော် သဝန်တောင်တိုမိတယ်။ ဆံပင်ကိုလည်းပြင်ထားတာ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး၊ သူနဲ့တော့ အတော်လိုက်တယ်။ ရှေ့ဘက်နဖူးဘေးက ဆံပင်ကနေစပြီး နောက်ဆုံးကျောဘက်နားက ဆံပင်ကိုရောက်တဲ့အထိ အတိုဆုံးကနေ အရှည်ကို တဖြည်းဖြည်း

 စောင်းစောင်းလေးဆင်းသွားတဲ့ ဆလုပ်ပုံစံ၊ ဘာကေလို့ ခေါ်လဲတော့မသိဘူး။ ဘော်ဒါတို့တော့ သိမလားပဲ၊ ပြီးတော့ နောက်ဖက်ကတော့ စတက်ပ်ကေပဲ။ သူဝတ်လာတာက ပန်းရောင်ကြိုးသိုင်းလေးရယ်၊ အပေါ်က အင်္ကျီအပါးလေးတခုထပ်ဝတ်လို့၊ ဘောင်းဘီက အဖြူရောင် ဖစ်တင်လေးရယ်၊ အောက်က စကက်ချာရှူး ပန်းရောင်နဲ့အဖြူရောင်ကျားလေး ...။ သူ့ကို တည့်တည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ... ‘‘ ဒီကအပြန် အာရှတော်ဝင်သွားရအောင်နော် ...’’

‘‘ ဟင် ကို ဘာဖြစ်တာလဲ နေမကောင်းဘူးလား ’’

‘‘ သြော် မဟုတ်ပါဘူး၊ ရုတ်တရက်ကြီး ရင်ခုန်သံတွေရပ်သွားလို့ ...နှလုံးနဲ့များ တခုခုလားလို့ ’’ ‘‘ အဲ ...အဲဒါက ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ဆိုင်တယ် ...’’ နောက် ဆရာဝန်လေသံနဲ့ ...

‘‘ အင်း ရှင့်ကို ကျွန်မပြောရရင် ရောဂါပိုဆိုးမလာအောင် အခုရှင့်ကို ဒီလိုဖြစ်စေတဲ့အရာတွေနဲ့ ဝေးဝေးမှာနေပါ၊ ပြီးတော့ ကောင်မလေးတွေက သိပ်မငမ်းပါနဲ့ ...အကြည့်တွေကို ထိန်းသိမ်းပေါ့ရှင်။ သြော် ...ဒါ ရှင့် ကျန်းမာရေး အတွက်ပြောတာနော် ...နားထောင်ပါ ’’

‘‘ အမလေး မလုပ်ပါနဲ့ချောရယ် ...နောက် ဒီလိုမပြောတော့ပါဘူး၊ တကယ်ပြောတာ ချောအဲလိုပြောလိုက်တော့ ကိုယ်အရမ်းခံစားလိုက်ရတယ် ...’’

‘‘ ပန်းကန်ပြားနဲ့ပေါ့ ...အဲလေ နောက်တာပါကိုရာ ...ဒီလိုရှားရှားပါးပါးတွေ့ရတာ ချောနားမှာကပ်နေပေါ့’’

‘‘ အမိန့်တော်အတိုင်းပါပဲ ခင်ဗျာ ...ကဲကဲ ကော်ဖီတွေ သောက်လိုက်ကြဦးစို့ ’’

သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကပူချီနိုကို မက်မက်မောမောသောက်နေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အက်စ်ပရက်ဆိုကို

 ကြိတ်မှိတ်ပြီး အရသာခံနေတာပေါ့ ...ဟုတ်တယ်၊ အရက်တို့ ဘီယာတို့ သောက်သလိုပဲ သူ့ရဲ့ခါးသက်ပြင်းရှတဲ့အရသာကို ကြိုက်မိတာ ...။ ဇွန်းလေးနဲ့ တဇွန်းခပ်ပြီး သူ့ဘက်ကိုလှမ်းလိုက်တော့ ‘‘ချိုရဲ့လား ဟင်’’ တဲ့။ ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးမှာ တေ့ပေးလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ထဲလဲရောက်ရော ...သူ့မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားလိုက်တာ ...ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို ဆိတ်ဆွဲတယ်။ အားကနဲအော်လိုက်ရင်း သူ့ကိုလက်ညှိုးလေးကွေးပြလိုက်တော့ လက်သီးဆုပ်ပြတယ်။ နောက် သူက ‘‘ လူတွေများနေလို့နော် ...လူရှင်းမှသိမယ် ’’ ဆိုပြီးပြောလိုက်တယ်။

ခဏနေတော့ ဆိုင်ဝကနေ လူတချို့ဝင်လာပြီး အင်္ဂလိပ်လိုပြောသံတွေပါကြားလိုက်ရတယ်။ ဘယ်ကတိုးရစ်တွေလဲ လို့တွေးလိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး ကော်ဖီကို တစိမ့်စိမ့်သောက်နေလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူက ...

‘‘ ကို ကို ...’’

‘‘ ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ ’’

‘‘ ဟိုမှာ ဦး မဟုတ်လား ...အိမ်ကသိသွားရင်တော့ ဒုက်ခပါပဲ ’’

‘‘ ဘိုးတော်များကွာ ...အေးဆေးပါ၊ ကိုယ် ပိုင်ပါတယ် ’’

‘‘ ချောတော့ကြောက်တယ် ...သွားရအောင်ကွာ ...’’

‘‘ ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ ’’

‘‘ တော်ကွာ ...အပြင်ကျမှပြောကြမယ် ...ဘေလ်ရှင်းလိုက်တော့ နော် ...’’

‘‘ အင်းလေ ကျစ် ကျစ် ... ဒီမှာ ...’’ ဆိုပြီး ဝိတ်တာတယောက်ကို လက်ပြလိုက်တယ်။ ငွေရှင်းပြီးတော့ ထွက်လာကြတယ် ...သူ့ကို အရင်ထွက်သွားခိုင်းလိုက်ပြီး ...ဘိုးတော်တို့စားပွဲကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ အခုမှ ပြောရဦးမယ်၊

ဘိုးတော်ဆိုတာ က ဦးလေးပါ၊ ကျွန်တော်က မိဘတွေအိမ်နေရင် မီးမမှန်တာကိုမကြိုက်တာနဲ့ ဦးလေးနဲ့ပဲ လာနေတယ်။ အခု ဘိုးတော်က ဧည့်သည်တွေနဲ့လိုက်လာရင်း ဒီကိုရောက်လာတာ ...။

‘‘ လေးလေး ...ဟဲဟဲ ’’

‘‘ မင်းကတော့လုပ်တော့မယ်၊ အေး ငါပြောပါပေရဲ့နော် လူကြီးတွေ မျက်နှာမပျက်စေနဲ့ ...’’

‘‘ လေးလေးကလဲဗျာ ...သားလဲ ဒီလောက်တော့ လိမ္မာပါတယ် ...အဲဒါ မုန့်ဖိုးလေးနည်းနည်း ...’’

‘‘ အင်း ...ရော့ ဒီမှာ တပုလင်းဆိုတော်ရောပေါ့ ...ဆရာသိရင်တော့ကွာ ...’’ ‘‘ ဒီလောက်တော့ နားပါ လေးလေးရာ ...ကဲ သွားလိုက်ဦးမယ် ’’

အဲဒီလိုနဲ့ မုန့်ဖိုးတောင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တော့သူက လစ်ဖ်နားမှာစောင့်နေတယ်။ ကြာလိုက်တာ လို့ပြောတော့ ဦးလေးကို ‘‘မုန့်ဖိုးကပ်တောင်းနေတာလေ’’ လို့ပြန်ပြောလိုက်ပြီး ခေါ်ထားတဲ့လစ်ဖ်ရောက်လာတာနဲ့ ဆင်းလာခဲ့ကြတယ်။ ကံကောင်းချင် တော့ လစ်ဖ်ထဲမှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တည်း၊ သူ့ကိုဖက်လိုက်တော့ မရုန်းဘူး ... ပြီး ခေါင်းလေးကိုမော့လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ပန်းသွေးရောင်နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာလေးတို့နမ်းလိုက်တယ်။ နောက်

အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံလိုက်တော့ဗျာ... စိတ်ထဲမှာ တော်တော့်ကိုမရိုးမရွဖြစ်လာတယ် ...သူတော့မသိဘူး။ ပြီးတော့ လျှာလေးနဲ့ ပါးစပ်လေးထဲကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့ လက်တွေက ကျွန်တော့်ကို ခပ်တင်းတင်းဖက်လာတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ဘဲလ်ကမြည်လာတော့ လူချင်းခွာပြီး လစ်ဖ်ထဲက ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့

အောက်ရောက်တာမြန်လိုက်တာပေါ့ ...။ အဲဒီမှာပဲ ဘယ်သွားရမလဲဆိုတာ အကြံရ သွားတယ်။ ဘော်ဒါတို့ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ ...ရုပ်ရှင်ရုံ။ သူ့ကိုပြောလိုက်တော့ ကောင်းသားပဲတဲ့၊ ဘာကားကြည့်မလဲပြောတော့ ရှေ့ဆောင်ရုံမှာပြနေတဲ့ မြန်မာကား ...

လူမင်းထင်တာပဲ၊ ကြည့်လေလို့ပြောလိုက်ရင်း ဆူပါလော့ဂျ်ကပဲ လက်မှတ်ဝယ်လိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်က မြန်မာကားတွေ သိပ်ကြည့်လေ့မရှိဘူး၊ ဟဲ ဟဲ အခုတော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်လို့မှ မဟုတ်တာ ...။ လက်မှတ်ဝယ်ပြီးတော့ မုန့်တွေ၊ နေကြာစိတွေ၊ ဇီးထုပ်တွေဝယ်ပြီး ရုံထဲကိုဝင်ခဲ့ကြတယ်။ ဝင်လဲသွားကြရော ကြော်ငြာတွေတောင် စပြနေပြီ။ အထဲမှာ ဝန်ထမ်းတယောက်က မီးထိုးပြီး ခုံနေရာလိုက်ပြပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့ အနှောင့်အယှက်ကင်းကင်းနဲ့ ကြည့်ရတော့တာပေါ့။

သူကတော့ ပြောတာပေါ့ ဒီကားကို သူကြည့်ချင်နေတာကြာပြီ ဆိုတဲ့အကြောင်း၊ မကြုံလို့မကြည့်ဖြစ်တာ ဘာညာပေါ့။ နေကြာစိခွာသံတွေကလည်း တဖြောက်ဖြောက်နဲ့ သူ့ဆီကထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို နေကြာစိထုပ်လှမ်းပေးတယ်။ ခွာလဲမပေးဘူး ...တခြားကောင်မလေးတွေနဲ့များ ကွာပါ့။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ခွာစားရင်း ဒီလိုပဲ တွေးရင်း ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အခွံတွေကို ရှေ့ကြမ်းခင်းပေါ်ပစ်ချလိုက်တော့ ...

‘‘ ကို ...’’

‘‘ ဟင် ...ဘာလဲ ’’

‘‘ အခွံတွေကို အဲလိုပစ်မချနဲ့လေ၊ ဒီမှ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ထဲထည့် ’’

‘‘ သူများတွေလည်း ဒီလိုပဲပစ်နေတာကို ...’’

‘‘ ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်လေ၊ ချောတော့ လိုက်သိမ်းရတဲ့သူတွေကို အားနာလို့၊ ဒီလိုစုထားပြီးမှ ထားပစ်ခဲ့တယ် ’’ ကျွန်တော်လဲ အငြင်းမပွားတော့ပါဘူး၊ ကိုယ့်မှာက ရှေ့ဆက်အဆင်ပြေနေဖို့ အရေးကြီးတာကို။ ကျွန်တော်လဲ နောက်တော့ သူ့ကိုနေကြာစိခွာကျွေးလိုက်တယ် ...သူ့ကို ‘‘ပါးစပ်ဟ’’ ဆိုပြီး ခွံ့ကျွေးလိုက်မှ ...သူက သတိရသွားပြီး ‘‘ အဟဲ ဟုတ်သားပဲ၊ ချောဖာသာချောစားနေတာ ကို့ကိုတောင် မကျွေးမိဘူး’’ ဆိုပြီး ပြန်ခွံ့ပေးတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ကိုယ်ချင်းပူးကပ်လာကြတယ်။ သူ့ကိုယ်လေးက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို တဖြည်းဖြည်းရောက်လာတယ်၊ အလိုက်သင့်လေး ဆွဲယူလိုက်ရင်း သူ့ဆံပင်လေးကိုသပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဖွဖွလေး နမ်းရှိုက်လိုက်တော့ ဟဲရ်ကုတ်နံ့လေးက မွှေးနေတာပဲ။ သူ့ကို ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်လိုက်တော့ သူကကျွန်တော့်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်တယ် ...နှုတ်ခမ်းလေးက ဝိုင်းလို့။ ရလာတဲ့ အခြေအနေပေါ်မှာ အခွင့်အရေးကို အမိအရကောက်စားလိုက်တယ် ...နစ်စတယ်ရွိုင်းထက်တောင် တော်သေး။ သူ့ရဲ့ ဝိုင်းနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံလိုက်ပြီး ကျောလေးကိုဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့ဘက်ကလဲ တုံ့ပြန်မှု

ရလာတယ်။ လျှာလေးကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့ သူကပါးစပ်လေးကိုနည်းနည်းဟပေးတယ်။ အထဲမှာ လျှာအချင်းချင်း ပွတ်တိုက်မိ ကြတော့တယ်။ သူ့လျှာလေးကိုအပေါ်ပင့်တင်လိုက်ပြီး စုပ်ယူလိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ကူကယ်ရာမဲ့သူလို ကျွန်တော့်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ကျောလေးကိုပွတ်ပေးနေရာကနေ တဆင့်တက်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်ကို လက်ကို ရွှေ့လိုက်တယ်။ ခပ်ဖြည်းဖြည်းပွတ်ပေးနေတော့ သူလည်း ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲဖွလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး အဆက်မပြတ် အနမ်းတွေကို သူကဖန်ဆင်းတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အခြေအနေကောင်းပြီဆိုတာသိတော့ တချက်မှာ လက်ကို ကျောဘက်ကိုပြန်ရွှေ့လိုက်ပြီး နောက်ကနေပဲ အင်္ကျီလေးကိုပင့်တင်လိုက်တော့တယ်။

ကျောပြင်လေးကို လက်နဲ့ပွတ်ပေးရင်းက တရွေ့ရွေ့နဲ့ အပေါ်ဖက်ကိုတက်လိုက်တော့ ဘရာလေးကိုစမ်းမိတယ်။ သူကတော့ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ စွမ်းဆောင်မှုတွေကြားမှာမျောပါနေရင်း အနမ်းတွေကိုပဲ တာဝန်ယူထားတယ်။ နောက်တော့ လက်တဖက်က သူ့ရဲ့ဗိုက်သားလေးကို အင်္ကျီပေါ်ကနေပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူတချက်တွန့်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ သူမငြင်းတာနဲ့ပဲ လက်ကိုအင်္ကျီအောက်ကိုသွင်းလိုက်ပြီး အပေါ်ကိုတဖြည်းဖြည်းတက်လိုက်တော့ သူ့ရဲ့နို့လုံးလုံးလေးကို ဘရာပေါ်ကနေစမ်းမိတယ်။ ပွတ်သပ်နေရင်းနဲ့ စိတ်တွေမထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဘရာလေးအောက်ကို လက်ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဘရာလေးကို လက်ဖမိုးနဲ့ အပေါ်ကိုတွန်းတင်လိုက်ရင်းကနေ သူ့ကို တချက်ကြည့်လိုက်တော့ ကြောက်နေသလိုပဲ။ သူ့ကို တချက်အားပေးသလိုပြုံးပြလိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ဖမ်းကိုင်လိုက်တော့ ...‘‘ကို မဆိုးနဲ့ကွာ’’ လို့ပြောတယ်။ ဟဲဟဲ ဒီအချိန်မှဘယ်ရတော့မလဲ၊ အနားမှာ ေြွမရောက်နေရင်တောင် ပျော်ပျော်ကြီး အပေါက်ခံလိုက်မှာလို့ တွေးရင်းနဲ့ သူ့ကို ‘‘ချောကလဲကွာ ...ကိုယ့်ကိုချစ်တယ်ဆို ...’’ လို့ပြောလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးကို အသာလေး ကစားပေးလိုက်တယ်။ ဆက်ပြီး နို့အုံလေးကိုပါ ဆုပ်လိုက်ညှစ်လိုက်နဲ့နယ်ပေးလိုက်တယ်။

‘‘ ဟင့် ကိုကလဲကွာ ...ချော ဘယ်လိုနေရမှန်းမသိတော့ဘူး ’’

‘‘ ချောကလဲကွာ ကိုယ်ကချစ်လို့ပါဆိုမှ ...’’

 အဲဒီလိုနဲ့ နို့လေးတွေကိုနယ်ပေးရင်း ခဏနေတော့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို အောက်ကိုရွှေ့လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျီလေးကို လှန်တင်လိုက်တော့တယ်။ ဝိုးတဝါးအလင်းရောင်ထဲမှာ သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်မတ်လို့ ...၊ ကျွန်တော်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လျှာလေးနဲ့ထိုးလျက်လိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော်တော့ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ဆွဲထားတယ်။ ကျွန်တော့်လျှာမှာပါ တမျိုးလေးခံစားလိုက်ရပြီး အောက်ကညီတော်မောင်ကပါ ထောင်ထလာတော့တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့ပေးလိုက်ရင်း နောက်တဖက်ကိုလည်း လက်နဲ့ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တော့ သူ့အသက်ရှူသံတွေ တဖြည်းဖြည်းမြန်လာတယ်။ နောက်ပြီး ပါးစပ်ကိုကျယ်ကျယ်ဟ၊ သူ့ရဲ့နို့လေးတခုလုံးကို

ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင်သွင်း လိုက်တယ်။ ပြန်အထုတ်မှာတော့ သွားလေးနဲ့ ဖွဖွလေးခြစ်ပေးလိုက်တော့ အာ့ကနဲအသံလေးက ကျွန်တော့်စိတ်တွေကို ပိုပြီးတက်လာစေပါတော့တယ်။ ..

ပြီး တော့ ကျွန်တော်လည်း လက်တဖက်ကို အောက်ကိုလျှောဆင်းလိုက်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီဇစ်လေးကိုဆွဲချလိုက်တယ်။ ဇစ်အကွဲလေးကနေပြီး ကျွန်တော့်လက်ကိုသွင်းလိုက်တော့ သူ့ပေါင်လေးတွေက စေ့ထားတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးကို ဆတ်ကနဲကိုက်လိုက်တော့ပေါင်လေးတွေကားသွားတယ်။ အဲဒီအခွင့်အရေးကိုယူပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို ပေါင်ကြားထဲစမ်းလိုက်တော့ သူ့ပင်တီလေးမှာ အရည်လေးတွေစိုနေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ပင်တီပေါ်ကနေပဲ လက်နဲ့ ပွတ်ပေးရင်းကနေ သူ့ရင်ခုန်သံတွေကိုတောင် ကြားလိုက်ရသလိုပဲ ...။ နောက် ပင်တီလေးကိုဆွဲဖယ်ပြီး လက်လေးနဲ့ စမ်းလိုက်တော့ သူ့တကိုယ်လုံးရဲ့ အနူးညံ့ဆုံးနေရာလေးကိုထိမိလိုက်တယ်။ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်လက်ကို ဖမ်းကိုင် လိုက်တာနဲ့ သူ့အလိုကျ ခဏရပ်ထားပေးလိုက်တယ်။

ပြီးတာနဲ့ လက်ကိုမလှုပ်ဘဲ လက်ချောင်းလေးတွေကိုပဲလှုပ်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့လက်တွေနဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို ကုတ်လိုက်တယ်၊ သိပ်တော့မနာပါဘူး ...ရပါတယ်လေ။ ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်ကတော့ ပါးစပ်လဲမအား လက်လဲမအား ဖြစ်နေပြီ။ ပါးစပ်ကလည်း ဝါသနာအရ နို့စို့နေသလို အောက်ကိုလည်း သမိုင်းပေးတာဝန်အရ ကလိပေးနေရတယ်။ စိတ်ထင် သုံးမိနစ်လောက်လည်းကြာလာရော ...ကျွန်တော့်လက်ခလယ်ကို သူ့အဝလေးထဲကိုသွင်းလိုက်တော့တယ်။ ဒီလောက် ပွတ်ပေး ဆွပေးထားတာတောင်မှ အထဲမှကျပ်နေတုန်းပဲ။ တဖြည်းဖြည်းချင်း အရင်းအထိဝင်အောင် စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ အတော်လေး အားထုတ်လိုက်ရတယ်။ လက်ခလယ်ကို အထဲမှာလှည့်ပတ်ပေးရင်းနဲ့ အရည်လေးတွေထပ်စိမ့်လာတော့ အတော်လေး လှုပ်လို့ရလာတာနဲ့ပဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်စလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူကတော့ ဖီလင်တွေတက်ပြီး တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေပြီ။ အသက်ရှူသံတွေဆိုတာ မာရသွန်ပြေးလာတဲ့

အပြေးသမားထက် တောင် ပြင်းထန်နေသလိုပဲ။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် အလိုက်သိသိနဲ့ နောက်ထပ် အချက်သုံးဆယ်လောက်လဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်လက်ကို ကုတ်ခြစ်ပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးနဲ့အတူ ငြိမ်ကျသွားပါတော့တယ်။

ရုပ်ရှင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ပြီးခါနီးနေပြီ ...တချို့တောင်ထပြန်ကုန်ကြပြီ။ အသံတွေကြားနေရတာကတော့ ကောင်းလဲမကောင်းဘူးဆိုပဲ ...။ အဲဒါနဲ့ သူ့ကို ‘‘ဘယ်လိုလဲ၊ လူမင်းကောင်းလား’’ လို့မေးလိုက်တော့ အင်းဆိုပဲ ...။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ဆီက တစ်ရှူးတောင်းပြီး နည်းနည်းပါးပါးသန့်ရှင်း၊ လက်သုတ်ပြီး သူ့နေကြာစိအခွံတွေထည့်တဲ့ အိတ်ထဲကို ထည့်ထားလိုက်တယ်။ သူ့အဝတ်အစားတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်လုပ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့လက်ကိုဆွဲကာ

ရုံထဲက ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲ ...မပြန်ခင်တော့ အိမ်သာပို့လိုက်ရသေးတယ်။

 ရုပ်ရှင်လည်းပြီးရော ...ညနေ ၄နာရီခွဲဖြစ်နေပြီ။ အဲဒါနဲ့ တက္ကစီငှားပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ် ...။ အိမ်နားလဲ ရောက်ရော ကျွန်တော်ဆင်းလိုက်ပြီး သူ့ကိုပဲ ကားပေါ်လိုက်သွားခိုင်းလိုက်တယ်။ ‘‘တလမ်းစီလာတာ နော် ...’’ လို့လဲ

ပြောလိုက်ရသေးတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး နှပ်နေလိုက်သေးတယ်။ ညကျတော့မှ ထုံးစံအတိုင်း ဖုန်းပြောကြပြီး ညဉ့်နက်မှ အိပ်ရာဝင်ခဲ့တော့တယ်။ ကျွန်တော် သူ့ကို အမြဲတမ်းစလေ့ရှိတဲ့စကားတခွန်းက ... ‘‘လူမင်း ကောင်းလား ...’’ တဲ့ ...။

နောက်ရက်တွေမှာလည်း ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ပါပဲ။ အိမ်သွားလည်လိုက်၊ လူလစ်ရင် လက်ကိုင်လိုက်နဲ့ ကွန်ပျူတာ ဆရာလုပ်နေရတာပေါ့။ ကျွန်တော့်ဦးလေးက သတိပေးထားတော့လည်း နည်းနည်းဆင်ခြင်ပြီးနေရတယ်လေ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ သိပ်မထူးခြားတဲ့အခြေအနေနဲ့နေလာကြတာ တလလောက်တော့ရှိမယ် ...။

တနေ့တော့ နိုင်ငံတော်အစိုးရကို ကျေးဇူးတင်ရမယ့်အခြေအနေဖြစ်လာတယ်။ ဘာလဲဆိုတော့ ဘိုးတော်နှစ်ပါးကို ရှမ်းပြည်သွားဖို့ တာဝန်ပေးလိုက်လို့ပါပဲ ...။ သူရော ကျွန်တော်ရော နည်းနည်းလွတ်လပ်ရေးရသွားတာပေါ့။ အိမ်ကိုသွား ကင်းသမားအခြေအနေကြည့် လက်ကိုင်၊ ဖက်နမ်းနဲ့နေလာရင်း တနေ့မှာတော့ အိမ်မှာ လူတယောက်မှမရှိတဲ့ အနေအထားကို ရောက်လာတယ်။ ဦးလေးမိန်းမက သူ့မိဘအိမ်ပြန်နေတော့ ကျွန်တော်တယောက်ထဲပေါ့ဗျာ။ ထမင်းစားရင် မိဘတွေအိမ် ပြန်စားပြီး ကျန်တဲ့အချိန် ဒီအိမ်မှာနေတယ်။ ဘိုးတော်က ညရေးညတာ စိတ်ချရအောင်ဆိုပြီး

သူ့တပည့်တယောက်ကိုတော့ ညညလာအိပ်ခိုင်းထားတယ်၊ နေ့ခင်းဆိုတယောက်ထဲ ကျွန်တော့်လက်ကျွန်တော့်ခြေ၊ ဒါနဲ့ပဲ ဇာတ်လမ်းတခုက အလိုလိုနေရင်း ဖြစ်လာတော့တာပဲလေ ...။

သူ့ဘိုးတော်မရှိ ဘူးဆိုတော့ ဒရိုင်ဘာတွေ တပည့်တွေလည်းမရှိဘူး၊ သူ့နောက်ပါသွားတယ်လေ။ ကားကိုလည်း မောင်းမယ့်သူမရှိတော့ သူ သင်တန်းတွေ ဘာတွေသွားရင် တက္ကစီနဲ့ပဲသွားရတယ်။ တနေ့ နေ့ခင်းဘက်

သူသင်တန်းသွားမလို့ ခြံဝထွက်ပြီး ကားငှားနေတုန်း အပြင်ကပြန်လာတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့တွေ့တယ်။ ဘာလုပ်နေလဲဆိုတော့ သင်တန်းသွားမလို့ ကားငှား နေတာတဲ့။ ‘‘သွားမနေပါနဲ့ကွာ’’ ဆိုပြီး ‘‘နည်းနည်းပါးပါး စကားပြောရအောင်၊ လက်ဆောင်လည်း ပေးစရာရှိတယ်’’ လို့ပြောပြီး အိမ်ပေါ်ခေါ်လာခဲ့တယ် ...သူ့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ခြေသံလုံလုံနဲ့နင်းပြီးပေါ့ ...။

အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ အအေးတွေဘာတွေတိုက် အဲရ်ကွန်းဖွင့်ပေးပြီး ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။ နောက်တော့ အခန်းထဲဝင်ပြီး သူ့ကိုပေးဖို့သိမ်းထားတဲ့ မောင့်ဘလန့်စ် ဘောပင်လေးကိုယူလာခဲ့တယ်။ သူငယ်ချင်းတယောက် သူ့ဆော်မမကို ပေးဖို့ဆိုပြီး ဝယ်လာတာကို ပြန်ကျော်လာတာ။ သူ့နားကိုသွားပြီး လက်ကလေးကိုကိုင်လိုက်တယ်။ သူက ‘‘ဘာလဲ’’ ဆိုတဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့မော့ကြည့်တယ်။ ဘူးကလေးကို လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တော့ ဝမ်းသာသွားသလိုပဲ ...အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်က ထိုင်နေတဲ့သူ့ကို အပေါ်ကနေငုံ့ကြည့်နေတာဆိုတော့ သူ့လည်ပင်းပေါက်ကလေး ဟနေတာကိုတွေ့တော့ အမှတ်တမဲ့နဲ့ပဲ စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အဲဒါကို သူမိသွားတော့ ရှက်ပြုံးကလေးပြုံးပြီး ...

‘‘ ဒီနားက အပူငွေ့ဟပ်သလိုပဲ ... နှာခေါင်းကလေ ...’’

‘‘ ဆောရီးပဲကွာ ကို ရုတ်တရက်ဆိုတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်သွားတယ် ’’ ‘‘ ဘာလို့ ဒီလောက်ဖြစ်နေတာလဲ မမြင်ဘူးတာကျနေတာပဲ ’’ ကျွန်တော်လည်း သူ့စကားကိုနင်းလိုက်ပြီး ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ‘‘ မြင်ဘူးတယ်ဆိုပေမယ့် မမြင်ဘူးတာလဲ ကျန်သေးတာကို ...’’

‘‘ ဘာပြောတယ် ...’’

‘‘ အင်းလေ ...ချောက ကိုယ့်ကို တကယ်မချစ်ဘူးဆိုတော့ ဘယ်ဂရုစိုက်ပါ့မလဲလေ ...’’

‘‘ ချောက အဲလိုပြောမိလို့လား ...ကိုရယ် ’’

‘‘ ...’’

 နည်းနည်းမူပြီး စကားမပြောတော့ပဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့ သူ့နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်က ဆက်တီမှာထိုင်နေလိုက်တယ်။ သူလဲ အံ့တော့ အံ့သြသွားမှာပဲ၊ ခဏနေတော့ ကျွန်တော့်ကိုလာဖက်တယ် ...။

‘‘ ကိုကလဲကွာ ...ကလေးလဲမဟုတ်ပဲနဲ့၊ လာ ချောကိုဖက်ထား ...စိတ်မကောက်ပါနဲ့နော်ကို ...’’

‘‘ ...’’

‘‘ ကို လို့ ...’’

 ကျွန်တော့်လက်ကို ကိုင်လှုပ်ရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတယ်။ ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖျော့ဖျော့ကလေးမှီထားရင်းက ‘‘ ကိုရယ် ...ချောကိုချစ်ရင် အဲလိုကြီးမနေပါနဲ့နော် ...ကို့ကို အဲလိုမြင်ရတာ ချောစိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ၊ နေလို့ကိုမရဘူး။ ချောကို စကားပြန်ပြောပါဦး ကိုရယ် ...’’

‘‘ ကဲပါ ချောရယ် ထားလိုက်ပါတော့ ...ကိုယ်မှားတယ်လို့ပဲထားလိုက်ပါ ...’’

‘‘ ကိုယ်ဘာမှမမှားပါဘူး ကိုရယ် ...ချောကလဲချောပဲ ကို့ကိုချောဘက်ကလဲ ဂရုစိုက်တတ်ရမှာပေါ့ ...ကဲ ပြော ...ချော ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ’’

‘‘ အတူနေချင်ပြီ ချောရယ် ...’’

‘‘ မေမေတို့ကို လာပြောပေါ့ ...’’ ‘‘ ဟာကွာ ကိုယ်ပြောတာက ...’’

 ကျွန်တော်လဲ စိတ်ထဲက မရိုးမရွဖြစ်လာတာနဲ့ သူ့ကို သိမ်းကျုံးဖက်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးတခုလုံးကို အနမ်းမိုးတွေ

ရွာချလိုက်တယ်၊ နေရာလွတ်ဆိုလို့ အပ်ချလို့မရစေရဘူး။ သူ့တော့ ကျွန်တော့်လက်တွေကို

 ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်လည်ပင်းကိုပြန်ဖက်လိုက်ပြီး မွတ်သိပ်တဲ့အနမ်းတွေနဲ့ ပြန်နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့်ရင်တွေလဲ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေပြီ။ ခဏနေတော့ တခုသတိရလိုက်ပြီး ...

‘‘ အိမ်ရှေ့ခန်းကြီးမှာဆိုတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်တိုက်ကမြင်ရင် မကောင်းဘူး။ အခန်းထဲသွားရအောင်နော် ...’’

‘‘ ကို နော် ...’’

‘‘ လာပါကွာ ...’’ ဆိုပြီး သူ့တကိုယ်လုံးကိုပွေ့ချီပြီးခေါ်လာခဲ့တယ်။

 ကျွန်တော့်အခန်းထဲရောက်တော့ ခန်းဆီးတွေချလိုက်ပြီး အဲရ်ကွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ မွန်းလွဲပြီဆို ကျွန်တော့်အခန်းက နေရောင်ထိုးတော့ အဲရ်ကွန်းဖွင့်မထားရင် နေလို့မရဘူး၊ အဲဒါနဲ့ ၁၆ ဒီဂရီမှာထားလိုက်တယ်။ သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူက ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတဲ့ပုံနဲ့ ရပ်နေတယ်။ သူ့လက်ကလေးကိုဆွဲပြီး ကျွန်တော့်ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူထိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း ဘေးကနေဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပခုံးလေးကိုဖက်လိုက်ပြီး ညှပ်ရိုးအောက်နားလေးကို အသာလေး ဖိလိုက်ပွတ်လိုက်လုပ်ပေးနေတယ် ...အင်္ကျီပေါ်ကပဲလေ။ (စမ်းကြည့်ပါ၊ ထူးခြားပါလိမ့်မယ်။ )ခဏနေတော့ သူ့နို့လေးပေါ်ကို ပြောင်းပြီးကိုင်လိုက်တယ်။ သူကတော့ ဒီအတွေ့အကြုံကရှိပြီးတော့ ဘာမှမပြောဘူး။ ကျွန်တော်လည်း သူ့လည်တိုင်လေးကို နမ်းလိုက်ရင်း နို့လေးတွေကိုဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ သူက ... ‘‘ သြော် ကို ခဏ ...’’

‘‘ ပြောလေ ချော ...’’

‘‘ ချောက အိမ်ပြန်ရဦးမှာလေ ...အင်္ကျီတွေကြေကုန်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ ’’

‘‘ အဲဒီတော့ ...’’

‘‘ ချော ချွတ်ထားလိုက်မလားလို့ ...’’

 အဲဒီလိုပြောပြီး သူက သူ့အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတလုံးချင်းဖြုတ်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း မနေနိုင်တာနဲ့ ကူညီပြီး ဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။ အားလုံးလဲဖြုတ်ပြီးရော တခါမှ နေရောင်နဲ့ ထိတွေ့ဖူးပုံမရတဲ့ ဝင်းမွတ်ဖြူစင်တဲ့ ဆင်စွယ်ရောင်နုနု အသားစိုင်လေးတွေကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ပန်းနုရောင်ဘရာလေးအောက်က နို့နှစ်ရောင်ရင်ညွန့်လေးရယ်၊ သွယ်သွယ်လျလျ လက်မောင်းလေးရယ်၊ အောက်ကိုကြည့်တော့ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးနဲ့ ချက်တွင်းနက်နက်လေးရယ်တို့ဟာ ရင်ခုန်သံတွေကို နှိုးဆွနေတယ်။ အလှကြည့်ထားချင်လောက်အောင်ကို ရွေစှင်ရုပ်ထုတခုနဲ့ အလားသဏ္ဍာန်တူနေတယ်။ အတော်ကြာကြာ တွေးရင်းငေးရင်းနဲ့ကြည့်နေမိတယ် ...အိပ်မက်ထဲမှာတောင် မမက်မိခဲ့ဘူးတဲ့ သူ့ရဲ့ရုပ်သွင်ဟာ ကျွန်တော့်ကို အမိအရ ဆွဲဆောင်ဖမ်းစားထားတယ်။ နောက်တော့မှ သူက ...

‘‘ ကို ... ကို လို့ ...’’

‘‘ သြော် ...ချော ’’

‘‘ ဘယ်လောက်တောင်လှနေလို့ ကြည့်မဝဖြစ်နေရတာလဲ ’’

‘‘ စဉ်းစားနေတာ ...အက်ဖရိုဒိုက်ဆိုတာ ဒီလိုပဲလားလို့ ...’’

‘‘ တော်ပါ ...ဒီမှာ ချောအင်္ကျီ၊ တနေရာမှာ ချိတ်ထားပေး ’’

 ကျွန်တော်လည်း ချိတ်တခုယူပြီး နံရံကပ်တန်းကလေးမှာ ချိတ်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ဆီကိုပြန်လှည့်လာရင်း ကျွန်တော့် တီရှပ်ကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီကိုပါချွတ်လိုက်ပြီး အနားကပုဆိုးတကွင်းကို ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ သူ့ဘေးနားမှာ

 ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး လည်တိုင်လေးကိုနမ်းလိုက်တယ် ...ပြီးတော့ ခုတင်ခေါင်းရင်းကို ခပ်လျောလျောမှီလိုက်ပြီး သူ့နောက်ကနေ ကျောလေးကိုပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ နောက်ပြီး သူ့ရဲ့ဘရာလေးကို ချိတ်တွေဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြန်ထလိုက်ပြီး ရှေ့ကနေ သူ့ဘရာလေးကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး ခုတင်တိုင်မှာချိတ်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ သူက လက်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးပေါ် ကြက်ခြေခတ်လျက်ထားတယ်။ ကျွန်တော်က ‘‘မရှက်ပါနဲ့ ကလေးရယ်’’ လို့ပြောပြီး သူ့ပါးလေးကိုပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ သူက တချက်ပြုံးကြည့်ပြီးတော့ ကျွန်တော့်လက်တဖက်ကိုဆွဲပြီး သူ့နို့လေးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။

‘‘ လူဆိုး ...သူသိပ်လည်တာပဲ ’’

‘‘ ကိုယ်ကမဆိုးပါဘူး ချောရာ ...ချစ်တာပါ၊ ချစ်လွန်းလို့ချောကို ငုံတောင်ထားချင်တာ ’’

‘‘ အပိုတွေ ...ခဏလေး၊ ချော မယုံဖို့ပြင်လိုက်ဦးမယ် ...’’

‘‘ ကလေးမနော် ...လူကြီးကို မစနဲ့ ...’’

 ကျွန်တော်လည်း စိတ်တွေကိုမထိန်းနိုင်တော့ပဲ သူ့ကိုဖက်ပြီးလှဲချလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်နမ်းတယ် ...လျှာလေးပါ ထည့်ပေးလိုက်တော့ သူက အလိုက်တသိပဲ စုပ်ယူလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သားလျှာချင်းကစားကြရင် ကျွန်တော့်အောက်မှာ ညီတော်မောင်က နိုးလာတော့တယ်။ ပုဆိုးကိုတော့ အောက်ကိုလျှောချလိုက်တယ်။

သူ့နှုတ်ခမ်းလေး တွေကိုနမ်းနေရာကနေ အောက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းလာခဲ့တယ်။ မေးစေ့လေးကိုနမ်းလိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့ကျောကို ခပ်တင်းတင်းဖက်လာတယ်။ အဲဒီကတဆင့် ဖယောင်းသားနဲ့တူတဲ့လည်တိုင်လေးရယ်၊ အောက်က ရင်ညွန့်ဝင်းဝင်းလေးရယ်ကို လျှာနဲ့လျက်ပေးနေမိတယ်။ ရင်ညွန့်လေးကိုလျက်နေရင်းက ကျွန်တော့်လက်တွေက သူ့စကပ်ထမီလေးရဲ့ အကွဲကြောင်းထဲကနေ လက်သွင်းပြီး ပေါင်လေးကိုပွတ်ပေးလိုက်သေးတယ်။ ရင်ညွန့်လေးမှာ မာကင် တချက်လေးလိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှတော့ ခပ်ပါးပါးလေးထောင်ထနေတဲ့ သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်း ပန်းရင့်ရောင်လေးကို ငုံလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာလည်း စစ်တီးဝိုင်းတခုက သံပြိုင်တီးမှုတ်နေကြပြီ။ နို့သီးခေါင်းလေးကိုငုံထားရာကနေ ပါးစပ်ထဲမှာပဲ လျှာလေးနဲ့ စောင်းတိုက်လိုက်တယ်။ သူ့ပါးစပ်လေးကနေ တဟင်းဟင်းဖြစ်လာပြီ ...အဲဒါနဲ့ ပါးစပ်ထဲက နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာနဲ့သပ် သွားလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်ပြီး ပါးတွေချိုင့်ဝင်သွားအောင်စို့ပေးလိုက်တယ်။ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုကိုင်ထားပြီး ဆံပင်တွေကိုဖွပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်လည်းဗျာ ...ရုပ်ရှင်ရုံထဲတုန်းက စိတ်ထိန်းထားသမျှတွေကို ဒီနေရာမှပဲ ပေါက်ကွဲ ပစ်လိုက်တယ်။ စပြီးတော့ စို့လိုက်တာ ဘယ်ဘက်ဆိုတော့ ညာဘက်ကိုပြောင်းလိုက်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တင်းတင်းညှပ်ထားလိုက်ပြီး အပေါ်ကိုဆွဲယူလိုက်တော့ သူ့ဆီက ‘‘ကိုရယ် ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ’’ ဆိုတဲ့ အသံလေးက တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ထွက်လာတယ်။ အဲဒီဘက်မှာစို့ပေးနေတုန်း ကျန်တဲ့ နို့လေးတဖက်ကိုတော့ လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ပေး နေလိုက်တယ်။ နူးညံ့လိုက်တာဆိုတာ ပြောမပြတတ်အောင်ပဲ ...လက်ချောင်းတွေကတဆင့်ရတဲ့ ဖီလင်က တကိုယ်လုံးမှာ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေထလာစေတယ်။ လက်တွေဆိုတာ သူ့နို့လေးထဲကိုနစ်ဝင်သွားမလားလို့တောင်ထင်မိတယ်။ သူ့နို့လေးတွေကို ပါးတွေနဲ့ပါပွတ်သပ်ပေးလိုက်ရင်း ခဏနေတော့ တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ဆင်းလာလိုက်တယ်။ ဗိုက်သားလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့လျက်ရင်း ချက်လေးနားရောက်တော့ လျှာကိုချွန်နေအောင်ထားလိုက်ပြီး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ‘‘အာ့’’ ဆိုတဲ့ ချစ်စရာအသံလေးနဲ့အတူ သူ့ကိုယ်လေးတခုလုံး လူးလွန့်သွားတယ်။

ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူ့ခါးလေးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့စကပ်ထမီက ချိတ်ကလေးကိုလိုက်ရှာနေမိတယ်။ အဲဒီတော့သူက

‘‘ဘေးမှာလေ ကိုရဲ့’’ လို့ပြောလိုက်မှပဲ တွေ့ရတော့တယ်။ ချိတ်ကလေးကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး

 သူကတင်ပါးလေးကိုကြွပေးထားတယ်။ ကုတင် ခြေရင်းမှာလွှားလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်လေးပေါ်မှာ ခေါင်းတင်ထားလိုက်တယ်။ သူက ထလာပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေး နေတယ်။ နောက် သူ့ကိုပြန်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ဘောင်းဘီလေးအပေါ်ကနေ ပေါင်ကြားလေးထဲကို လှမ်းစမ်းလိုက်တယ်။ အရည်လေးတွေကိုစမ်းမိလိုက်တော့ ကျွန်တော်ဝမ်းသာသွားတယ်။ သူ့ပေါင်လေးကိုဆွဲကားလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီအောက်နားကို သူ့အဖုတ်လေးပေါ်ကနေဆွဲဖယ်ပြီး ဘေးကိုကပ်လိုက်တယ်။

အကွဲကြောင်းစိစိလေးကိုမြင်လိုက်ရ ပြီး သူ့ကိုယ်ကပစ္စည်းတွေအားလုံးဟာ ပန်းရောင်လေးတွေဆိုတာကို သတိထားမိ လိုက်တယ်။ အကွဲကြောင်းထိပ်ကနေ လက်မနဲ့ဖြဲပြီး အစိလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့လက်တွေက အိပ်ရာခင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားတာကို တွေ့ရတယ်။ ပွတ်ပေးနေရာကနေ အားမရဖြစ်လာပြီး ဘောင်းဘီလေးကိုလိပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ကျွန်တော်လိုလားတောင့်တခဲ့ရတဲ့ ရည်မှန်းချက်ပန်းတိုင်လေးဟာ ကျွန်တော့်ရှေ့ကိုရောက်နေပြီလေ။ အဲဒါနဲ့ပဲ သူ့အဝလေးကို လက်ခလယ်နဲ့ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး တဝက်လောက်ရောက်တော့ ခဏရပ်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့အတွင်းသားတွေက ကျူးကျော်လာတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ခလယ်ကို ဝိုင်းပြီးညှပ်ထားကြတယ်။ နည်းနည်းလေးကစားပေးလိုက်တော့မှ အတွင်းထဲကနေ အရည်လေးတွေစိမ့်ကျလာတော့တယ်။ အခုမှပဲ လှုပ်သာလွန့်သာဖြစ်သွားတော့တယ် ...လက်ခလယ်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်ကစားပေးလိုက်ရင်း ခဏနေတော့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုငုံ့လိုက်ပြီး သူ့အဝလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့တို့ထိလိုက်တယ်။ လက်နဲ့ကစားပေးတာကို ငြိမ်ခံနေရင်းကနေ ထူးခြားတဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ...

‘‘ ကို ကို မလုပ်ပါနဲ့ ချောငရဲကြီးပါ့မယ် ’’

‘‘ ချောကလဲကွာ ကိုယ်ကလုပ်ပေးတာပဲ၊ ချောလုပ်ခိုင်းတာမှမဟုတ်တာ ...’’

‘‘ ကိုကလဲနော် ခက်တာပဲ ...’’

‘‘ မခက်ပါနဲ့ ချောရယ် ...ချော ငရဲမကြီးအောင် ပြီးရင်ကိုယ့်ကို ကန်တော့လိုက်ပေါ့နော် ...’’ အဲလိုပြောလိုက်ပြီး လျှာစောင်းနဲ့ အစိလေးကိုပွတ်တိုက်လေးလိုက်တယ်။ သူ့ခါးလေးတချက်ကော့သွားရင်း တင်ပါးတွေကမြောက်တက်လာတယ်။ အစိလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ငုံပြီးစုပ်ပေးလိုက်တော့ အထဲကနေ အရည်လေးတွေ စီးကျ လာတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း လျှာနဲ့သိမ်းလျက်လိုက်ရင်း လျှာကို အဝလေးကနေထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ သူ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ခါးကလေးကိုကော့ပေးလာတယ်။ တင်ပါးတွေကလည်း လှုပ်ရမ်းနေတော့ မျက်နှာပေါ်ကို အရည်လေးတွေပေကျံကုန်တယ်။ သူ့အထဲမှာတော့ အရည်လေးတွေ တဖြည်းဖြည်းများလာပြီ ...ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်လျှာကို အထဲကို ရောက်နိုင်သမျှရောက်အောင်ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အရည်တချို့ကိုစုပ်ယူလိုက်တယ်။ အောက်ကပစ္စည်းကလဲ ခိုးလိုးခုလု ဖြစ်လာတယ်။ သူ့အဖုတ်လေးထဲကို လျှာနဲ့သွင်းလျက်နေရင်းက လက်ညှိုးလေးနဲ့ အစိလေးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ သူကတော့ ဟင်းဟင်း ဟင်းဟင်းနဲ့ညည်းညူရင်း ပုံမှန်လေးကော့ပေးနေတယ်။

သူကော့ ပေးလိုက်တိုင်း ကျွန်တော်က လျှာနဲ့ အထဲကို ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ ငါးမိနစ်လောက်လဲလျက်မိရော သူ့အဖုတ်ကလေးထဲမှာ ရှုံ့ချီပွချီဖြစ်လာရင်းနဲ့ အထဲက ဖြူဖြူအရည်လေးတွေထွက်ကျလာတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပါးစပ်နဲ့ခံယူလိုက်ရင်း တဝက်လောက်ကိုမျိုချပြီး ကျန်တဲ့တဝက်လောက်ကိုတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ယူရင်း ပြောင်းထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သူလည်း မျိုချလိုက်ပြီးမှ ... ‘‘ ကိုရယ် ...ချော အားနာလိုက်တာ၊ ကိုကလဲ တကယ်ပဲ ...’’

‘‘ ရပါတယ် ချောရယ် ကိုက ချောကိုချစ်တာကို ...’’

‘‘ အဲဒီလောက်တောင် ချစ်ရလားကိုရယ် ...’’ သူက ခပ်ညည်းညည်းလေးပြောလိုက်တယ်။

‘‘ ချော ...ချောစိတ်မဆိုးရင် ကိုယ်တခုလောက်ပြောချင်တယ် ’’

‘‘ ဘာလဲဟင် ...’’

‘‘ ချော ...အဲ ...ကိုယ်ချောကိုလုပ်ပေးသလို ကိုယ့်ကိုလုပ်ပေးပါလား ဟင် ’’

‘‘ ...’’

‘‘ ချော စိတ်ဆိုးသွားပြီလား ...ရပါတယ်ကွာ ...ချောက ကိုယ်ချစ်သလိုမချစ်ပါဘူး ’’

‘‘ ကိုကလဲကွာ ...ကဲကဲ လာ ...သူ့စိတ်ကြီးပဲ ’’

 ကျွန်တော်လည်း ဝမ်းသာသွားပြီး သူ့ဆွဲခေါ်တဲ့နေရာမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ နောက် သူကကျွန်တော့်ဘစ်ကိုဆွဲပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။ အခုမှပဲ ညီလေးလည်း ဝမ်းသာအားရ မတ်ကနဲထွက်လာတယ်။ သူက ‘‘ဟယ် အကြီးကြီးပဲ’’ ဆိုပြီးတော့ လက်နဲ့ကိုင်လိုက်တယ်။ သူ့လက်ကလေးက နွေးလိုက်တာဗျာ ...ကျွန်တော်လည်း ဖီလင်တွေပိုတက်လာပြီး ဆတ်ကနဲ လှုပ်လိုက်တော့ ...‘‘ငြိမ်ငြိမ်နေ၊ ဖြတ်ပစ်လိုက်မှာ ...’’ ဆိုပြီး သူ့ပါးစပ်လေးကိုဟ ကျွန်တော့်ကိုတချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ထိပ်ကနေစ ငုံလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ပါးစပ်ထဲကို ဝင်နိုင်သမျှသွင်းပြီးလုပ်ပေးနေတယ်။ ဒါပေမယ့် နည်းလမ်းမကျတော့ ခံမကောင်းဘူးဗျ။ သူ့ခေါင်းလေးကိုဆွဲမော့လိုက်ပြီး ဒစ်ကိုဒီလိုဖြဲ၊ အောက်ကိုဆွဲချ၊ ဒစ်အောက်နားလေးကိုလျက်ပေး စသည်ဖြင့် ပြောပြလိုက်တော့မှပဲ စနစ်ကျသွားတော့တယ်။

သူ့လျှာလေးအောက်မှာ ကျွန်တော်မူးမေ့သွားလောက်အောင် အရသာရှိနေတယ်။ အခုများ အိမ်မီးလောင်တောင်

 ထမငြှိမ်းတော့ဘူး။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ ...ဒီလိုမျိုးသာနေရရင် ထမင်းတောင်မစားဘဲ နေနိုင်သေးတယ်။ သူ့ခေါင်းကလေး ကြွလာလိုက် ပြန်ချလိုက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို ပြုစုနေလိုက်တာ ဆံပင်လေးတွေလည်းခါယမ်းလို့ ...။ ကျွန်တော်လည်း သူ့နို့လေးတဖက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်းကနေ ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်နဲ့လှိမ့်ပေးလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ သူ့ရဲ့နွေးထွေးတဲ့ပြုစုမှုတွေအောက်မှာ ခံစားနေရင်း ကျွန်တော့်ငပဲကြီးက

တဆတ်ဆတ်လှုပ်လာတော့တယ်။ သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် သူကလက်မခံဘူး ...။ အားနာတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ရနိုင်သလောက် အောင့်ထားလိုက်သေးတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဘယ်လိုမှထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ သူ့ပါးစပ်ထဲကို အလုံးအရင်းနဲ့ ပန်းထုတ်လိုက် ပါတော့တယ်။ သူတချက်တောင် သီးသွားသလားပဲ ...ဒါပေမယ့် ဆက်စုပ်ပေးရင်း အကုန်အစင်ထွက်လာအောင် လုပ်ပေးနေသေးတယ်။ ပြီးမှ သူခေါင်းမော့လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့အရည်တွေကိုမျိုချလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ကို လက်ကလေးနဲ့ သုတ်ရင်း ...

‘‘ ကို ကျေပြီနော် ...’’

‘‘ ချောရယ် ...ကိုက ပြန်ထုတ်မလို့ဟာကို ဘာလို့ ...’’

‘‘ ကို့ကိုချစ်လို့ပေါ့ ကိုရယ် ...သိပြီလား ’’

 အဲဒီလိုနဲ့ပဲ သူ့ကို အခန်းထဲမှာထားခဲ့ပြီး ကျွန်တော်က အိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ရေခဲသေတ္တာ ထဲ ရေတပုလင်းနဲ့ ကြက်ဥနှစ်လုံးယူပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။ သူက ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေရင်းကနေ သူ့ကိုယ်လေးကို စောင်နဲ့ပတ်ထားတယ်။ သူ့ကို ရေတိုက်ပြီး ကြက်ဥပေးလိုက်တော့ မကြိုက်ဘူးတဲ့ ...အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်ပဲပန်ဆင်လိုက်ပြီး သူနဲ့ကျွန်တော် တယောက်ကိုတယောက်ဖက်ရင်း လှဲပြီး အနားယူနေလိုက်တော့တယ်။

 အချစ်ဆိုတဲ့အရသာနဲ့ရောထွေးတဲ့ ကာမအရသာကို သူနဲ့တွေ့မှပဲခံစားမိတယ် ...။ ကျွန်တော့်ကို သူသိပ်ချစ်တယ် ဆိုတာလည်း သေချာသွားတယ်။ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံမှာ ကျွန်တော့်အလိုကျ ဒီလိုမျိုးပြုစုပေးတယ်ဆိုကတည်းက ကျွန်တော် သိပ်အားနာသွားသလို ချစ်လည်းချစ်၊ ကျေးဇူးလည်းတင်သွားတယ်။ သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးရင်း မှေးနေတယ် ...မျက်တောင်လေးတွေစင်းလို့၊ နှုတ်ခမ်းလေးကတော့ ပြုံးနေတယ်။ ကျွန်တော်သူ့မျက်နှာလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ညင်ညင်သာသာပွတ်သပ်ပေးရင်း အချစ်ဆိုတဲ့ တစုံတရာကို ခံစားမိတယ်။ လက်ညှိုးလေးကို နှုတ်ခမ်းပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ လျှာလေးထုတ်ပြီးလျက်တယ်။ နောက် နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖွင့်ဟပြီး ငုံထားလိုက်တယ်။ ခဏလဲနေရော ခုနက လျော့ကျသွားခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်တွေပြန်ပြီးတက်ကြွလာတယ်။ သူ့ကိုလည်း ပြန်ပြီး စိတ်တွေပေါ်ပေါက်လာအောင်ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ အောက်ကို အသာလျှောဆင်းပြီး နို့လေးကိုငုံလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေပွင့်လာတယ်။ အို ...မျက်လုံးထဲမှာလည်း ပြုံးရိပ်တွေပါလား ...‘‘ချစ်တယ် ချောရယ်’’ လို့ ခေါင်းကို ပြန်မော့ပြီးပြောလိုက်တော့ ...‘‘အတူတူပါပဲ ကိုရယ်’’ တဲ့။ ပြီးတော့ ...

‘‘ ကို ...’’

‘‘ ပြောလေ ကလေး ...’’

‘‘ ကို့ကိုလေ ...ချောက ...’’

‘‘ ဘာဖြစ်လို့လဲ ချော ...ပြောစရာရှိရင်ပြောပါ ချစ်ရယ် ’’

‘‘ ကို့ကို ချောက သော့ကျန်ခဲ့တဲ့နေ့ကစပြီး ချစ်နေတာလို့ ...’’

‘‘ ကို့ထက်တော့ နောက်ကျတာပေါ့ ...ကိုက ဒီအိမ်ကိုပြောင်းလာကာစကတည်းကလေ ...’’

‘‘ လူဆိုး ...အဲဒီတုန်းက ချော ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာကို ...ယုံကိုမယုံရဘူး ’’

‘‘ အခုတော့ ယုံပါချောရယ် ...ကိုယ့်ဘဝတလျှောက်မှာ ချောဟာ ပထမမြောက် အချစ်နောက်ဆုံးပါပဲ ...’’

‘‘ သွား ...သူသိပ်ချွဲတယ် ’’

 အဲဒီနောက်တော့ သူ့အပေါ်ကနေထပ်ပြီးနေလိုက်ရင်း သူ့ကိုအနမ်းမိုးတွေရွာချလိုက်တယ်။ လက်တဖက်ကတော့ သူ့ပေါင်ကြားကိုစမ်းလိုက်တယ် ...သူက အလိုက်တသိနဲ့ ပေါင်လေးကိုဟပေးတယ်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ အသက်ရှူနှုန်းတွေ မမှန်ချင်တော့ ...ရင်ထဲမှာတော့ နှလုံးသားတခုဟာ ယမ်းခါနေပြီ။ သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ထားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အချိန်သိပ်မယူတော့ပဲ လက်ညှိုးလေးကို အဝလေးမှာတေ့ပြီး နှုတ်ခမ်းသားတလျှောက်ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပွတ်ရင်းပွတ်ရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်းချောလာတဲ့အချိန်ကျမှ လက်ညှိုးကိုအဖုတ်လေးထဲဖိသွင်းလိုက်တယ်။ နံရံတွေကိုပွတ်ပေးရင်း အထဲမှာ အရည်လေးတွေစုမိလာတယ် ...အဲဒီတော့ လက်ခလယ်ကိုပါ စစ်ကူခေါ်လိုက်ပြီး နှစ်ချောင်းပူးလိုက်ကာ အလုပ်စ တော့တယ်။ လက်နှစ်ချောင်းပူးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ အကြိမ်တရာလောက်လုပ်ပေးလိုက်အပြီးမှာတော့ သူ့တကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့်နဲ့ ...။ ကျွန်တော်လည်း

အချိန်ကောင်းကိုရောက် ပြီဆိုပြီး ကျွန်တော့်ဟာကို သူ့အဝလေးမှာတေ့လိုက်တယ်။ သူက မျက်လုံးလေးဖွင့်ကြည့်ပြီး ‘‘ကို ချောကြောက်တယ်’’ လို့ပြောတော့ ...ကျွန်တော်လည်း ‘‘ကို ချောကို အညှာတာဆုံး လုပ်ပေးမှာပါ’’ လို့ပြောလိုက်ပြီး အဖျားလေးနဲ့ သူ့အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ် ...။

ခဏနေ တော့ သူ့က ...‘‘ကိုရယ် ချောကိုသနားပါဦး ...အထဲက တအားယားလာပြီ’’ လို့ပြောတာနဲ့ ကျွန်တော် သူ့ကိုလုပ်ပေးနေရာက ခဏရပ်လိုက်တယ်။ သူ့ကိုတချက်ကြည့်ပြီး ‘‘ချော ကိုသွင်းလိုက်တော့မယ်နော်’’ လို့ပြောလိုက်တော့ ‘‘ကို့ သဘောပါပဲ’’ ဆိုတာနဲ့ သူ့အဝလေးမှာ ထိပ်ဖျားကိုတေ့လိုက်ပြီး အသာလေးဖိသွင်းလိုက်တယ်။ လက်နှစ်ချောင်းပူးနဲ့ ကစားပေးထားတဲ့ သူ့အဖုတ်လေးကတော့ ကျွန်တော့ဒစ်ဖျားကိုလက်ခံလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှေ့ဆက်တိုးဖို့လုပ်တော့ သူက ...

‘‘ အား ...ကို ...ကျွတ်ကျွတ် နာလိုက်တာကွာ ...’’

‘‘ ချောရယ် ခဏလေးပဲ သည်းခံလိုက်ပါနော် ...ကောင်းလာမှာပါ ’’

‘‘ တကယ် ခဏပဲနာမှာနော် ...မလိမ်နဲ့ ...’’

‘‘ တကယ်ပါကွာ ...’’ ဆိုပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်း၊ လျှာချင်း ကစားကြပြီး တချက်မှာတော့ ခါးကိုမသိမသာကြွလိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ် ...။ သူ ကျွန်တော်နဲ့နမ်းနေရာကနေ

ရုတ်တရက် တုန်တက်သွားပြီး မျက်ရည်လေးတွေစီးကျလာတယ်။ သူ့ရဲ့မျက်ရည်တွေကိုမြင်တော့ ကျွန်တော်သနားသွားပေမယ် နောက်ဆုတ် လို့တော့လည်း မထူးတော့ဘူးလေ။ အဲဒါနဲ့ပဲ

မျက်ရည်စတွေကိုလက်နဲ့သုတ် ပေးလိုက်ပြီး အကြံရတာနဲ့ နို့လေးကိုစို့လိုက်တယ်။ သူ့ဟာလေးထဲမှာတော့ ကျပ်သိပ်နေတာပဲလေ ...နို့စို့ရင်းနဲ့ အထဲမှာနည်းနည်းလေးရသလောက်ပဲ လှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့

အ ရည်လေးတွေစိမ့်ကျလာတယ်။ သူ့ကိုခွင့်ပန်သလိုကြည့်ပြီး ခါးကိုနောက်နည်းနည်းဆုတ်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တော့တယ်။

‘‘ အား ...အဟင့် ဟင့် ...’’

 အော်သံနဲ့အတူ ငိုသံကပါတခါတည်းလိုက်လာတယ်။ ဒီကကောင်မှာတော့ ခေါင်းတွေပူနေပြီ ...ဘိုးတော်ကလဲ ကြိမ်းထားတာကို ...ပြဿနာတက်ရင်တော့ ဒုက်ခပဲလို့တွေးလိုက်ပြီး သူ့ကိုနည်းနည်းပြန်ချော့ရတယ် ...။

‘‘ ချော ...’’

‘‘ ကို ...ဟင့် ...’’

‘‘ တအားနာသွားလားဟင် ...ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ချောရယ် စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော် ...’’

‘‘ နာလိုက်တာ ကိုရယ် ကိုပြောတော့ ညှာညှာတာတာလုပ်မယ်ဆို ...’’

‘‘ ခက်တာပဲ ချောရယ် ...ဒီလိုမျိုးက ပထမဆုံးဆိုရင် နာတတ်တယ် ’’

‘‘ ပြီးရော ...နောက်ထပ်တော့ မနာစေနဲ့တော့နော် ...’’

‘‘ စိတ်ချပါ ချစ်ရယ် ...ချောမျက်ရည်တွေက ကိုယ့်ကိုဝမ်းနည်းစေတတ်တယ်၊ ချော မနာစေရဘူး စိတ်ချ ’’

 ဟူး ...အဲဒီတော့မှပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်နမ်းလိုက်ရင်း ...နို့လေးကိုနယ်ပေးလိုက်တယ်။ တော်သေးတယ် အခြေအနေက

ပုံ မှန်ပြန်ဖြစ်သွားလို့ ...။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ပဲ ကျွန်တော့်ဟာကို သူ့ဟာလေးထဲမှာ ထည့်ထားရင်း အသာလေး နှဲ့ပေးနေလိုက်တယ်။ အဲလိုနေရင်းကနေ သူလည်းတဖြည်းဖြည်းဖီလင်တွေတက်လာသလို အထဲမှာ

နည်းနည်းချောင်လာတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို တချက်အားပေးသလိုပြုံးပြလိုက်ရင်း နည်းနည်းချင်းဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်နဲ့ အလုပ်စတယ်။ သူ အံလေးကိုကြိတ်ထားရင်းကနေ ငြိမ်ခံနေတယ် ...ကြည့်ရတာ

သူ သိပ်မနာတော့ဘူးထင်တယ်။ ခဏနေတော့ အထဲမှာ အရည်လေးတွေက ချောမွေ့အောင်ကူညီလာတယ်။ ကျွန်တော် ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်နေရာက အရှိန်နည်းနည်းမြှင့်လိုက်တယ်။ သူ့ဆီကတော့ ညည်းသံလေးတွေကြားရတယ် ...ဒါပေမယ့် နာလို့အော်တာမျိုးမဟုတ်ဘူးလေ။ သူ့ဘက်က မီးစိမ်းပြတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဆလင်ဒါ ပစ်စတင် အက်ရှင်ကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တော့တယ်။

သူ့ကိုကြည့်ရတာ တဖြည်းဖြည်းကောင်းလာနေသလိုပဲ ...ခါးလေးကိုလဲ မကော့တတ်ကော့တတ်နဲ့ ကော့ပေးတယ်။ သူအကော့ ကျွန်တော်အဆောင့်နဲ့ဆုံတော့ အသံလေးက တဟင်းဟင်းနဲ့ထွက်လာတယ်။ ‘‘ချော ကိုဆောင့်မှကော့ပေးနော်’’ လို့ပြောလိုက်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းလိုက်ရင်း ကိုယ်ချင်းပါကပ်ထားလိုက်တယ်။ အသားချင်းထိတွေ့မှုက စိတ်တွေကို ပိုပြီးတက်ကြွလာစေတယ်။ သူ့ပေါ်မှာမှောက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းရင်းနဲ့ပဲ ခါးလေးကိုကြွကြွပြီးဆောင့်ပေးလိုက်တော့ သူ့ကလည်း အောက်ကနေဖက်ထားရင်းက မွတ်သိပ်စွာနဲ့တုန့်ပြန်တယ်။ သူ့နို့လေးတွေက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်အောက်မှာ ပိပြားနေရင်းနဲ့ နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့ကိုလည်းပေးနေသေးတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်က သူ့ကိုယ်ပေါ်ကကွာသွားမှာ စိုးရိမ်နေတဲ့ အတိုင်းပဲ သူရဲ့ခြေနှစ်ချောင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ခါးကိုဆွဲချိတ်ထားလိုက်သေးတယ်။ အဲဒါနဲ့ ... ‘‘ ချောကလည်းကွာ နည်းနည်းလျှော့ပါဦး ’’

‘‘ အင် ဘာဖြစ်လို့လဲ ...’’ နှာသံလေးနဲ့ပြောတော့ ...

‘‘ ချောက တအားဖက်ထားတော့ ကိုယ်က အားဘယ်ရှိတော့မလဲ ...’’

‘‘ သြော် ...အင်း ဒီလိုလား ...’’

 အဲဒီတော့မှပဲ ကျွန်တော့်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဆောင့်နိုင်တော့တယ်။ ကျွန်တော်ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မွေ့ယာက ပြန်ပြီး ပင့်တင်ပေးထားတော့ သူလည်းကော့ရတာအားရှိပြီး ခံလို့ကောင်းနေတယ်။ အသက်ကိုအောင့်ထားရင်း သူ့ကို တတ်သမျှမှတ်သမျှနည်းလမ်းတွေနဲ့ လုပ်ပေးနေတယ် ...တချက်မှာ ဖိကပ်ထားရင်းကနေ အထဲကို စကောဝိုင်း ဝိုင်းပေးလိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်တွေပိုထန်လာပြီး သူ့ကို အားရပါးရဆောင့်ပေးလိုက်တော့ သူ့ဆီက မောသံ၊ ညည်းသံလေးတွေထွက်ပေါ်လာတော့တယ်။ အံကြိတ်ထားပြီးတော့ ကော့ပေးနေပေမယ့် သူ့အသွင်က အနည်းငယ်နွမ်းလျလာတယ်။ နောက်ထပ်

အချက်ငါးဆယ်လောက်ဆောင့်အပြီးမှာတော့ သူက ‘‘ကို ကို ချော ...စိတ်ထဲမှာတမျိုးကြီးပဲ ...ဆောင့်ပါ ...အား ...’’ ဆိုပြီး အောက်ကနေကော့ပေးနေရင်းက ဆတ်ကနဲတချက်တုန်သွားပြီးနောက်မှာတော့ မလှုပ်မယှက်ငြိမ်သက်သွားပါတော့တယ်။

သူပြီးသွားမှန်း ကျွန်တော်သိတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အားရပါးရဆောင့်သွင်းလိုက်တော့တယ်။ သူကတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေရင်းပဲ ကျွန်တော့်ကျောကိုလည်း ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဆောင့်နေရင်းနဲ့ကြာလာတာနဲ့အမျှ ကျွန်တော့်ဟာထဲမှာ ကျဉ်တက်လာသလို၊ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသလိုနဲ့ နောက်ဆုံးတချက် အားကုန်အဆောင့်မှာတော့ ရှိသမျှအရည်တွေဟာ သူ့ဟာလေးထဲကို ပန်းထွက်ကုန်တော့တယ်။ အဲဒီလို ထွက်သွားတာနဲ့ ကုန်သွားအောင်စောင့်လိုက်ပြီး သူ့ထဲကနေထုတ်ကာ ဘေးချင်းယှဉ်လျက်လှဲချလိုက်တော့တယ်။ တော်သေးတယ် ...နောက်မှသိရတာက သူရာသီလာပြီးတာ နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတယ်တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း ညနေမစောင်းခင် တကြောင်းထပ်မောင်းပြီးမှ လူမမြင်အောင် သူ့အိမ်ကိုလိုက်ပို့လိုက်ပါတော့တယ်။

ခွဲခွာခြင်းမှတ်တိုင်

၂၀၀၅ ခုနှစ်ရဲ့ ဇွန်လ အစဦးပိုင်းမှာပေါ့ ...စင်္ကာပူကတဲ့ ...သူ့အစ်မဝမ်းကွဲတယောက်က လှမ်းခေါ်လို့ ကျောင်းတက်ဖို့ သွားရတော့မယ်တဲ့ ...ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမလဲ ...ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်သွားတော့တယ်။ သူကလဲ ကျွန်တော်နဲ့တွေ့တိုင်း ငိုနေတာချည်းပဲ ...အဲလိုဆိုတော့ သူ့အိမ်ကလည်း ရိပ်မိနေပြီပေါ့ဗျာ ...။ တနေ့တော့ သူ့အမေက ကျွန်တော့်ကိုခေါ်ပြောတယ် ...စာအုပ်ကြီးအတိုင်းပါပဲ ...။

‘‘ သားရေ မင်းညီမကတော့ တချိန်လုံးအခန်းပဲအောင်းနေတာပဲကွယ်၊ နည်းနည်းပါးပါးချော့လိုက်ပါဦး ’’ ‘‘ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ ’’

‘‘ အေးကွယ် အဲဒါက အဓိကပြဿနာမဟုတ်ဘူး ...အခု သူက စင်္ကာပူမသွားချင်ဘူး လုပ်နေတယ်လေ ’’

‘‘ ...’’

‘‘ အင်း သားတို့အကြောင်းလည်း အန်တီသိပြီးပြီ ...ကန့်ကွက်စရာလည်းမရှိပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် အခုလိုမျိုးကြီး ကိုယ့်ဘဝအတွက် တက်လမ်းကိုရွေးဖို့ကိစ္စထက် တခြားဘာက အရေးကြီးဦးမှာလဲ ...မင်းညီမကို ပြောပါဦးကွယ် ’’ ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းကို လေးလေးပင်ပင်ညိတ်လိုက်ပြီး သူ့အခန်းထဲကိုဝင်သွားတော့ ...ခုတင်ပေါ်မှာ ငိုနေတဲ့ သူ့ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်ဝင်လာတာသိတော့ တချက်မော့ကြည့်တယ် ...ငိုနေမြဲပါပဲ ...ကျွန်တော်လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိအောင်ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ခုတင်ဘေးမှာ ကုလားထိုင်တလုံးဆွဲပြီးထိုင်လိုက်တယ်။ အရင်ကအမြဲလို ရွငှ်လန်း နေတတ်တဲ့ သူ့မျက်နှာလေးဟာ အခုတော့ မျက်ရည်တွေနဲ့ ညှိုးနွမ်းနေတယ်။ မျက်လုံးလေးတွေကလည်းမို့လို့

...ကျွန်တော့် ရင်ထဲမှာလည်း ပူလောင်နေပြီဗျာ ...မိန်းကလေးသာဆို ကျွန်တော်လည်းငိုမိမှာပဲ။ ခက်တယ် ချောရယ် ...မင်းနဲ့ကိုယ် မပတ်သက်ခဲ့မိရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ ...။ အတွေးစတွေနဲ့ လွင့်မျောပြီးမှ ကျွန်တော့်လက်မှာ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ကိုကိုင်ထားရင်း အားပေးသလိုတချက်ညှစ်တယ် ...သူ့ကိုယ်လေးကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်တော့ သူကလည်း ပြန်ဖက်ထားတယ် ...။ မျက်ရည်တွေကို လက်ဖမိုးနဲ့သုတ်ပေးလိုက်ပြီး ဆံပင်လေးတွေကို နမ်းလိုက်တယ်။

လောကကြီးမှာ ခွဲခွာခြင်းဆိုတဲ့စကားလုံးနဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ မရှိရင်ကောင်းမှာပဲလေ ...။

 ဘာစကားမှမပြောပဲ အကြာကြီးငြိမ်နေမိကြတယ် ...ပြီးမှ ဝရန်တာကိုထွက်ခဲ့ပြီး ညနေစောင်း ဆန်းဆက်ကို ကြည့်ရင်း စကားတွေစပြောဖြစ်ကြတယ်။ ဒီ နေဝင်ချိန်လေးဟာ သူနဲ့ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ အချစ်ဆိုတဲ့ သံယောဇဉ်ဆိုတဲ့ နေ ဝင်သွားတော့မှာမယ့် နိမိတ်ပုံလား ...စိတ်ကိုတင်းထားရင်း ...သူ့လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်းနဲ့ ... ‘‘ ချော ’’

‘‘ ကို ပြောလေ ...’’

‘‘ ကိုယ်တို့ ချစ်ခဲ့ကြတာ ဆယ်လလောက်ရှိတော့မယ်နော် ’’

‘‘ အင်း ဟုတ်တယ်လေ ...ဘာဖြစ်လို့လဲ ’’

‘‘ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်အနေနဲ့ အဲဒီဆယ်လဆိုတဲ့အချိန်ကို တသက်လို့မှတ်ရတော့မယ်ထင်တယ် ’’

‘‘ ဘာပြောတာလဲ ဟင် ...’’ (အရေးထဲ ဝေးလိုက်တာ)

‘‘ ရှေ့ဆက်ပြီးတော့ ကိုယ်တို့အခုလို နေနိုင်ကြဦးမလား ...ချောရယ် ...စဉ်းစားမိတိုင်း ငိုချင်တယ်။ ကိုယ်တော့ တခါမှ ဒီလိုဝေးကြရဖို့ဆိုပြီး မစဉ်းစားခဲ့ဖူးဘူး ...အခုတော့ ကိုယ်အကြောက်ဆုံး ခွဲခွာခြင်းဆိုတဲ့အရာက ဖြစ်လာတော့မယ်။ ကိုယ်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ ချောရယ် ...ဟင် ဖြေပါဦး ’’

‘‘ အို ...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ချောတော့မသွားဘူး ...အိမ်ကဆင်းဆိုလည်း ဆင်းရုံပဲ ...’’

‘‘ ...’’

‘‘ ကိုယ် သတ္တိရှိတယ်မဟုတ်လား ...ချောနဲ့တူတူ ဘဝတခုကိုတည်ဆောက်ဖို့လေ ...’’

‘‘ မဖြစ်ဘူး ချော ...မဖြစ်ဘူး၊ အခုအချိန်မှာ သတ္တိထက် အသိဉာဏ်ကပိုပြီး အရေးကြီးတယ် ...ကဲ အခု တို့နှစ်ယောက် ဘဝတခုကိုတည်ဆောက်ပါပြီတဲ့ ...ချောက ငယ်သေးတယ်၊ ကိုယ်ကလည်း အလုပ်ဆိုလို့ပြစရာမရှိဘူး။ ကိုယ်တတ်တဲ့ ကွန်ပျူတာအလုပ်လေးလုပ်ပြီးရတဲ့ဝင်ငွေနဲ့ ဘာရုပ်မှပေါက်မှာမဟုတ်ဘူး ’’

‘‘ ချောလည်း အလုပ်လုပ်မှာပေါ့ ...’’

‘‘ မမိုက်ပါနဲ့ချောရယ် ...ပညာတပိုင်းတစနဲ့ ဆင်းရဲချို့တဲ့တဲ့ဘဝတခုဖြစ်လာမှာပဲ ...တူနှစ်ကိုယ် တဲအိုပျက်မှာ နေရနေရ ဆိုတဲ့စကားဟာ ရှေးတုန်းကတော့ အဆင်ပြေချင်ပြေလိမ့်မယ်။ ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာတော့ ...ကဲပါ ချောရယ် ကိုယ်တို့ အနေအထားအရရော မိဘတွေကိုလွန်ဆန်နိုင်လို့လား ...အကောင်းဆုံးကတော့ ချောသွားလိုက်ပါ ...ကိုယ် ချောကို သစ္စာရှိရှိနဲ့စောင့်နေမှာပါ ...’’

‘‘ ကိုရယ် ချောတို့ခွဲဖို့မပြောနဲ့ တွေးကြည့်တာတောင် တအားခံစားရတယ်။ တကယ်တမ်းကျရင်ကော ခံနိုင်ရည်ရှိ ပါ့မလား ...မဝေးချင်ဘူး ကို ’’

‘‘ နှလုံးသားရဲ့အလိုကို လိုက်လွန်းရင် ဦးနှောက်ကင်းမဲ့တတ်တယ် ...ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်အမြဲတမ်းနီးရဖို့ ဒီခဏကို သည်းခံကြရမှာပဲလေ ...’’

‘‘ ကို့ဆန္ဒအတိုင်းဖြစ်အောင် ချောကြိုးစားပါ့မယ် ကိုရယ် ဟင့် ...’’

 အဲလိုနဲ့ ငိုပြန်ရော ...ကျွန်တော်လည်း ချော့လို့ကိုမဆုံးတော့ဘူး ...။ ခဏနေတော့ မှောင်စပျိုးလာတာနဲ့ အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်

...။

အိမ်ရောက်တော့ ဘိုးတော်ကဆီးကြိုတယ် ...။

‘‘ ဘယ်လိုလဲ ဟေ့ကောင် မင်းအသည်းကွဲဖို့ပြင်ထားပြီးပြီလား ’’

‘‘ လေးလေးကလဲ ...စိတ်ညစ်ရတဲ့အထဲ ’’

‘‘ ဘာမှစဉ်းစားမနေနဲ့ ...ကြာလာရင် အနည်ထိုင်သွားမှာပါ ...စစချင်းတော့ ခံရမှာပေါ့ ...ကဲ ကဲ သွား နားလိုက်ဦး ’’

‘‘ ဟုတ် ’’

 အဲဒီညက ဘိုးတော်နဲ့ဝိုင်းလိုက်ရင်း စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့သောက်လိုက်တာ အံဖတ်တောင်ဆို့တယ်။ မနက်မထနိုင်၊ နေ့ခင်း ခေါင်းကိုက်လို့ပြန်အိပ် ...အဲလိုနဲ့ သုံးနာရီကျော်လောက်လဲရှိရော ...ဖုန်းဝင်လာတယ်။ ‘‘ ဟဲလို ကို လား ...’’

‘‘ အင်း ပြောလေ ’’

‘‘ ဘာဖြစ်နေတာလဲ အသံကတမျိုးပဲ နေမကောင်းဘူးလား ’’

‘‘ အင်း ခေါင်းကိုက်နေလို့ ...’’

‘‘ အင်း အဲဒါဆို တံခါးဖွင့်ထားလိုက်၊ ချောလာခဲ့မယ် ...’’ တံခါးဖွင့်ထားပြီး ခုတင်ပေါ်မှာပြန်လှဲနေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သူရောက်လာပြီး နှိပ်ပေး၊ ကော်ဖီဖျော်တိုက်၊

န ဖူးပေါ်ရေခဲတင်ပေးနဲ့ လက်မလည်အောင်ပြုစုနေတယ်။ သူ့ရဲ့အယုအယတွေအောက်မှာ ကြည်နူးနေရင်းနဲ့ ခွဲရမဲ့အကြောင်း တွေးမိလိုက်တော့ ရင်ထဲမှာမွန်းကျပ်သွားတယ် ...။

‘‘ ဟင် ကို မျက်ရည်တွေနဲ့ပါလား ...ခေါင်းကိုက်လို့လား ဟင် ’’

 သတိတောင်မထားမိလိုက်ဘူး ...မျက်ရည်တွေ ဘယ်လိုကျနေမှန်းမသိဘူး ...သူ့ကို ဟုတ်တယ်လို့ပဲ ပြောရင်းနဲ့ မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်တယ်။ သူကတော့ မသိရှာဘူး ...ဂရုတစိုက်နဲ့ပဲပြုစုနေတယ်။ ညနေလောက်ကျမှ ပြန်သွားတယ်၊ ပြန်ကာနီး ...‘‘မနက်ဖြန် လျှောက်လည်ကြမယ်’’ လို့ပြောပြီးမှ ပြန်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ခွဲရမယ့်အကြောင်းကို တွေးရင်း ရင်ထဲမှာဆို့လာတယ် ...။

သူ့အိမ်ကလဲသိပြီးပြီဆိုတော့ ဘာမှအနှောင့်အယှက်မရှိဘူးပေါ့လေ ...သူတို့ကားကိုယူပြီး နှစ်ယောက်သား ကန်ဘောင်ဘက်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ သူကတော့ ဘေးကနေ စကားတတွတ်တွတ်နဲ့ ...ထုံးစံအတိုင်းပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ ရှေ့လျှောက်ဘယ်လိုနေရမယ်ဆိုတာတွေးရင်း နှုတ်ဆိတ်နေမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့မောင်းလာရင်း လှည်းတန်းမှာမီးပွိုင့်မိတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ် ခေါင်းလေးမှီလိုက်ပြီး လက်တဖက်နဲ့ကျွန်တော့်လက်ကိုလှမ်းကိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ... ‘‘ ကို ...ဘာတွေတွေးနေတာလဲ ဟင် ’’

‘‘ ဒီလိုပါပဲကွာ ...’’

‘‘ အဲလိုကြီးမနေပါနဲ့ကိုရယ် ...ကိုပဲ ချောကို ဘဝအတွက်ကြိုးစားသင့်တယ်ဆို ...’’

‘‘ ဟင်း ...ဟုတ်ပါတယ် ချောရယ် ...ဦးနှောက်ရဲ့ဆန္ဒကို နှလုံးသားကဘယ်လိုခံယူရမှန်းမသိတော့ ...’’

‘‘ ကဲပါ ကိုရာ ...အတူတူနေဖို့အချိန်က သိပ်မကျန်တော့ဘူး ...နောက်လဆိုသွားရတော့မှာ။ ဒီအချိန်လေးမှာ ချောနဲ့ကို ပျော်ပျော်ရွငှ်ရွငှ်နေကြရအောင်နော် ...’’

‘‘ ဟုတ်ကဲ့ မမ ’’

 မီးစိမ်းသွားတော့ ကားကိုမောင်းထွက်ခဲ့ရင်း အင်းလျားလမ်းထဲချိုးဝင်လိုက်တယ်။ ကားကိုရပ်ထားလိုက်ပြီး ဘေးက အအေးဆိုင်တဆိုင်ထဲဝင်ခဲ့ကြတယ်။ အအေးဆိုင်မှာထိုင်ရင်း ရှေ့ဆက်ရမယ့်ဘဝအတွက်

နှစ်ယောက် သားဆွေးနွေးကြတယ်။ ဆံပင်လေးသပ်လိုက်၊ ပါးလေးနမ်းလိုက်နဲ့ပဲ အချိန်ကုန်ခဲ့ကြတယ်။ ဒီအချိန်မှာ သူ့အပေါ်မဟုတ်တဲ့စိတ်တွေလည်း မထားချင် တော့ပါဘူးလေ။ ညနေစောင်းမှ ထပြန်ခဲ့ကြတယ်။

ချောရယ် ...ကိုယ်တို့ကြားက သံယောဇဉ်ကြိုးတွေကို ဘယ်လောက်အထိများဆန့်ထုတ်နိုင်မလဲ မသိဘူး။ အဲဒီ ကြိုးတွေ ဘယ်တော့မှပြတ်မသွားပါစေနဲ့လို့ ကိုယ်ကတော့ အမြဲဆုတောင်းနေမယ် ...။

အဲဒီလိုနဲ့ သာမန်နေထိုင်ခြင်းတွေနဲ့ နေခဲ့ကြပြီး ကျွန်တော့်အတွက် ဝမ်းနည်းစရာနေ့တနေ့ကိုရောက်ဖို့နီးလာခဲ့ပြီ။ ဒီနေ့ စနေနေ့ ...နေ့လည်ဖက် အခန်းထဲမှာ ဂစ်တာထိုင်တီးနေရင်းနဲ့ အသည်းကွဲသီချင်းတွေကိုပဲဆိုနေမိတယ်။ အဲဒီတုန်း ဖုန်းမြည်လာတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ ဘိုးတော်ကကိုင်လိုက်ပြီး အသံထပ်ထွက်မလာတော့

သူ့အသိပဲထင်တယ်ဆိုပြီးနေလိုက်တယ်။ ခဏနေမှ ဘိုးတော်က ‘‘ဟေ့ကောင် မင်းနဲ့ပြောမလို့’’ ဆိုပြီးပြောတယ်။ အနားကဖုန်းကိုကိုင်လိုက်တော့ ...

‘‘ ကို ...’’

‘‘ ချော ...လေးလေးနဲ့ဘာတွေပြောနေတာလဲ ’’

‘‘ သြော် သူက ချောဘယ်တော့သွားမလဲ မေးနေတာ ...’’

‘‘ မနက်ဖြန်မဟုတ်လား ...ကိုတော့ ဒီအကြောင်းတွေဟာ အိပ်မက်ဆို ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲလို့ တခါတခါ တွေးကြည့်မိတယ် ’’

‘‘ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ကိုရယ် ...သြော် ဒါနဲ့ ချောကို နှုတ်မဆက်တော့ဘူးပေါ့လေ ’’

‘‘ ကို ချောကို ဘယ်တော့မှ နှုတ်မဆက်ဘူး ...လမ်းမခွဲဘူး ...ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ချောဟာ ကို့အတွက် ဦးနှောက်နဲ့ရော

နှလုံးသားနဲ့ပါ ချစ်ခဲ့ရတဲ့မိန်းကလေးမို့ပဲ ...’’

‘‘ ကိုကလဲ ...ခံစားချက်တွေပြင်းနေပြန်ပြီ ...ခု အားလား ဟင် ’’

‘‘ အားပါတယ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ’’

‘‘ လျှောက်သွားရအောင်ကွာ ...နော် ’’ ‘‘ ကောင်းပြီလေ ...ကို အခုဆင်းလာခဲ့မယ် ’’

 အောက်ဆင်းလာပြီး ဘဲလ်တီးလိုက်တော့ သူကတံခါးဖွင့်ပြီးထွက်လာတယ်။ သွားမယ်လို့ဆိုပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲပြီးအောက်ဆင်းသွားတယ်။ တိုက်အောက်ရောက်တော့ ....

‘‘ ကို ဘယ်သွားမလဲ ဟင် ’’

‘‘ အေးအေးဆေးဆေး အေရိုးမားမှာ ထိုင်ကြရအောင် ’’

‘‘ သွားလေ ကို ’’

 အဲလိုနဲ့ ဒဂုံစင်တာကို ကားငှားပြီးထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာ ဘာစကားမှမပြောဖြစ်ကြဘူး ...အဲလိုနဲ့ ဒဂုံစင်တာ ရောက်တော့ ပထမထပ်ကိုတက်ခဲ့ကြတယ်။ အေရိုးမားမှာထိုင် ကော်ဖီမှာ စကားတွေပြောနဲ့ အဲဒီအချိန်တွေကို အခုချိန်အထိ ပြန်မြင်ယောင်မိနေတုန်းပဲ ...နောက်ပြီး သူကသူ့ရဲ့လက်စွပ်လေးကိုချွတ်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ထဲကိုထည့်တယ်။ ‘‘ ကို မငြင်းရဘူးနော် ...’’

‘‘ ချောကလဲကွာ အိမ်ကဘာပြောမလဲ ’’

‘‘ ဘာပြောပြောကွာ ချောကိုချစ်တယ်ဆိုရင် သိမ်းထားပေး နော် ’’

 ကျွန်တော်လည်း မပြောသာတော့ပဲ ယူထားလိုက်ရတယ်။ သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘာတွေတွေးနေလဲမသိဘူး။ ခဏနေတော့ သွားရအောင်ဆိုတာနဲ့ သူ့နောက်လိုက်လာခဲ့တယ်။ နောက် ဓါတ်ပုံသွားရိုက်တယ် ...နှစ်ပုံစီကူးပြီး သူနဲ့ ကျွန်တော်ဝေယူကြတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျွန်တော့်ကို ...

‘‘ ကို ဒီနားတိုး ...’’

‘‘ အင်း ဘာလို့လဲ ’’

‘‘ အနားကပ်စမ်းပါ ’’ ဆိုပြီး နားနားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောတယ် ...။

‘‘နှစ်ယောက်ထဲ အေးအေးဆေးဆေး နေရအောင် ’’ တဲ့ ...။

 ကျွန်တော် အကျပ်ရိုက်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ် ...ဒီရက်ပိုင်းမှပဲ လူက ရေခန်းနေတယ်။ သူ့ကို ပိုက်ဆံနည်းနေတဲ့ အကြောင်းပြောလိုက်တော့ ...‘‘ချောမှာပါတယ်’’ ဆိုတာနဲ့ ရွာမကွေ့နားက ဆေးလ်ဗားမွန်းကိုခေါ်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီလဲရောက်ရော ကောင်တာကိုသွား၊ အခန်း ချက်ခ်အင်လုပ်ပြီး အပေါ်တက်ခဲ့ကြတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ခုတင်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သားထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ဘာမှမပြောဖြစ်ကြပဲ အတော်ကြာအောင်ထိုင်နေမိကြတယ်။ အခန်းထဲမှာ တဒီဒီမြည်နေတဲ့ အဲရ်ကွန်းသံကလွဲလို့ တခြားဘာသံမှမရှိပဲ တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ နည်းနည်းချမ်းနေ

သလိုပဲ ...အဲဒါနဲ့ ‘‘ချော ချမ်းနေလာဟင်’’ လို့မေးလိုက်တော့ သူက ‘‘ရပါတယ်’’တဲ့။ ဒါပေမယ့် အဲရ်ကွန်းကိုလျှော့လိုက်ပြီး သူ့ကို အသာအယာဖက်ထားလိုက်တယ်။ နွေးထွေးတဲ့အထိအတွေ့တွေနဲ့အတူ ရင်ခုန်သံတွေလည်း မြန်လာတယ်။

‘‘ ချစ်တယ် ချောရယ် ...’’

‘‘ အတူတူပါပဲ ကိုရယ် ...’’

‘‘ အမြဲတမ်း ဒီလို နေချင်တာပဲကွာ ’’

‘‘ တနေ့ကျဖြစ်လာမှာပါကွာ နော် ...’’

‘‘ ကို ဆုတောင်းနေပါ့မယ် ’’

‘‘ သြော် ...ကို ဒါနဲ့ ချောကိုနှုတ်ဆက်အနမ်းလေးတောင် မနမ်းတော့ဘူးလား ...’’

‘‘ အင်းပေါ့လေ ... ကို နက်ဖြန်တော့ ချောကိုလိုက်မပို့တော့ဘူးနော် ...နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် ခက်ခဲနေ လိမ့်မယ် ’’ ‘‘ ကို့သဘောပါ ကိုရယ် ’’

ဒီလိုနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ယူလိုက်တော့ အလိုက်သင့်ပဲတုန့်ပြန်တယ်။ သူ့လက်တွေက နွယ်တွေကို ကျွန်တော့်ကို ရစ်ပတ်လာတယ် ...ပြီးတော့ ရေငတ်နေတဲ့သူလို ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရနမ်းတယ်။ ရင်ထဲမှာတော့ ဘာရယ်လို့ ဖော်ပြနိုင်စွမ်းမရှိတဲ့ ခံစားမှုတွေက ဗြောင်းဆန်နေပြီ။ ကျွန်တော့်လျှာကို သူ့လျှာလေးနဲ့လှမ်းချိတ်လိုက်ပြီး ကျောလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူ့တကိုယ်လုံးတုန်သွားတာကို ခံစားမိလိုက်တယ်။ အဲဒီနောက်တော့ အောက်ကိုစမ်းရင်းတဖြည်းဖြည်း ဆင်းလာခဲ့ပြီး သူ့တင်ပါးလေးပေါ်ကို လက်တင်လိုက်တယ်။ နွေးထွေးပြီး အိစက်နေတဲ့ခံစားမှုက လက်ချောင်းတွေဆီကို ရောက်လာတယ်။ ပွတ်ပေးနေလိုက်တော့ သူ့ဆီကအသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်လာတာကိုကြားရတယ်။ ရင်ချင်းအပ်ထားရာက သူကိုယ်လေးကို အနည်းငယ်ခွာလိုက်ပြီး ပခုံးလေးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်လိုက်တယ်။ နောက် လက်မောင်းလေးတွေကို လှမ်းကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ရှေ့ဆက်ဖို့စဉ်းစားလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ခေါင်းထဲကိုအတွေးတခုရောက်လာတယ်။ ဒီလိုအချိန် သူ့ကို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ချစ်လိုက်ရင် သင့်တော်ပါ့မလားလို့ ...အဲလိုစဉ်းစားမိတော့ ကျွန်တော့်လှုပ်ရှားမှုတွေအားလုံး ရပ်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ သူက ‘‘ကို ဘာဖြစ်လို့လဲ’’ လို့မေးလိုက်တော့ ‘‘ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ’’ လို့ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာသူက ... ‘‘ ကိုယ် ဘာဖြစ်သွားလဲ ချောသိတယ်ဆိုယုံမလား ’’

‘‘ ...’’

‘‘ ဟုတ်တယ် ...ကိုယ် ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ မပြတ်မသားဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ချောသိတယ် ... ချော ကို့ကို တခုပြောမယ်။ အခုအချိန်ဟာ ချောနဲ့ကို့အတွက် တန်ဖိုးရှိတဲ့အချိန်၊ ချောတို့ အတိတ်၊ အနာဂတ် ဘာကိုမှမတွေးပဲ အခုနေတဲ့ ပစ္စုပ္ပန်အကြောင်းကိုပဲ တွေးကြရအောင်နော် ...ကို့သဘောအတိုင်းပါပဲ၊ ချော ကတော့ ကို့ကိုအပြစ်မတင်ပါဘူး ’’ ‘‘ ချောရယ် ...’’ လို့ တခွန်းပဲပြောနိုင်တော့တယ်။ သူ့သဘောထားတွေကလည်း မှန်ပါတယ် ...ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ အင်အားနှစ်ခုက ပြိုင်ဆိုင်နေကြတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ချောပြောတာတွေကိုပဲ သဘောတူလိုက်ပါတော့တယ်။ သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးကိုဆွဲလှည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းဆက်မိကြတယ်။ သူ့မျက်နှာလေးတခုလုံးကို ကျွန်တော် နေရာမလပ်အောင် အနမ်းမိုးတွေရွာချနေမိတယ်။ ရင်ထဲမှာလည်း အင်အားတခုက တွန်းအားပေးနေသလိုပဲ ...သူ့ရဲ့ လည်တိုင်လေးကိုနမ်းလိုက်တော့ မျက်လုံးလေးတွေက စင်းကျသွားတယ်။ နောက်တော့ လက်တွေက ကျွန်တော့်ကို ရေနစ်သူလို ဖက်တွယ်ထားတယ် ...လွတ်ထွက်သွားမှာကျနေတာပဲ။

ကျွန်တော် မျက်နှာကို နေရာရွှေ့ခဲ့ရင်း သူ့ရင်ပေါ်ကိုရောက်တော့ ခဏလေးမှေးစက်နေလိုက်တယ်။ နူးညံ့ပေမယ့်

 ရုန်းပြန်သတ္တိရှိတဲ့ သူ့ရဲ့နို့လေးတွေက ကျွန်တော့်မျက်နှာကို တွန်းတင်ပေးထားတယ်။ နောက်တော့ ကိုယ်ကိုပြန်ကြွလိုက်ပြီး သူ့ဘလောက်စ်က ကြယ်သီးတွေကို တလုံးချင်းဖြုတ်လိုက်တယ် ...သူက လက်ကလေးတွေကို ဘေးမှချထားပေးတယ်။ ကြယ်သီးအားလုံးလဲ ပြုတ်သွားရော ကျွန်တော်အမြဲတမ်းတပ်မက်ခဲ့တဲ့ ဝင်းဝါတဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုမြင်ရတယ်။ မျက်နှာကို အောက်နှိမ့်ချလိုက်တော့ သူ့ရဲ့အဆီပိုမရှိတဲ့ဗိုက်သားလေးပေါ်မှာ မွေးညင်းနုနုလေးတွေက စိမ်းနေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဘရာကိုမချွတ်သေးပဲ ရင်ညွန့်ကနေ ခါးလေးအထိ အစုန်အဆန်နမ်းပေးလိုက်တော့

ငွေဆည်းလည်းသံလေးတွေကြားရ တယ်။ ချက်လေးထဲကို လျှာဖျားလေးနဲ့တို့လိုက်တော့ ‘‘ယားတယ် ...အာ့ ...ကိုနော် ...’’ လို့ပြောတာနဲ့ မျက်နှာကိုပြန်မော့ပြီး သူ့ရဲ့နို့လေးတွေကို ဘရာပေါ်ကနေ နမ်းလိုက်တယ်။

ပြီးတော့မှ လက်ကို ဘရာအောက်ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အပေါ်ကိုတွန်းတင်လိုက်တယ်။ သူကတော့ မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်ထားပြီး ကျွန်တော့်အကိုင်အတွယ်တွေအောက်မှာ နစ်မျောနေတယ်။ ဝင်းဝါပြီး အချိုးကျလှပတဲ့နို့လေးတွေထိပ်မှာတော့ ပန်းရင့်ရောင်အကွက်လေးနှစ်ကွက်၊ ထိပ်မှာတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေပြီ။ အဲဒါနဲ့ လျှာဖျားလေးကို သုံးပြီး အသာလေးထိလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းနဲ့အသာလေးငုံလိုက်တယ်။

အဲဒီအခါမှ မျက်လုံးလေးတွေဖွင့်ကြည့်ပြီး မူးမေ့သွားနိုင်လောက်တဲ့ အပြုံးတခုကို ဖန်ဆင်းတယ်။ သူ့အပြုံးလေးက ကျွန်တော့်စိတ်ထဲကိုဝင်ပြီး လှိုင်းတွေခတ်လိုက်သလိုပဲ ...ချောရယ် ဘာကြောင့်များ တို့တွေခွဲခွာကြရမှာလဲ။ အဓိပ္ပါယ်ရော ရှိပါ့မလား ...အနေတွေနီးခဲ့လို့ ဝေးကြရမှာလားလို့ တွေးမိတယ်။ အင်းလေ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ချောပြောထားသလို လက်ရှိ အခြေအနေကိုပဲ တွေးရမှာပေါ့လေလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအားပေးရင်း သူ့နို့လေးကို ပြန်ပြီးစုပ်ယူလိုက်တယ်။ တဖြည်ဖြည်းချင်း ပါးစပ်ထဲကိုဝင်သလောက် ငုံလိုက်တယ်။ လက်တွေကလည်း သူ့ပေါင်လေးတွေကိုပွတ်ပေးနေတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို သွားနဲ့ မနာအောင်ကိုက်လိုက်တော့ သူ့ဆီက တဟင်းဟင်းနဲ့အသံတွေထွက်လာတယ်။ အဲဒီအသံတွေကပဲ ကျွန်တော့်ကို ပိုပြီးတက်ကြွစေတယ်။ သူ့ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပွတ်ပေးနေရင်း အားမလိုအားမရဖြစ်လာတောနဲ့ သူ့ဘောင်းဘီကို ချိတ်ဖြုတ် လိုက်ပြီး ဇစ်ကိုဆွဲချလိုက်တယ်။ နောက် အောက်ကိုလျှောချလိုက်တော့ သူက တင်ပါးတွေကိုမြှောက်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ခြေထောက်ကနေပြီး ဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်ပြီး ခြေရင်းဘက်ကိုပို့ထားလိုက်တယ်။

သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားဆိုလို့ ပင်တီဖြူဖြူလေးတထည်ပဲရှိတော့တယ်။ သူ့ဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်တော့ သူကထပြီး ကျွန်တော့်အဝတ်အစားတွေကိုချွတ်ပေးတယ်။ ပထမ တီရှပ်ကိုချွတ်ပေး၊ နောက် ဘောင်းဘီကို

ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ပေးတယ်။ အဲလိုနဲ့ ကျွန်တော့်မှာလည်း ဘောင်းဘီလေးပဲရှိတော့တယ်။ သူက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လိုက်ပြီး လက်တွေက ကျွန်တော့်ကိုယ်ကိုပွတ်သပ်လာတယ်။ အသားချင်းထိတွေ့နေရလို့ ရင်ခုန်နှုန်းတွေပိုမြန်လာပြီး စိတ်တွေလည်းကြွလာတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူ့ပင်တီလေးကိုလိပ်ပြီး အောက်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

သူ့ဟာလေးကိုလှမ်းကိုင်ကြည့် လိုက်တော့ အရည်နွေးနွေးလေး တချို့ကိုစမ်းမိတယ်။ ပေါင်လေးကိုဆွဲကားလိုက်ပြီး ဂျာဖို့ပြင်လိုက်တော့ သူကပြောတယ်။

‘‘ ကို နေဦးလေ ’’

‘‘ အင် ဘာလုပ်မလို့လဲ ’’

‘‘ ကိုယ့်ကို ချောကအရင်လုပ်ပေးမလို့ပါ ’’

‘‘ အဲဒါတွေကြောင့် ချစ်ရတာ ...နော် ’’ ‘‘ တော်ပါ ကဲ ...ဒီကိုလာ ...’’

 သူ့ရှေ့ကိုတိုးသွားလိုက်တော့ သူကကျွန်တော့်ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အထိန်းအကွပ်မဲ့သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ဟာက အတန်ငယ်တင်းမာနေပါပြီ ...သူက လက်ကလေးနဲ့ဖမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ နောက် သူ့ရဲ့လက်ကလေးတွေနဲ့ အရေပြားကိုဆွဲချပြီး ထိပ်ကိုဖော်လိုက်တယ် ...ပြီး ကျွန်တော့်ကိုတချက်မော့်ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုဝိုင်းထားလိုက်ပြီး ထိပ်ကိုငုံလိုက်တော့တယ်။ အာငွေ့နွေးနွေးအောက်မှာ ကျွန်တော့်ဟာက မတ်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ သူကတော့ ပါးစပ်ထဲကို ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင် သွင်းလိုက်တယ် ...ပြီးတော့ ခေါင်းကလေးကိုကြွလိုက် ပြန်ချလိုက်နဲ့လှုပ်ရှားပေးတော့တယ်။ ခေါင်းလေးက လှုပ်ရှားနေတာနဲ့အမျှ ကျွန်တော်လည်း အကြောတွေ တဖြည်းဖြည်းစိမ့်လာတယ်။ ဒီကြားထဲ သူကလျှာလေးနဲ့ ဒစ်ဖျားကို ပါးစပ်ထဲမှာပဲ လျက်ပေးသေးတယ်။ ခဏနေတော့ ကျွန်တော့်ငပဲက တဆတ်ဆတ်တုန်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူ့ကို

‘‘ အား ချော ...ချော ခဏရပ်ပါဦး ’’

‘‘ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကို မကောင်းလို့လား ’’

‘‘ မဟုတ်ဘူးလေ ကိုလည်းချောကို လုပ်ပေးဦးမယ်လေ ’’ ‘‘ ဟာ ကိုကလဲ ချောကလည်း လုပ်ပေးချင်သေးတာကို ’’

‘‘ ရတယ် ကိုပြမယ် ဒီလိုလှည့်လိုက် ’’ ဆိုပြီး သူနဲ့ကျွန်တော် ဆစ်စတီနိုင်းပုံနေရာယူလိုက်ကြတယ်။ အဲဒီတော့မှ သူသဘောပေါက်သွားပြီး ဆက်ပြီးမှုတ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ရဲ့အဝလေးကိုလက်နဲ့ပွတ်ပေးလိုက်ပြီး လက်ညှိုးလေးကို အစိလေးပေါ်ဖိလိုက်တော့ သူ့တကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားတယ်။ လက်ညှိုးကို

အထုတ်အသွင်းလုပ်နေရင်းကနေ ကွေးလိုက်တော့ သူ့အထဲကနေ အရည်လေးတွေကအပြင်ကိုပါလာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မနေနိုင်တာနဲ့ အရည်လေးတွေကို လျှာနဲ့လျက်ပေး လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းသားပန်းရောင်လေးတွေရယ်၊

မာနေ တဲ့အစိလေးရယ် ...ပြီး အကွဲကြောင်းတလျှောက် လျှာနဲ့သိမ်းလျက်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ကိုမှုတ်ပေးနေရာကနေ တဟင်းဟင်းအသံက ပလုံးပထွေးနဲ့ထွက်လာတော့တယ်။ အကွဲကြောင်းလေးကိုလျှာစောင်းနဲ့တိုက်လိုက်တော့ သူမနေနိုင်တော့ပဲ ကျင်တယ်ဆိုပြီးထပြောတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အနေအထားတခုကိုတော့ရောက်ပြီဆိုပြီး ထထိုင်လိုက်တော့ သူကပြန်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဟာပေါ်မှာ သူ့ဟာလေးကို တေ့လိုက်တယ်။ နောက်

တဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်အောင် ဖိပြီးသွင်းလိုက်တယ်။ စစချင်းတုန်းကလို အတင်းမသွင်းရပေမယ့် တော်တော်ကြီးကို ကျပ်ဆဲပဲ ...သူက ခါးအားကိုသုံးပြီးဖိထိုင်ချတော့ ကျွန်တော်လည်းအောက်ကနေ ပြန်ကူညီလိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့

နှစ်ယောက်အတူကြိုးစားမှုဟာ အောင်မြင်သွားပါတော့တယ်။ အရင်းထိအောင်ဝင်သွားတော့ သူ့မျက်နှာလေး

ရှုံ့မဲ့နေတာကိုတွေ့ရတယ် ...ခဏနေမှ သူကတဖြည်းဖြည်းကြွပြီး စဆောင့်တော့တယ်။

 သူက အပေါ်ကနေဆောင့်ချလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ဟာက အထဲမှာတခခုထိုးမိသလိုဖြစ်ပြီးကျင်တက်သွားတယ်။ သူလည်း မျက်နှာလေးမဲ့သွားတယ် ...ဒါပေမယ့် ရလိုက်တဲ့အရသာက ပိုကောင်းနေတော့ ကြာလာတာနဲ့အမျှ ကျင်တာ ပျောက်သွားတယ်။ သူကဆောင့်အချမှာ ကျွန်တော်ကကော့ပေးလိုက်တော့ ထိချက်တွေကပိုပြီးကောင်းလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သား စည်းချက်ညီညီနဲ့ အသွင်းအထုတ်လုပ်နေကြတယ်။

သူဆောင့်ချ လိုက်တိုင်း ဖော်ပြလို့မရတဲ့အရသာကလွမှ်းမိုးနေတယ် ...သူလည်း ဒီလိုနေမှာပါပဲ။ နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးဆီက မောသံတွေ ညည်းသံတွေ အားတင်းသံတွေထွက်လာတော့တယ်။ အဲရ်ကွန်းခန်းထဲမှာဆိုပေမယ့် ချွေးတွေစို့နေတယ် ...သူ့မျက်နှာလေးကိုမော့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ဆောင့်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့နို့လေးတွေကိုကိုင်ပြီး နယ်လိုက်၊ ခါးလေးကိုကိုင်ပြီးအားပြုပေးလိုက်နဲ့ အခန်းထဲမှာ

တဖတ် ဖတ်အသံကလွမှ်းမိုးထားတယ်။နောက်တော့ သူလည်းညောင်းလာတယ်ထင်တယ်ဆောင့်ချက်တွေနှေးလာတယ်။ အဲဒါနဲ့သူ့ကို ဘေးကိုဆင်းခိုင်းလိုက်တော့ မငြင်းဘူး ...ပြီးတော့ သူ့ကိုဘေးစောင်းအိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်လေးကိုကြွခိုင်းပြီး ကျွန်တော့်ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထည့်လိုက်ပြီး တပေါင်ကျော် အနေအထားကိုပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ အပေါ်တဖက်ကိုတော့ နောက်ကိုကွေးခိုင်းပြီး လက်တဖက်နဲ့ထိန်းထား လိုက်တယ်။

 သူ့ကိုအနားပေးပြီး ကျွန်တော်ကပဲခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားလိုက်တယ် ...ခုနက အပြောင်းအရွှေ့မှာလျော့သွားတဲ့ အရသာတွေက ဆောင့်ရင်းဆောင့်ရင်းနဲ့ပြန်တက်လာပါပြီ။ ကျွန်တော်သိပ်ထည့်လိုက်တိုင်း သူက အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် နောက်ကိုတော့ကော့ပေးနေတယ်။ အောက်ကဆောင့်ပေးနေရင်းနဲ့ လက်တဖက်ကသူ့နို့လေးတွေကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တော့ လက်တဖကတင်ကို တဝုန်းဝုန်းထုတော့တယ့်။ ကျွန်တော်လည်းနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်နဲ့ အသာလေးလှိမ့်ပေးလိုက်တယ် ...ကျွန်တော့်အတွေ့အကြုံအရတော့ သူ ကလိုင်းမက်စ်ကိုရောက်ဖို့ သိပ်မလိုတော့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ လက်ညှိုးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ အငမ်းမရစုပ်ယူတော့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာလုပ်ရတာ အရမ်းကို အပေးအယူမျှတယ်ဗျာ ...သူကအပေးကောင်းလာသလို ကျွန်တော်လည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ အချက်တရာလောက်လည်း ဆောင့်မိရော ...ကျွန်တော်လည်း ပြီးချင်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူ့အထဲကနေ ကျွန်တော့်ဟာကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ သူက ...

‘‘ ဟာကွာ ကို ဘာလုပ်တာလဲကွာ ဒီမှာ ကောင်းနေပြီဟာကို ’’

‘‘ ချောကလဲ ကိုလုပ်ပေးမှာပေါ့ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ...’’

‘‘ အင်း လုပ်ပါ ဒီမှာ နေလို့မရတော့ဘူး ’’ ‘‘ ဒါဆိုရင် ပက်လက်လေးနေပေးနော် ...’’

 သူကပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ် ...နောက် ပေါင်လေးကိုကားပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ရဲ့အရည်တွေ စိမ့်ကျနေတဲ့ အဖုတ်ကလေးကို လျှာပြားနဲ့တချက်သိမ်းလျက်လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့မှာဒူးထောက်လိုက်ကာ အဝမှာတေ့ပြီး ဆောင့်ချ လိုက်တော့တယ်။ အင့်ကနဲ အော်ပြီး သူကအောက်ကနေပြန်ကော့လိုက် စကောဝိုင်းပေးလိုက်နဲ့တုန့်ပြန်တယ်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို အားကုန်သုံးပြီး အပေါ်ကနေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း အောက်က စပရင်မွေ့ယာက ပြန်ပင့်တင်သလို သူကလည်းကော့ပေးတာနဲ့ဆိုတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပန်းတိုင်ကိုရောက်လုနီးလာတယ်။ သူ့ကိုယ်လေးပေါ် မှောက်ချလိုက်ရင်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ယူလိုက်တယ် ...လျှာချင်းကလိတယ် ...အောက်ကဆောင့်တယ်။ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ သူ့ခြေတွေလက်တွေ ဆတ်ကနဲဖြစ်ဖြစ်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပြီး ကျွန်တော်ပါ တခါတည်းပြီးအောင်ကြိုးစားလိုက်တော့တယ်။ အချက်သုံးဆယ်လောက်ထပ်ဆောင့်လိုက်တော့ ‘‘ကို အား ...အား မရတော့ဘူး ...ဟင်း ...’’ ဆိုပြီး သက်ပြင်းရှည်ကြီးချပြီး ပြီးသွားတော့တယ်။ မကြာပါဘူး ...

ကျွန်တော်လည်း ထိန်းလို့မရတော့ပဲ သူ့အထဲကို အားရပါးရပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ သူကတော့ ပက်လက်ကလေးနဲ့ ဖလက်ပြနေပါပြီ ...ကျွန်တော်လည်း ဗီရိုထဲက တဘက်သွားယူလိုက်ပြီး အရည်တွေသုတ်ပေး၊ ပြီး ပတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ညနေစောင်းမှပဲ ထပြန်လာခဲ့ကြပြီး မိဘတွေလက်ထဲ ပြန်အပ်လိုက်တယ်။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ +++++++++++++++++++++++++

 ချောရယ် ဘယ်လိုအင်အားတွေကများ ကိုတို့ကိုဝေးကွာသွားစေနိုင်သလဲ ...လေယာဉ်ကွင်းကို ကို တိတ်တိတ်လေး လိုက်ကြည့်ခဲ့တာရော မင်းသိနိုင်ပါ့မလား ...ဖြစ်ချင်တိုင်းမဖြစ်ရတဲ့လောကကြီးမှာ အဆင်မပြေမှုတွေကိုကြိတ်မှိတ်ခံစား၊

ဖြေရှင်းရင်း မင်းကိုလွမ်းနေခဲ့တာပါ။ ကံကြမ္မာကခွဲခဲ့လို့ တို့တွေဝေးသွားရပေမယ့် ချစ်သူတိုင်းရဲ့နှလုံးသားထဲက နီးစပ်မှုတွေနဲ့ပဲ စိတ်ကူးတွေနဲ့ရူးနေခဲ့ရတာပါ ...ချောပြန်လာမှာကို ကိုမျှော်နေပါ့မယ် ...ချော ...

ချောရဲ့........... ကို

                                   ( ၅ ) သင်္ကြန်အလွမ်းပြေ ...

  ပြောပြဖို့တခုမေ့နေလို့ဗျ ...လူငယ်တွေအားလုံး ရင်ခုန်ကြတဲ့ သင်္ကြန်အကြောင်းလေးတွေပါ ...၂၀၀၆ ခုနှစ် မေလမှာပေါ့ ...

ချောတယောက် စင်္ကာပူကိုထွက်သွားကတည်းက ကျွန်တော်လည်း ယောင်လည်လည်နဲ့ ပေတေလေလွင့် နေခဲ့မိတယ်။

 အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ကြုံတိုင်းကို အရက်နဲ့ပဲနပမ်းလုံးနေမိတယ်။ ဘီယာစတေရှင်တွေလည်းရောက်တာပေါ့။ ပန်းကုံးဖိုးနဲ့ပဲ လက်စွပ်နဲ့ဆွဲကြိုးရောင်းလိုက်ရတယ် ...အဲဒီက ဆော်တွေကို ချုပ်ဖို့ကြိုးစားရင်းနဲ့ အကြွေးနွံထဲ တဖြည်းဖြည်း မြုပ်လာတာပေါ့ ...နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ်လိုက်ခဲ့တဲ့ဆော်က ပရာဒိုနဲ့ အဖိုးကြီးတယောက်ဆီပါသွားတော့မှ အကျွတ်တရား ရလာခဲ့တာပေါ့ ...။

ကိုယ် အခဲ့လို့ ခံခဲ့ရတာပါဗျာ ...တော်ပါပြီလေ ဒီအကြောင်းတွေကို ပြန်မပြောချင်တော့ပါဘူး။ လိုရင်းကိုပဲ ပြောတော့မယ်။ ပေတေလေလွင့်နေရင်းနဲ့ မတ်ချ်လလောက်ရောက်လာတော့ လူငယ်တိုင်းလိုလို ပိုက်ဆံစုတတ်ကြတဲ့ အချိန် ရောက်လာတယ်။ ငါတို့ရဲ့သင်္ကြန်လေ ...ကဲမယ် ကွဲမယ် ပြဲမယ်ပေါ့ ...နောက်ဆုံးတော့ ကြွေးတင်ခံပြီး ပျော်ကြတာပဲ မဟုတ်လား ...။

ဒီလို မျှော်လင့်စောင့်စားရင်းနဲ့ အေပရယ်လ ၁၂ ရက်နေ့ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီနေ့ကတည်းက လက်မှတ်တို့ ဘာတို့ ကြိုဝယ်ထားပြီးပြီလေ ...ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေစုလုပ်တဲ့ မဏ္ဍပ်ကိုပဲသွားထိုင်ကြမယ် ...အတက်နေ့မှ လည်ကြမယ်ပေါ့လေ ...အဲဒီညက တော်တော်နဲ့အိပ်မပျော်ဘူး ...မိုးလင်းခါနီးမှ တမှေးပဲရလိုက်တယ်။ အေပရယ် ၁၃ ရက်နေ့ မနက် ၆နာရီခွဲမှာ ကျော်ကျော်ဆိုတဲ့ကောင်ဆီက ဖုန်းလာတယ်။ အဆင်သင့်လုပ်ထားတဲ့၊ ၇နာရီခွဲရင် လာခေါ်မယ်ဆိုပဲ။ အဲဒါနဲ့ ရေမိုးချိုး အဝတ်လဲပြီး အောက်ဆင်းစောင့်နေလိုက်တယ်။ အောက်မဆင်းခင် အောက်ထပ်ကိုဝင်ပြီး ချောရဲ့ညီမကိုတောင် ရေလောင်းခဲ့သေးတယ်။ သူတို့က ပြန်ပက်မယ်အလုပ်မှာ ဆင်းပြေးလာခဲ့တယ်။ အောက်ရောက်တော့ ဟိုကောင့်ကားဝင်လာတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ရှေ့ရောက်လာတော့ ကားပေါ်တက်လိုက်ပြီး နောက်ထပ် တကောင်နှစ်ကောင် သွားခေါ်ဖို့ထွက်ခဲ့တော့တယ်။ ပြီးတော့ သီဟဆီကိုသွားတယ် ...အိမ်ပေါ်ရောက်တော့

ဒီကောင်က နိုးတောင်မနိုးသေးဘူး ...ဖင်ပိတ်ကန်နှိုးပြီး ရေချိုးအဝတ်လဲခိုင်းရတယ်။

 နောက်ဆုံးမှာတော့ လှည်းတန်းက မင်းမင်းဆိုတဲ့ကောင်ကို ဝင်ခေါ်ပြီးထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ မဏ္ဍပ်ရောက်တော့ လူလည်း သိပ်မရှိသေးဘူး ...နည်းနည်းစောတာရယ် ...အကြိုနေ့မို့ရယ် နေမှာပေါ့။ အဲဒါနဲ့ မဏ္ဍပ်လုပ်တဲ့ကောင်တွေနဲ့ နောက်ထဲကိုဝင်ပြီး အချမ်းခံအောင် ကြိုပြီးသောက်ကြတယ်။ ကိုးနာရီခွဲလောက်ရောက်မှ တဖြည်းဖြည်းစည်လာတယ်။ ကာလာတွေလည်း လန်းလာတော့တာပေါ့။

ပထမနေ့ဖြစ်တာနဲ့ အားလျော်စွာ မဏ္ဍပ်မှာတော့ လူသိပ်မများလှဘူး။ ဒါပေမယ့် အင်းလျားလမ်းကတော့ ထုံးစံ အတိုင်း ကားတွေနဲ့စည်ကားနေတယ်။ လမ်းဘေးဝဲယာမှာလည်း ဆိုင်တွေနဲ့ပေါ့ ...အကြော်ဆိုင် ...စားသောက်ဆိုင်၊

ဘီယာဆိုင်တွေနဲ့ပေါ့။ ပထမတော့ သိပ်ပြီးဖီးလ်မလာတာနဲ့ စင်ရဲ့နောက်ဆုံးမှာထိုင်ပြီးတော့ အရက်ပဲ

 ဝိုင်းသောက်နေကြတယ်။ ခဏနေတော့ တရိပ်ရိပ်နဲ့ကောင်းလာပြီပေါ့ ...ငါးယောက်ကို နှစ်တောင့်ကုန်သွားပြီလေ ...ရေလည်းမစိုသေးတာနဲ့ ကဲ ဟေ့ကောင်တွေ ဆိုပြီး ရှေ့မှာတွေ့ရတဲ့ ဆော်တချို့ဆီ ဝင်ရောဖို့ကြိုးပမ်းကြရတော့တယ်။ အဲဒီအချိန်အထိ ကျွန်တော်ကြိုက်တဲ့တိုက်ပ်မျိုးမတွေ့သေးဘူး ...ဟိုကောင်တွေ ဝင်ရောပြီး အဆင်ပြေသွားပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ တကိုယ်တည်း ပိုက်သုံးလေးချောင်းနဲ့ပေါ့။ ရေထိတော့မှ အမူးနည်းနည်းပြေသွားတယ်။ ကောင်းနေတာတွေ ပျောက်သွားတော့ နည်းနည်းသွားမော့တယ်။ ရှေ့ပြန်လာရေပက် ...ခဏနေတော့ နည်းနည်း ဆူဆူညံညံကြားရလို့ နောက်ကိုလည်း လှည့်ကြည့်လိုက်ရော ...အဝါရောင်ကြိုးသိုင်းလေးနဲ့ နတ်သမီးလေးတပါး ... ရင်ခုန်သံတွေရပ်တန့်ကာ အသက်ရှူဖို့ကိုမေ့နေပြီ သူပြုံးပြလိုက်တော့ ...သူ့နောက်က မဏ္ဍပ်ထောင်တဲ့ သူငယ်ချင်း ပြည့်ဖြိုး။ သူက ...

‘‘ ဟေ့ကောင် ဇာနည် ...ဒီမှာ မင်းတယောက်ထဲဖြစ်နေလို့ ငါ့သူငယ်ချင်းတယောက်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမလို့ ’’

‘‘ အေး ကျေးဇူးပဲ ယောက်ဖရာ ...ငါလည်း ပျင်းနေတော့ ...’’

‘‘ ဟေ့ကောင် အစ်မတွေတော့မထိနဲ့ ...တော်ပြီ မင်းဟာမင်းနေတော့ ’’

‘‘ သယ်ရင်းကလဲကွာ ...အချင်းချင်းတွေကို ...ကဲ လုပ်လေကွာ ...’’

‘‘ အေး ဟိုဘက်လှည့် အဲလေ ဒီမှာက ဆယ်တန်းအထိ တကျောင်းတည်းနေခဲ့တဲ့ ငါရဲ့သူငယ်ချင်း ...နာမည်က ခိုင် ...’’

‘‘ ဟုတ်ကဲ့ နိုက်စ်တူမိ တ် ယူ ’’

‘‘ ဟုတ်ကဲ့ ...’’

‘‘ ဟေ့ကောင် ငါပြောလို့မပြီးသေးဘူး ဆုံးအောင်နားထောင် ...သူ့နာမည်ရင်းကတော့ ငါပြောမပြဘူး။ သူကလည်း သူခင်တဲ့သူတွေ့မှ သူကိုယ်တိုင်ပြောမယ်လို့ ပြောထားလို့ ...ကဲ ကဲ မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘယ်လောက်အထိ ခင်သွားမလဲ စောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့ ...ငါသွားတော့မယ် ’’

‘‘ အေးအေး ယောက်ဖ ’’

 အဲဒါနဲ့တဖြည်းဖြည်းလေး အင်ထရိုဝင်ရတာပေါ့ ...ရေပက်ကြမယ်နော်လို့ပြောလိုက်ပြီး သူ့ကိုစင်ရှေ့ပြန်ခေါ်လာ ခဲ့တယ်။ ပိုက်တချောင်းယူပေးလိုက်ပြီး သူ့ကိုနောက်ကနေ ပိုက်နဲ့နည်းနည်းပက်လိုက်တော့ သူကလည်း ပြန်ပြီးပက်တယ်။ အဲဒီအချိန်အထိတော့ မည်မည်ရရစကားမပြောဖြစ်ကြသေးဘူး။ ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းကြောက်နေတယ် ...အခုမှ စတွေ့တာမဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့် မထူးပါဘူးလေ ဆိုပြီးတော့ ...

‘‘ ခိုင် ...ဒီလိုတော့ ခေါ်လို့ရပါတယ်နော် ...’’

‘‘ အာ ရပါတယ် ကို ...’’

‘‘ ဇာနည်ပါ ’’ ...ဟိုကောင် မိတ်ဆက်ပေးပုံကလည်း ကျွန်တော့်နာမည်တောင် ပြောမပြလိုက်ဘူး။

‘‘ ကိုဇာနည် ...ကိုဇာနည်က ပြည့်ဖြိုးတို့နဲ့ ဆိမ်းဘက်ချ်ပဲလား ’’

‘‘ ဟုတ်တယ် ...ကျောင်းတုန်းက ဆိုးဖော်ဆိုးဖက်တွေလေ ...အခုအထိ တွဲလျက်ပါပဲ ’’ ‘‘ အင်း ...’’ သူပြောစရာ စကားကုန်သွားပုံပဲ ...အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်က ...

‘‘ ခိုင့်ကို ကြည့်ရတာ သိပ်မသွက်သေးသလိုပဲ ...ဝိုင်သောက်မလား ဟင် ’’ ခပ်တည်တည်နဲ့ စည်းရုံးလိုက်တယ်။

‘‘ အင်း ...ကောင်းသားပဲ ’’

 ကျွန်တော် သူ့အတွက် စပိုင်တလုံးယူပေးလိုက်ပြီး အဖုံးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ...ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ စကားကို နားဝင်ချိုအောင်ပြောတယ်။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း ပြောလို့ဆိုလို့ အဆင်ပြေလာတယ်။ သူက အခု စင်္ကာပူမှာ ပေါ်လီ တက်နေတာတဲ့ ...အခု ကျောင်းနားထားတာ ...သင်္ကြန်နဲ့လည်းကြုံတာနဲ့ ပြန်လာတာဆိုပဲ ...။ ကျွန်တော်လည်း ဟိုမှာ အဆင်ပြေရဲ့လားဘာလား မေးနေလိုက်တယ်။ အဟီး ...ချောကိုတောင် မမေးမိဘူး။

ရေပက်ရင်း သောက်ရင်းနဲ့ စကားတွေအတော်ပြောဖြစ်ကြတယ်။ သူ့ကိုလည်း တော်တော်လေးဂရုစိုက်လိုက်တယ်။ ကားတွေက ရေခဲရေနဲ့ပြန်ပက်ရင်၊ မီးသတ်ပိုက်နဲ့ထိုးရင် ကာထားပေးတာတို့ ဘာတို့ပေါ့ ...သူက ကျေးဇူးတင်တဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့ မော့ကြည့်တယ် ...အကြည့်ချင်း ခဏခဏဆုံတယ်။ တဖြည်းဖြည်းရင်းနှီးလာကြတယ် ...ကားနည်းနည်း ကျဲသွားတုန်း စင်အလယ်ဆင့်မှာထိုင်ရင်း စကားတွေထပ်ပြောကြပြန်တယ်။

‘‘ ခိုင် ...’’

‘‘ ခိုင် အခုတယောက်ထဲလာတာလား ...ဘယ်သူမှ မပါဘူးလား ...’’

‘‘ အင်း မေမေတော့ပါလာတယ်လေ ...ပြည့်ဖြိုးတို့အိမ်မှာပဲ နေရစ်ခဲ့တယ် ’’

‘‘ ကောင်းတာပေါ့ ...သူတို့တွေက ကိုယ်တို့ပျော်ရွငှ်မှုတွေကို ခံစားတတ်မှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ ...’’

‘‘ ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ...ပါလာရင် ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး ’’

‘‘ လုပ်မနေနဲ့ ခိုင်နဲ့ကိုယ် သူငယ်ချင်းတောင်ဖြစ်ကြမယ် မထင်ဘူး ’’

‘‘ အင်းလေ ...သြော် ဒါနဲ့ ကိုဇာနည်က ဘယ်မှာနေတာလဲဟင် ’’

‘‘ အလုံမှာလေ ...သူငယ်ချင်းတယောက်က လာခေါ်တယ် ’’

‘‘ ခိုင်တို့က ရွေပှုန်းညက်မှာ ...လာလည်ပေါ့ ...’’

‘‘ လာလည်ရမယ် ...ခိုင်က ကိုယ့်ကို ခင်သွားတယ်ပေါ့ ...’’

‘‘ အင်း ထင်တာပဲ ’’

‘‘ ကိုယ်တော့ မယုံဘူး ...’’

‘‘ ဘာဖြစ်လို့ ...’’

‘‘ ဟိုကောင် ပြည့်ဖြိုးပြောသွားတုန်းက သူခင်တဲ့သူမှ နာမည်ပြောပြမယ်ဆို ...ခု သိမှမသိသေးတာ ’’

‘‘ အမယ်လေး ...ကိုယ်တော် ...သိချင်လည်း ပြောပြပါ့မယ် ...ပြီးရင် မေ့သွားမှာလား ’’

‘‘ မေ့သွားလည်းရပါတယ် ...ယောက်ဖကို မေးလိုက်ရင်ရမှာပါ ...ခိုင်က ပြောပြပြီးမှ မေ့သွားတယ်ပေါ့ ... ဘယ်လိုလဲ ’’

‘‘ တော်ပြီး မပြောတော့ဘူး အိမ်လည်း မလာနဲ့တော့ ’’

‘‘ အား ...နောက်တာပါကွာ ...ခိုင်ကလဲ ...တသက်လုံး မမေ့မလျော့ မှတ်ထားမှာပါ ...ဒီထဲက ’’

ရင်ဘတ်ကို ပုတ်ပြပြီးပြောလိုက်တယ်။

‘‘ အင်း ...နားထောင် ...အိပ်ချ် အဲန် အိုင် အဲန် ...’’ ‘‘ နှင်း ’’

‘‘ ဟုတ်ပြီ ... ပီ ဒပ်ဘယ်လ်ယူ အိုင် အဲန် တီ ’’

‘‘ ပွင့် ...ဆက်ပြောလေ ’’

‘‘ ကေ အေ ဝိုင် ’’

‘‘ ကေခိုင်ပေါ့ ...’’

‘‘ ဟုတ်တယ် နှင်းပွင့်ကေခိုင် ...’’

‘‘ နာမည်လေးက သိပ်လှတာပဲ ...’’

‘‘ ပိုပြီ ... အင်း နောက်ဆုံးတလုံးတောင် မပြောလိုက်ရဘူး ...’’

‘‘ အင်းလေ အခုပဲ ခိုင်လို့ခေါ်နေတာကို ...’’

‘‘ ဟုတ်သားပဲ ...’’

‘‘ ခိုင် ...ဖြစ်နိုင်ရင် အဲလိုမခေါ်ပဲ တမျိုးပြောင်းခေါ်ချင်တယ် ရမလား ’’

‘‘ ဆိုစမ်းပါဦး ’’

‘‘ နှင်း ...လို့ ’’

‘‘ ရပါတယ် ခေါ်နိုင်ပါတယ် ...ပြည့်ဖြိုးတို့နဲ့တွေ့ရင်တော့ အဲလိုမခေါ်နဲ့နော် ... ကြောင်နေမှာပေါ့ ’’ ‘‘ ကောင်းပါပြီ နှင်းရေ ...’’

‘‘ အင်း သူ့ကိုရော ...ကိုဇာနည်လို့ခေါ်တာ ဖြစ်တယ်မလား၊ သူများတွေကရော ဘယ်လိုခေါ်သေးလဲ ’’

‘‘ ကျော်ကြီးတဲ့ ...ဘိုးတော်နဲ့ဘွားတော်ကတော့ သားလို့ခေါ်တာပဲ ’’

‘‘ အင်း ...ဒါဆို သားလို့ခေါ်ရအောင် ...ဟဲ ဟဲ နောက်တာပါ ...ဘာဖြစ်လို့ ကျော်ကြီးလို့ခေါ်တာလဲ ’’

‘‘ အဟဲ ...ဘော်ဒါတွေဆီက ပစ္စည်းတခုခုကြိုက်တာတွေ့ရင် မသိမသာရော သိသိသာသာရော ကျော်တတ်လို့ ခေါ်ကြတာလေ ’’

‘‘ သြော် အဲလိုတော့ မခေါ်တော့ဘူး ...ကိုဖြုတ်လိုက်မယ် ဇာနည်ပေါ့ ...’’

‘‘ သဘောတော်အတိုင်းပါ ခင်ဗျာ ...’’

 ခဏနေတော့ နေ့လည်နားချိန်ရောက်တာနဲ့ ထမင်းကြော်ဘူးတွေရောက်လာလို့ ...သွားယူပေးပြီး မဏ္ဍပ်နောက်က သစ်ပင်ရိပ်အောက်မှာ နှစ်ယောက်ထိုင်စားကြတယ်။ အအေးသောက်မလားလို့ မေးလိုက်တော့ သောက်မယ်ဆိုတာနဲ့ ဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ သူက ပိုက်ဆံအတင်းပြန်ပေးတယ်။

‘‘ ထားလိုက်ပါကွာ နှင်းကလဲ ’’

‘‘ ယူပါ ...နောက်တလှည့်မှ ပြန်ကျွေးလေ ’’

‘‘ ထားလိုက်ပါကွာ ...သင်္ကြန်တွင်း ရေလျှံနေတုန်းကျွေးထားတာနော် ...နောက်ပိုင်း နှင်းပဲကပ်စားရမှာ ’’ ‘‘ ရပါတယ် အဲဒီအချိန်လည်း စပွန်ဆာပေးပါ့မယ် ...အခုလဲ ယူထားပါ နှင်းကိုခင်ရင်နော် ...’’

အဲဒီလိုနဲ့ စားသောက်အပြီး ဟိုကောင်တွေဖက်လျှောက်လာခဲ့တယ် ...သူတို့ကတော့ အတွဲကိုယ်စီနဲ့ အဆင်ပြေ နေကြပြီ။ လက်သွက်လိုက်ကြတာ ...ငါနဲ့များကွာပါ့။ သူတို့က ဘယ်ကလဲ ဘယ်သူလဲ ဝိုင်းမေးကြတယ်။ ပြည့်ဖြိုးကတော့ မသိမသာ မျက်စိမှိတ်ပြတယ် ...သူ ဂျွိုင်းပေးတာ မပြောနဲ့ပေါ ...အဲဒါနဲ့ နည်းနည်းပါးပါး ရှင်းပြလိုက်ရင်း ... ခဏနေတော့ ပြည့်ဖြိုးနဲ့ ပြန်ထွက်လာကြတယ်။ သူကတော့ စင်ပေါ်ပြန်တက်ပြီး ထိုင်နေတယ်။ တခြားအပေါင်းအသင်းလည်း ရှိမှမရှိပဲကို ...ကျွန်တော်တို့ရောက်သွားမှ သူကလက်လှမ်းပြတယ် ...ခေါ်တောတသိန်းအားတွေနဲ့ အကြည့်ခံနေရတာ အနေခက်နေပြီထင်ရဲ့ ...။

‘‘ ဟဲ့ ပြည့်ဖြိုး ...ရောက်လာတာနဲ့အတော်ပဲ ...နင့်ကိုကျေးဇူးတင်တယ်ဟာ ...ဇာနည်က အရမ်းခင်ဖို့ ကောင်းတယ် ’’

‘‘ အေး သူက အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ဂျိုးမဟုတ်လို့ မိတ်ဆက်ပေးတာ ...တခြားကောင်တွေဆို နင်နဲ့ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး ...ကဲ ကဲ ငါသွားမယ် ...ရေသွားဖွင့်လိုက်ဦးမယ် ’’ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထွက်သွားတယ်။

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် လည်း မျက်လုံးချင်းစကားပြောပြီး စောင့်နေကြတာပေါ့ ...ရေပြန်လာတဲ့အထိပဲလေ။ ညနေပိုင်းတပိုင်းလုံးလည်း ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် တတွဲတွဲနဲ့ပေါ့ ...သူ့အကြောင်း ကိုယ့်အကြောင်းတွေကို တော်တော်များများ အပြန်အလှန်ပြောဖြစ်ကြတယ်။ သူက ဆယ်တန်းအောင်ကတည်းက စင်္ကာပူကိုသွားပြီး ကျောင်းသွား တက်တာ ...သူ့အဖေကလည်း အဲဒီမှာပဲလေ ...အမေကတော့ ရန်ကုန်မှာ။ တဦးတည်းသောသမီး ...အခု ပြန်လာတော့ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့လည်း အဆက်သွယ်သိပ်မရှိ ...ရှားရှားပါးပါးရှိတဲ့ ပြည့်ဖြိုးကိုပဲ ဒုက်ခပေးနေရတယ် ဆိုပဲ

...ဒီသင်္ကြန်မှာ ကျွန်တော်နဲ့တွေ့ရတာ သိပ်ဝမ်းသာတယ်တဲ့ ...။

 အာရိုက်ရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ချမ်းလာပြန်တယ် ...ဘီယာနှစ်ဘူးသွားဝယ်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သောက်ကြတယ်။ ရေပက်ခံကားတွေကိုပက်လိုက် အချင်းချင်းပက်လိုက်နဲ့ပဲ တနေကုန်ခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ...စစချင်း ကြမ်းရင်တော့ မကောင်းဘူးလို့ တွေးနေမိတယ်။ အဲဒီညနေက ပြည့်ဖြိုးတို့အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်တယ်။ သူကတော့ သူ့အမေနဲ့ပြန်သွားတာ ပေါ့လေ ...။

နောက်တနေ့ရောက်တော့ မနက်ပိုင်းတပိုင်းလုံး သူရောက်မလာဘူး ...ကျွန်တော်တယောက်ထဲ သောက်လိုက် ပေါက်လိုက် ပက်လိုက်နဲ့ပဲ နေနေမိတယ်။ သီဟတို့ကောင်တွေကတော့ ကျွန်တော့်ကိုဝိုင်းလှောင်ကြတယ်။ သူတို့ချုပ်ထားတဲ့ ဆော်တွေလည်းပါတာပေါ့လေ ...။ အဲဒီမနက်က ရင်ထဲမှာတခုခုလိုနေသလို ...အရက်တော့မဟုတ်တာ အသေအချာပဲ။ ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ အဲဒီမနက်ပိုင်းကုန်သွားလဲတော့ မပြောတတ်ဘူး ...လူလည်း ဘူပြီး မူးနောက်ရီဝေနေတယ်။ အနားမှာတော့ ပုလင်းလေးတွေစီလို့ ...။ ပြည့်ဖြိုးကလာဆွဲခေါ်သွားပြီး ထမင်းကြော်တဘူးပေးတယ်။ လာမှာပါကွာ လို့လည်း အားပေး သွားသေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မဏ္ဍပ်အောက်ကိုဆင်းပြီး လမ်းဘေးသစ်ပင်ရိပ်အောက်မှာ ဆင်းဆွဲတယ်။ အရသာတော့ မတွေ့မိဘူး ...လျှာကပါ ဣန္ဒြေပျက်နေပြီ ထင်ပါရဲ့ ...။

 အဲဒီလိုနဲ့ စိတ်မပါလက်မပါ စားနေရင်း အရှေ့ကိုငေးနေမိတယ် ...မြူမှုန်တွေလိုပဲ အရိပ်အယောင်ကို မကွဲဘူး။ ခဏနေတော့ ပုခုံးပေါ်ကိုလက်တဖက်ရောက်လာတာကို ခံစားမိတယ်။ ဆတ်ကနဲပုတ်ထုတ်လိုက်တော့ ရယ်သံလွင်လွင်ကို

ကြားရတယ်။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ ...ခပ်ဝါးဝါးအမြင်ထဲမှာ အလှကြီးလှနေတဲ့ ဘယ်လိုမှမေ့ပျောက်မရတဲ့ နှင်း ...။

ဟုတ်တယ် ...မျက်စိမှားနေလားဆိုပြီး မျက်လုံးကိုပွတ်ကြည့်လိုက်သေးတယ်။ သူပါ ... တကယ်ပါပဲ ...။

‘‘ ဘယ်လိုလဲ ဆရာ ...ဘယ်လောက်များ သောက်ထားလဲမသိဘူး ကြည့်ရတာ သိပ်မဟန်သလိုပဲ ’’

‘‘ ...’’

‘‘ ဇာနည် ...လာထဦး ...လာပါ မျက်နှာသစ်လိုက် ’’

 ဒီလိုနဲ့ စင်အောက်နားမှာရှိတဲ့ တိုင်ကီထဲကရေနဲ့ မျက်နှာသစ်ပေးတာခံလိုက်ရတယ်။ တကယ်သစ်ပေးတာပါ။ လက်ကိုင်ပဝါလေးနဲ့တောင် သူကပွတ်ပေးသေးတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ သူ့ကို သဲသဲကွဲကွဲ ထင်ထင်ရှားရှားပြန်တွေ့ရတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကစူလို့ ... မျက်နှာလေးကတော့ ခပ်တင်းတင်းနဲ့ ...။

‘‘ နှင်း ...’’

‘‘ ဘာလဲ ’’

‘‘ နှင်း ...လို့ ’’

‘‘ ပြော ’’

‘‘ စိတ်ဆိုးသွားလား ...နှင်းမကြိုက်ရင် နောက်ကိုမသောက်တော့ပါဘူးကွာ နော် ...’’

‘‘ မသောက်နဲ့လို့တော့ မပြောပါဘူး အခုဟာက လွန်လွန်းတယ် ’’ ဆိုပြီး သူ့ဂျာကင်အိပ်ထဲထည့်လာတဲ့ ရေမွှေး ပုလင်းကိုထုတ်ပြီး ဆွတ်ပေးတယ်။

‘‘ ကိုယ်လည်း မသောက်ချင်ပါဘူးကွာ ...မနက်ကနှင်းလည်း ရောက်မလာနိုင်တာနဲ့ ကိုယ်တယောက်ထဲပျင်းတာနဲ့ သောက်မိသွားတာ ...မနက်က ဘယ်သွားနေတာလဲကွာ ...’’

‘‘ မေမေပေါ့ ...အသိတယောက်အိမ်မှာမုန့်လုပ်စားလို့ဆိုပြီးသွားတာ ... အဲဒါခေ ွားတာနဲ့’’

‘‘ သြော် ...ကိုယ်ကတော့ နှင်းများပစ်ပြေးသွားပြီလားလို့ ...’’

‘‘ ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်တာ မဟုတ်ဘူး ’’

‘‘ ကိုယ်မှမသိတာ ...’’

‘‘ ယောက်ဖကိုမေးပေါ့ ...အဲလေ ပြည့်ဖြိုးကိုပြောတာလေ ...သူသိပါတယ် ’’

‘‘ နှင်းကိုပဲ မေးတော့မယ် ကိုယ့်ကိုပေးထားလေ ...’’

‘‘ ၈၀ ၃၀...’’

‘‘ အင်းလေ ...ညကျ ဆက်လိုက်မယ် ’’ အဲဒီနေ့က ရေသိပ်မပက်ဖြစ်ဘူး။ သူနဲ့ကျွန်တော် စင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း အချိန်တွေကို စကားတွေပြောလိုက် ... မျက်လုံးချင်းဆုံလိုက်နဲ့ပဲ ဖြုန်းနေကြတယ်။ သူ့အကြည့်မှာ ဆွဲအားတခု ပါသလိုပဲ ...ကြာလာတာနဲ့အမျှ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ တမျိုးဖြစ်လာတယ်။ ရင်ခုန်နှုန်းတွေ မြန်လာတယ် ...ပါးစပ်ကလည်း စကားတခွန်းကို ပြောမိမလို့ မနည်းထိန်းချုပ် ထားရတယ်။ မထူးပါဘူးလေ ...ခေတ်ကာလ သားသမီးတွေပဲ တွေ့တွေ့ချင်းမပြောမိရင်ပြီးတာပဲလို့ တွေးရင်း...

‘‘ နှင်း ...’’

‘‘ ဘာလဲဟင် ...’’

‘‘ ကိုယ်တခုပြောမယ် ...နားထောင်ပေးမှာလား ’’

‘‘ အင်းပေါ့ ...အခုလဲ စကားတွေအများကြီး ပြောနေတဲ့ဟာကို ’’

‘‘ တကယ်နော် ...ပြောပြီးမှ မကြိုက်ဘူး မပြောနဲ့ ဘာညာမလုပ်ရဘူး ’’

‘‘ ကဲ ...ပြောမှာသာပြောပါ ...စိတ်တောင်ထင့်လာပြီ ’’

‘‘ ဒါဆို ပြောပြီနော် ...’’

‘‘ ...’’

‘‘ ချစ်တယ် နှင်းရယ် ...’’

‘‘ ဘာ ဘာ ဘာ ပြန်ပြောပါဦး ...မကြားလိုက်လို့ ’’

‘‘ ချစ်တယ် နှင်းရယ် လို့ ...’’

‘‘ သြော် သြော် ...အင်းလေ ဒါပဲမလား ’’

‘‘ ဟိုလေ ကိုယ့်ကိုနှင်းက ဘယ်လိုသဘောထားလဲ ...’’

‘‘ ကဲပါလေ တခြားအကြောင်းရော မပြောတတ်ဘူးလား ’’

‘‘ ဟင့်အင်း ကိုယ့်မှာ ဒီစကားတခွန်းပဲ ပြောစရာရှိတော့တယ် ...လက်ခံပေးပါနှင်းရယ် ’’

‘‘ နှင်းက ငယ်ပါသေးတယ် ...အချစ်ရေးစိတ်မဝင်စားသေးဘူး ...ပညာသင်နေချိန်မှာ ကျန်တာတွေ မတွေးချင်ဘူး ...’’

‘‘ အင် ...’’

‘‘ အဲလိုမပြောပါဘူးလို့ ...နှင်းကလည်း ...ဟာကွာ မပြောတော့ဘူး ... ကိုယ့်ဘာသာ တွေးယူတော့ ...’’ ‘‘ ချစ်တယ် နှင်းရယ် ...’’ လို့ပြောလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်လေးကိုဆွဲဖက် ... နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ စင်ပေါ်မှာပေမယ့် မရှက်တော့ပါဘူး ...ပျော်တာကိုး။

အတက်နေ့မှာတော့ သူနဲ့ကျွန်တော် မခွဲတော့ဘူး။ သူက မနက်စောစောထဲက ပြည့်ဖြိုးတို့အိမ်ရောက်နေသလို ကျွန်တော်ကလည်း မနေ့ညက အဲဒီမှာပဲအိပ်ခဲ့တာဆိုတော့ ၈နာရီလောက်တည်းက တွေ့ကြတယ်။ ချစ်စခင်စဆိုတော့ သိပ်ပြီး မခွဲနိုင်မခွာရက်ဖြစ်နေသလိုပဲ ...နောက်မှပြန်တွေးရင်း ရယ်မိသေးတယ်။ အတက်နေ့ဆိုတော့ မနက်၉နာရီလောက်ထဲက စပြီး ပက်ကုန်ကြပြီ ...ကျွန်တော်တို့လည်း လက်ချင်းတွဲပြီး စင်ပေါ်တက်ခဲ့ကြတယ်။ စင်ပေါ်မှာလည်း လူအတော်များများ နေရာယူနေကြပြီဆိုတော့ ပိုက်တောင် မနည်းလိုက်ယူရတယ်။ တခြားသူငယ်ချင်းတွေတော့ ဒီနေ့လာမပက်ကြဘူး။ သူတို့က အတက်နေ့ဆိုတော့ ကားနဲ့လည်ကြမလို့တဲ့ ...ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လည်း ကိုယ့်အချင်းအချင်း အနှောက်အယှက် ကင်းကင်းနဲ့ ကြည်နိုင်ကြတာပေါ့လေ ...နို့မို့

ဟိုကောင်တွေနဲ့ဆိုရင် အနေကြုံ့တယ်။

 သူက ကျွန်တော့်ကို သိပ်မသောက်နဲ့နော်လို့ ပြောတာနဲ့ သူနဲ့အတူတူ ဝိုင်ပဲသောက်နေလိုက်တယ်။ ပေါ့ရွတှ်ရွတှ်နဲ့ ဆိုတော့ သိပ်ဖီလင်မလာသလိုပဲ ...ဒါပေမယ့် သူ့စကားကိုလည်း နားထောင်ရဦးမယ်မဟုတ်လား။ ရေပက်လိုက် သောက်လိုက် ဆိုတာတော့ ယောက်ျားလေးတိုင်း ...အင်းလေ သင်္ကြန်ရေပက်ကစားကြသူတိုင်းလိုလိုလုပ်ကြတဲ့ အလုပ်ပဲ။ ကျွန်တော်လည်း ထူးမခြားနားပါပဲ ...သူ့ကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားရင်း စကားတွေကလည်း ပြောမကုန်နိုင်အောင်ရှိနေတယ်။ သူကပြောလိုက်

...ကျွန်တော်ကပြောလိုက်နဲ့ ...ကြည်နူးမှုအာရုံထဲမှာ လွင့်မျောနေကြတာပေါ့လေ။

ခဏနေတော့ ချမ်းလာတာနဲ့ သူ့ကိုခွင့်တောင်းပြီး နည်းနည်းလောက်တော့ အပြင်းကလေးသောက်လိုက်ဦးမယ် လို့ပြော

... အောက်ဆင်းပြီး တပြားသွားဆွဲလာတယ်။ အပေါ်ရောက်တော့ ကိုလာနဲ့စပ်လိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ သောက်နေလိုက်တယ်။ သူ့ကို တိုက်ကြည့်တော့ ဘယ်လိုကြီးလဲ ...မကြိုက်ပါဘူးတဲ့ ...။ ဘာပဲပြောပြော ဝီစကီလေး ဝင်သွားမှ နေလို့ထိုင်လို့ပိုကောင်းပြီး ပျော်လာသလိုပဲ။ မဏ္ဍပ်ကဖွင့်ထားတဲ့ တီးလုံးသံစဉ်အောက်မှာ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ နည်းနည်း မရိုးမရွဖြစ်လာတယ်။ အနားကို ကြည့်လိုက်တော့ တချို့တွေက လက်မြောက်ခြေမြောက်နဲ့ကလို့ ...ကျွန်တော် သူ့ကို ခဏထားခဲ့လိုက်ပြီး ဝင်ရောလိုက်တယ်။ နည်းနည်းကြာအောင်ကလိုက်ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့တယ်။ သူ့ဆီကိုပြန်လာတော့ သူကဆီးပြီး ဗိုက်ခေါက်လိမ်ဆွဲတယ်။ ပြီးတော့ ...

‘‘ သွားကတာကလဲ အကြာကြီးပဲ ...’’

‘‘ နှင်းကလဲကွာ ...နည်းနည်း ကောင်းသွားလို့ပါ ...’’

‘‘ တော်ပါ မပြောလိုက်ချင်ဘူး ...ဟို အပြာဝမ်းဆက်နဲ့ ကောင်မလေးနားမှ သွားရစ်နေတာမြင်သားပဲ ’’

‘‘ မဟုတ်ပါဘူး နှင်းရာ ...ကိုယ်က သတိတောင်မထားမိပါဘူး ’’

‘‘ သွား မယုံဘူး ...တော်ပြီ တော်ပြီ ...သူ တော်တော် အပြောင်းအလဲမြန်တာပဲ ...’’

 ကျွန်တော် ပြာသွားတယ် ...ဟိုဘက်ကို တချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ အပြာရောင်ကောင်မလေးတယောက်ကို တွေ့ရတယ် ...ခပ်ဟော့ဟော့ပါပဲ ...ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်တိုက်ပ်မဟုတ်ဘူး ...။ ပြီးတော့မှ ...

‘‘ နှင်း ...နှင်းလို့ ’’

‘‘ ဘာလဲ ...’’

‘‘ ဟုတ်တယ်နော် အခုမှကြည့်မိတယ် ...ကောင်မလေးက အလန်းလေးပဲ ’’

‘‘ သူနော် ...’’

‘‘ နောက်တာပါ နှင်းရာ ...ကိုယ့်မှာ နှင်းတယောက်လုံးရှိနေမှတော့ ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ စိတ်မဝင်စားဘူး ’’

‘‘ တကယ်ပြောတာလား ...’’

‘‘ တကယ်ပါကွာ ...’’ ‘‘ ဒါဆိုလဲ ပြီးရော ...’’

 အဲဒီစကားကတော့ နောက်ပိုင်းမှာလည်း သူ့ကိုချော့လို့ရသွားပြီဆိုတိုင်း ကြားရတဲ့စကားဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ဆက်ပြီးတော့ သူ့ကို ...

‘‘ နှင်းရော ...ဘယ်လိုလဲ မကဘူးလား ...’’

‘‘ ဟင်း ...အဲဒီလို မြူးဇစ်နဲ့တော့ သိပ်ဖီးလ်မလာဘူးကွာ ...’’

‘‘ ဒါဆို သင်္ကြန်သီချင်းဆိုရင် ...’’

‘‘ လုပ်လိုက်လေ ...ကြာသလားလို့ ’’

 အဲဒီလို ပြောတာနဲ့ အခုဖွင့်ထားတဲ့ တီးလုံးဆုံးသွားချိန်မှာ စင်အပေါ်ဆုံးနေရာမှာရှိတဲ့ စက်တွေထားတဲ့နေရာကို သွားပြီး မြနန္ဒာသီချင်းကိုဖွင့်ခိုင်းလိုက်တယ်။ စက်ကိုင်တဲ့သူက အခွေရှာနေတုန်း ကျွန်တော်လည်း ဆိုချင်စိတ်ပေါက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော်ဆိုမယ်လို့ ပြောလိုက်ပြီး မိုက်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။

သီချင်းသံလည်းစထွက်လာရော ...မိန်းကလေးချည်းပဲ သီးသန့်ထွက်လာကြတော့တယ်။ သင်္ကြန်သီချင်းဆိုတော့ တော်တော်များများ မူးနေတဲ့သူကလွဲလို့ မနေနိုင်ကြဘူးထင်ပါရဲ့ ...အင်ထရိုကတည်းက စပြီး ညီညီညာညာနီးပါး ကကြ တော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း အရက်ရှိန်နဲ့ဆိုတော့ စောက်ခွက်ပြောင်ရဲနေတာနဲ့ သေသေချာချာ ခပ်တည်တည်နဲ့ဆိုတယ်။ သူ့ကိုတော့ နည်းနည်းဝေးဝေးကနေပဲ ကြည့်နေရတာပေါ့လေ။ သင်္ကြန်သီချင်းဆိုတော့ ကနေတဲ့သူတွေကလည်း သိပ်ပြီးတော့ ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း မဖြစ်ကြပါဘူး။ သီချင်းဆုံးတဲ့အထိ ဆိုနေလိုက်ရင်း သူကနေတာကိုပဲ နစ်မျောနေလိုက်တော့တယ်။

 သီချင်းပြီးသွားမှ သူ့ကိုပြေးဖက်လိုက်ပြီး ...‘‘ နှင်းရယ် ...သိပ်လှတာပဲ ’’ လို့ပြောလိုက်ပြီး သူ့ကိုခေါ်လာပြီး စင်ရှေ့နားမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ လက်ကျန်လေးတွေရှင်းလိုက်ကြရင်း ကားတွေပေါ်ကပြန်ပက်တဲ့ ရေခဲရေဒဏ်ကို တောင့်ခံ နေတယ်။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း ချမ်းလာတာနဲ့ အောက်ပြန်ဆင်းခဲ့ကြတယ်။ နေ့လည်နားချိန်လည်း ရောက်လုတော့ နီးပါပြီ ...အောက်ရောက်တော့ ပြည့်ဖြိုးတို့ဘိုးတော်လည်း ရောက်နေတယ်။ သူက မင်းလုပ်လိုက်တာ ငါတော့သင်္ကြန်ပိုး ဝင်သွားပြီ ညနေကျရင်တော့ စင်ပေါ်ကို ငါတက်ဆိုဦးမှ တဲ့ ...။ စားစရာတွေလည်း အဆင်သင့်ရနေတာနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် နေ့လည်စာစားလိုက်ကြတယ်။

စားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ သူ့ကိုပြောလိုက်တယ်။ ညနေပိုင်းတော့ မြို့ထဲလျှောက်ရအောင်လို့ ...သူက သဘောတူ တာနဲ့ပဲ ပြည့်ဖြိုးတို့ကားကိုငှားပြီးသွားဖို့ စီစဉ်ထားလိုက်တယ်။ ကားယူသွားဖို့ ပြည့်ဖြိုးနဲ့ပြောတော့ သူကောင့်သားက အင်တင်တင်နဲ့ ...အဲဒါနဲ့ပဲ ...

‘‘ ယောက်ဖရာ ...မင်းကလဲ မင်းစတဲ့ဇာတ်လမ်းမှာ ဆုံးအောင်တော့ကူညီပေါ့ ...’’

‘‘ အင်း ငါ့ဆီတွေတော့ ကုန်ပါပြီကွာ ...သြော် မင်းတို့ အခြေအနေပြောစမ်းပါဦး ...ဟဲဟဲ ’’

‘‘ မင်းအစ်မတွေတော့ စိတ်ချလိုက်တော့ကွာ ...ကဲပါကွာ ကားပေးလိုက်စမ်းပါ ...ဆီဖိုး ငါပြန်ပေးပါ့မယ်ကွာ၊ ကူညီပါနော်

...ယောက်ဖ ’’

အဲလိုနဲ့ ကားကိစ္စစီစဉ်ပြီး နေ့လည် ၂နာရီလောက် ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ မဏ္ဍပ်နေရာကနေပြီး တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်းရောက်အောင်တိုးရတယ်။ ပြီးမှ ပြည်လမ်းကို ချိုးကွေ့ပြီးထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီကနေ မြို့ထဲအထိ မောင်းခဲ့ကြတယ်။ သူကတော့ ဘေးကနေပြီး စကားတွေ တွတ်တီးတွတ်တာပြောနေတယ်။ သူ့ကို

လက်တဖက်နဲ့ဖက်ထားပြီး အချိုးမပြေတဲ့ လူတွေကားတွေကို ရှောင်ပြီး မြို့ထဲအထိမောင်းခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ မဂိုလမ်းမှာ ကားရပ်ထားလိုက်ပြီး သူနဲ့ကျွန်တော် ဆူးလေဘုရားလမ်းအတိုင်း မြို့တော်ခန်းမဖက်လျှောက်ခဲ့ကြတယ်။

လမ်းမှာတော့ ရေစိုနေတဲ့သူ့ကို ခေါ်တောငါးသိန်းအားနဲ့ ငမ်းသွားကြသူတွေကြားကဖြတ်ရင်း မဏ္ဍပ်ရှေ့ကိုရောက် ခဲ့ကြတယ်။ မြို့တော်ခန်းမရှေ့မှာ လူတွေကားတွေ ကျပ်ညပ်နေတာပါပဲ ...မနည်းကို တိုးရတယ်။ သူနဲ့ကျွန်တော်မဏ္ဍပ်ကို သေချာမြင်ရတဲ့ အနေအထားရောက်အောင်သွားလိုက်ပြီး စင်ပေါ်ကလှုပ်ရှားမှုတွေ သီချင်းတွေကို ခံစားနေလိုက်ကြတယ်။ သိပ်လည်းမကောင်းတာနဲ့ နှစ်ဦးသဘောတူ ပြန်ထွက်လာကြတယ်။ အဲဒီကနေ မဂိုလမ်းရောက်အောင် ပြန်လျှောက်လာရ တာပေါ့လေ ...ပြီးတော့ သူက ချမ်းနေပြီ၊ ဗိုက်လဲဆာသလိုပဲဆိုတာနဲ့ ပန်းဆိုးတန်းက ဂျပန်ဆိုင်လေးကို ခေါ်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာ စားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ စကားတွေအများကြီးပြောဖြစ်ကြတယ်။ သူ့အိမ်အကြောင်းတွေ ...စင်္ကာပူက အကြောင်းတွေ စသည်ဖြင့်ပေါ့။ ပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ သူ့ဘွားတော် ဒီနေ့ညအိမ်ပြန်မအိပ်ပဲ သူ့အဘွားအိမ်မှာ အိပ်မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ခေါင်းထဲမှာ အကြံတခုပေါ်လာပေမယ့် အကောင်အထည်မဖော်ခင်တော့ သူ့ကိုပေးမသိတော့ပါဘူးလေ။ အဲဒီမှာ တနာရီလောက်နီးနီးထိုင်လိုက်ကြပြီး ပြန်မယ်လုပ်တော့ ညနေ ငါးနာရီလောက်ရှိတော့မယ်။ သူ့ကိုမေးကြည့်တော့ အိမ်ပဲပြန်တော့မယ်ဆိုတာနဲ့ ရွေပှုန်းညက်အထိ လိုက်ပို့ရတယ် ...အဲဒီမှာပဲ တသက်မမေ့နိုင်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ... စတင်ခဲ့တာပေါ့လေ ...။

ကားကို ပုံမှန်ပဲမောင်းလာခဲ့တယ် ...အတက်နေ့ဆိုတော့ မီးကုန်ယမ်းကုန် ညနက်တဲ့အထိ ကဲမယ့်သူတွေကလဲ လမ်းပေါ်မှာရှုပ်ထွေးနေတာနဲ့ ...သူတို့ဆီရောက်တော့ ငါးနာရီခွဲပြီ။ ကားထားခဲ့လိုက်ပြီး သူနဲ့အတူ အပေါ်တက်လိုက် လာခဲ့တယ်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ ဖိနပ်တွေဘာတွေချွတ်ပြီး သူတို့ဧည့်ခန်းထဲကိုဝင်လိုက်တယ်။ ဆိုဖာတွေပေါ် ရေစိုကြီးနဲ့ ထိုင်ရမှာအားနာတာနဲ့ ...ခွေးရုပ်ဆိုဖာအသေးလေးပေါ်မှာပဲ ထိုင်နေလိုက်တယ်။ သူကတော့ နောက်ကိုဝင်သွားတာ ပြန်ပြီး ထွက်မလာသေးဘူး။ ခဏနေတော့မှ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားနဲ့ သူပြန်ထွက်လာတယ်။ ရေစိုကြီးနဲ့ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့ တချက်စဉ်းစားသလိုလုပ်ပြီးမှ ...

‘‘ သူကလဲကွာ ရေစိုကြီးနဲ့ ...အင်း ဖေဖေ့အဝတ်တွေတော့ရှိတယ် ...လဲထားမလား ’’

‘‘ အင်း ကောင်းတာပေါ့ ...ကိုယ်လဲ ချက်ချင်းပြန်ဦးမှာမှမဟုတ်တာ ...’’

 သူက သူ့အဖေရဲ့ တီရှပ်နဲ့ပုဆိုး ယူလာပေးတာနဲ့ လဲထားလိုက်တယ်။ အဝတ်တွေကိုတော့ ဝရန်တာထုတ်ပြီး ဖြန့်ထား လိုက်တယ်။ နောက် သူက ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး ဆိုဖာတွေပေါ်ထိုင်ခိုင်းတယ် ...ကော်ဖီသောက်မလားမေးပြီး နောက်ထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့ ကျွန်တော်လည်း အိမ်ရှေ့မှာ တယောက်ထဲပျင်းတာနဲ့ လိုက်ဝင်သွားတယ်။ သူကတော့

ကော်ဖီ မစ်ထုပ်တွေကို ဖောက်ပြီး ဖျော်ဖို့ပြင်ဆင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ဘေးနားမှာသွားရပ်လိုက်ပြီး ကူညီလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူက ပန်းကန်စင်က အောက်ခံပန်းကန်ပြားနှစ်ချပ်ယူပေးပါ ဆိုတာနဲ့ သွားယူလိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာ သူက ကော်ဖီဖျော်လို့ ပြီးနေပြီလေ ...။ ကျွန်တော် ပန်းကန်ပြားနှစ်ချပ်ကို ဘေစင်မှာသွားဆေးလိုက်ပြီး သူ့ရှေ့ကစားပွဲပေါ်တင်အပေးမှာတော့ ပန်းကန်ပြားတချပ်ဟာ လက်ကရေတွေနဲ့ချောပြီး ကြမ်းပေါ်ကျကွဲသွားတယ်။ သူလန့်သွားလို့ ကျွန်တော်က ကလေးလဲမဟုတ်ပဲနဲ့လို့ပြောလိုက်ပြီး ပန်းကန်ကွဲတွေကို ကောက်ယူလိုက်တဲ့အချိန် မှာတော့ ကျွန်တော့်လက်ရှသွားတော့တယ်။ သူက တံမြက်စီးသွားယူပြီး ပြန်အလာ ကျွန်တော့်လက်က သွေးတွေကို မြင်တော့ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်သွားတယ်။

‘‘ အို မောင် ...ဘာဖြစ်သွားလဲ ’’

‘‘ ...’’

‘‘ ပြစမ်း သွေးတွေ မနည်းဘူး ’’

‘‘ ဟင် ...နှင်း ...ခုနက ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ် ’’

‘‘ ကဲပါ ...ဒါတွေ အရင်ဆေးထည့်ထားရအောင် ...’’

‘‘ ပြောပါ နှင်းရယ် ...ဒါဆို ဒီတိုင်းပဲထားတော့ ဆေးမထည့်နဲ့ ’’

‘‘ ကဲပါ ...ကလေးကြီးလိုပဲ ...မောင် လို့ခေါ်တာ ...အရင်က စိတ်မရဲတာနဲ့ ...ခုတော့ လွတှ်ကနဲ ထွက်သွားတာ ...’’

‘‘ ချစ်တယ် နှင်းရယ် ...’’

 သူက အတူတူပါပဲ မောင်ရယ် လို့ပြောပြီး သူ့အခန်းထဲက ဖတ်စ်အိတ်ဒ် ဆေးသေတ္တာ ကိုယူလာပြီး ကျွန်တော့်လက်က တလက်မလောက်ရှသွားတဲ့ ဒဏ်ရာကို အရက်ပြန်နဲ့ဆေး ဘီတာဒင်းထည့်ပေးပြီး ပလာစတာနဲ့ကပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ သူက ...

‘‘ သွား ...အိမ်ရှေ့မှာ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေ ...ဝင်မလာနဲ့တော့ ’’

 ကျွန်တော်လည်း ရှေ့ပြန်ထွက်လာပြီးထိုင်နေလိုက်တယ်။ သူက ကော်ဖီခွက်တွေကိုယူလာပြီး စားပွဲပေါ်ချပေးတယ်။ ကော်ဖီက အတန်ငယ်တော့ အေးစက်စပြုနေပြီ ...ဒါပေမယ့် သောက်လိုက်တော့လည်း အနေတော်ပါပဲ။

သူက အိမ်ရှေ့က သူ့တို့ ဟုမ်းသီရေတာစစ်စတမ်ကို ပါဝါဖွင့်လိုက်ပြီး သီချင်းဆိုရအောင်လေတဲ့ ...။ ကျွန်တော် လည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ စီးတီးအက်ဖ်အမ်အခွေကိုထည့်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား စုံတွဲဆိုကြတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ သူ့ကိုယ်လေးကိုဖက်ပြီး သူကလည်း ခေါင်းလေးကို ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်တင်ထားတယ်။ နောက် ပါးချင်းအပ်တယ်

... ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်မိကြတယ်။ ချိုမြိန်တဲ့ အပြန်အလှန် အနမ်းတွေကြားမှာ သူရောကျွန်တော်ရော မိန်းမောနေကြတယ်။ ရင်တွေလည်း ခုန်လာတယ်၊ သူဆိုရင်ရော ...ဘယ်လိုနေမလဲ။ ဆိတ်ငြိမ်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း စိတ်တွေကို အမှောင်ဘက်ရောက်အောင် တွန်းပို့ နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းနေရင်း လက်တွေက သူ့ကျောပြင်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ သူ့လက်တွေကလည်း ကျွန်တော့်ကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်တွေက ထိန်းချုပ်ချင်နေပေမယ့် လှုပ်ရှားမှုတွေက

မနာခံဘူးလေ။ အဲဒါနဲ့ပဲ သူ့ကျောလေးကိုပွတ်ပေးနေရာကနေ ပေါင်တွေပေါ်ရွှေ့လိုက်တယ်။ သူက တချက်မော့ကြည့်တယ် ...ဘာမှတော့ မပြောဘူး။ သူကြည့်လိုက်တဲ့ အကြည့်ထဲမှာ တခုခုကိုတော့မြင်လိုက်ရသလိုပဲ ...ကျွန်တော်လည်း မထူးပါဘူးဆိုပြီး သူ့ကို နမ်းနေရာက လက်တွေကို တချက်အရဲ့စွန့်ပြီး သူ့ဗိုက်ပေါ်တင်လိုက်တယ်။ သူက ဘာမှမပြောဘူး ...ငြိမ်ခံနေတယ်။ သူ့လည်တိုင်လေးကို နမ်းလိုက်ရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို သူ့ရင်ပေါ်ကို စမ်းလိုက်တော့ သူ့ဆီက အို ...ဆိုတဲ့အသံလေးထွက်လာတယ်။ သူ့တကိုယ်လုံး ကြိုးပြတ်သွားတဲ့အရုပ်လို ပျော့ကျသွားတာ ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသတိထားမိလိုက်တယ် ...အခြေအနေကတော့ ကောင်းနေပြီလေ။ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ကို မရွံ့မရဲနဲ့ ပြန်ဖက်ပြီး ကျွန်တော့်ကျောကို ပွတ်ပေးတယ်။ သူ့နို့လေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေပွတ်ပေးရင်း တချက်မှာတော့ ကြယ်သီးတလုံးကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီအထိ အိုကေနေတော့ ကျွန်တော်လည်း ကျန်တဲ့ကြယ်သီးတွေကို ဆက်တိုက်ဖြုတ် ပစ်လိုက်တယ်။ သူကတော့ ကျွန်တော့်လက်တွေအောက်မှာ အားကိုးရာမဲ့နေသလိုပါပဲ ...အိမ်နေရင်းဝတ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ ထမီလေးကို ကျွန်တော့်ခြေမနဲ့ညှပ်ပြီးဆွဲအချလိုက်မှာတော့ သူ့ဆီက ...‘‘မကဲနဲ့ကွာ’’ ဆိုတဲ့ အသံကြားရတယ်။ အဲတော့မှပဲ ကျွန်တော့်စိတ်တွေက ထိန်းလို့မရတော့ဘူး ...ကျွန်တော်တို့ထိုင်နေတဲ့ နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာကြီးပေါ် သူ့ကိုတွန်းလှဲလိုက်တယ်။ နောက် သူ့အင်္ကျီရင်ဘတ်ကိုဆွဲဟလိုက်ပြီး ဘရာလေးကို အပေါ်ကိုလှန်တင်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ သူ့ရဲ့ဖြူဝင်းနေတဲ့ ရင်အစုံကိုတွေ့လိုက်ရတယ် ...နို့သီးခေါင်းလေးတွေကတော့ ချိုင့်ဝင်နေတုန်းပဲ။ ကျွန်တော် နှုတ်ခမ်းကို လျှာနဲ့သပ်လိုက်ပြီးတော့ သူ့နို့လေးတဖက်ကို လျှာနဲ့လှမ်းလျက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်တဖက် ကျန်တဲ့နို့လေးကိုနယ်ဖို့ စီစဉ်လိုက်တယ်။ သူ့ဆီကတော့ အသက်ရှူမဝသလိုအသံတွေ ထွက်လာနေပြီ ...လျှာဖျားလေးနဲ့ နို့သီးခေါင်းကလေးကို လျက်ပေးလိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကိုပွတ်သပ်ရင်း ဆွဲဆုပ်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ အငုံလိုက်မှာတော့ အဲဒီလက်တွေ အလိုလိုပြေလျော့သွားကြတယ်။

နောက်ဆိုဖာအောက်ကိုဆင်းပြီး သူ့နားရွက်လေးတွေ နဖူးလေးတွေကို လိုက်နမ်းတယ်။ လက်တဖက်ကတော့ သူ့ရဲ့ အဓိကနေရာကို စမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းရင်းနဲ့ လက်က သူ့နို့လေးတွေကိုနယ်ပေးနေတယ်။ သူ့ဖက်ကလဲ ပီပီပြင်ပြင်တုန့်ပြန်ပြီး ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်ယူလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း အချိန်တန်ပြီဆိုပြီး သူ့ထမီကို အောက်ကိုဆွဲလိုက်တယ်။ အိမ်နေရင်းမို့ထင်တယ် ...အတွင်းခံတော့ ဝတ်မထားဘူး။ ဆီးခုံမို့မို့ပေါ်မှာ ကြေးနီရောင် အမွှေးလေးတွေ ခပ်ကျဲကျဲပေါက်နေတာကိုတွေ့တော့ ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး ...။ တခဏတော့ စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ် ဖြစ်သွားတယ်။ သတိလဲပြန်ရတော့ သူ့ဟာလေးကို ကျွန်တော့်လျှာနဲ့ထိုးနေမိပြီ။ သူကတော့ ငြင်းလည်းမငြင်း၊ လက်လည်းမခံချင်သလိုနဲ့ ပေါင်တွေကိုတွန့်လိမ်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်မရှည်တော့တာနဲ့ သူ့ပေါင်တွေကို လက်နဲ့ဖိထားလိုက်ပြီး ခုမှရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရတဲ့ သူ့အ၀ လေးကို လျှာနဲ့သိမ်းလျက်လိုက်တယ်။ အဲဒီလိုလျက်ပေးလိုက်တော့ သူကိုယ်လေးက ကော့ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော် ဆက်တိုက်လျက်ပေးလိုက်တော့ သူ့ဟာလေးထဲက အရည်လေးတွေ စီးကျလာတယ်။ သူ့ရဲ့အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကို ကျွန်တော် သတိထားမိလိုက်တာနဲ့ ခဏရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်အဝတ်အစားတွေ (သူ့အဖေအဝတ်အစား)ကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဘေးမှာရှိတဲ့ ဆိုဖာတခုပေါ်ကိုတင်လိုက်တယ် ...ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ဟာကိုကိုင်ပြီး သူ့အဝလေးကိုတေ့လိုက်တော့တယ်။ ကျွန်တော့်ဟာနဲ့ သူ့ဟာလေးနဲ့တေ့မိတော့ သူ့မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ချက်ချင်းမသွင်း သေးဘဲ တေ့ပြီးပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ထိပ်ဖျားမှာ သူ့အရည်လေးတွေနဲ့ချောလာတော့မှ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းပြီး တဖြည်းဖြည်းချင်းဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ကျပ်ညပ်နေတဲ့နေရာထဲကို တိုးဝင်လိုက်ရပြီး သူ့လက်ကလေးတွေ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို ဆီးတွန်းထားကြတယ်။ နည်းနည်းလဲသွင်းမိရော သူ့အပျိုအမြှေးပါးလေးက

ကျွန်တော့်ကိုတားထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ ချော့သွင်းလေးသွင်းလည်း မဝင်ဘူး။ အဲဒါနဲ့ ဝင်သမျှလေးကို အသာလေးညှောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သူ့အခြေအနေ တချက်အကဲခတ်လိုက်ပြီး

အားနဲ့ ဆောင့်ချလိုက်တော့တယ်။ တင်းကနဲတချက်ဖြစ်သွားပေမယ့် ကျွန်တော့်ဟာက အရင်းနားထိအောင်ဝင်သွားတယ်။ ကျန်တာလေးပါဝင်အောင် ဆက်ဖိသွင်းလိုက်တော့ သူ့ဆီက မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ ရှိုက်သံ လေးပါထွက်လာတယ်။ ‘‘ ဟင် ...နှင်း ...နှင်း တအားနာသွားလားဟင် ...’’

‘‘ နာတာပေါ့ ...ဟင့် ဟင့် ’’

‘‘ ဆောရီးကွာ မောင် နည်းနည်းကြမ်းသွားမိတယ် ...ခဏပါပဲ နှင်းရယ် ...နောက်မနာပါဘူးနော် ’’

‘‘ ရပါတယ် မောင်ရယ် ...နှင်း အောင့်ခံပါတယ် ...’’ လို့ ရှိုက်သံလေးနဲ့ပြောတယ်။

 ကျွန်တော် အရမ်းသနားသွားတယ် ...သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို သုတ်ပေးလိုက်ပြီး မျက်တောင်လေးတွေကို နမ်းလိုက်တယ်။ ကဲပါလေ ...ထည့်ပြီးမှတော့ ဘယ်တပ်ခေါက်ပြန်တော့မလဲ ...အဲဒါနဲ့ သူ့အထဲကနေ နည်းနည်းချင်း ဆွဲထုတ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး အထုတ်အသွင်းလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေက ထုတ်လိုက်တိုင်း ကပ်ပါလာကြသလို၊

ပြန်သွင်းလိုက်ရင်လည်း ချိုင့်ဝင်သွားကြတယ်။ အဲဒီလိုလေး ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ပေးနေရင်းနဲ့ ကြာလာတာနဲ့အမျှ ထုတ်သာ သွင်းသာရှိလာတယ် ...အရည်လေးတွေ ထပ်ထွက်လာပြီပေါ့ ...။ အဲဒါနဲ့သူ့ကို ...

‘‘ နှင်း ...နာသေးလား ဟင် ...နာရင်ပြောနော် ...’’

‘‘ အင်း ...စစချင်းတုန်းကလိုတော့ မနာတော့ဘူး မောင် ’’

‘‘ ဒါဆို မောင် နည်းနည်းဆောင့်ကြည့်မယ်နော် ...’’

‘‘ ဖြည်းဖြည်းပဲနော် ...’’ ‘‘ အင်းပါကွာ ...’’

 အဲဒီလိုနဲ့ အဖျားထိအောင် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးတော့ ခပ်သာသာလေးပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။ ဆွဲထုတ်တုန်း ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ဟာမှာ သွေးစတချို့ပေနေတာကိုတွေ့ရတယ်။ ဆောင့်လဲသွင်းလိုက်ရော သူ့ကိုယ်လေး တချက် တုန်တက်သွားတာကလွဲလို့ သိပ်တော့နာသွားပုံမရပါဘူး။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အားတက်လာပြီး ပုံမှန်လေး အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာလေးလည်း တဖြည်းဖြည်းပြုံးလာတော့တယ်။

သူ့ကိုယ် လေးပေါ်ကို ကျွန်တော်မှောက်ချလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့လည်တိုင်လေးရယ်၊ နားရွက်လေးရယ်ကို လျှာနဲ့လျက်ပေး လိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော့်ကျောကိုပွတ်ပေးလာတယ်။ ခါးအထိ တကိုယ်လုံးကပ်ထားရင်း ခါးကိုပဲကြွကြွပြီး ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့ သူလည်းကောင်းလာပုံရတယ် ...အောက်ကနေ တဖြည်းဖြည်းပြန်ပြီးကော့ပေး လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကြိုက်သွားတာပေါ့ ...ဆိုဖာပေါ်ဒူးပြန်ထောက်လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေ အားကိုပိုပိုပြီးထည့်

ကြည့်တယ်။ ရတယ် ...သူကတော့ ခံနိုင်ရည်ရှိသွားပြီ။ ကောင်းတယ်မလားလို့ မေးလိုက်တော့ မျက်စောင်းလေးတချက်ထိုးပြီး ပြန်ဆောင့်တင်ပေးလိုက်တယ်။ အိုကေဗျာ ...အဲဒါနဲ့ အရှိန်ကို

တဖြည်းဖြည်းမြှင့်ပြီး ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ အသက်ရှူသံတွေ တဖြည်းဖြည်းမြန်လာတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဆောင့်ကောင်းတုန်း ...နည်းနည်းလည်းဆက်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ သူ တဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်လာတာကိုတွေ့ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူ့ကိုပဲ အရောက်ပို့ပေးလိုက်ပါမယ်လေလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ သူ့ဆီက ‘‘ အား ...ကျွတ်ကျွတ် ...မောင် ...ဖြည်းဖြည်း ...’’ ဆိုတဲ့အသံတွေကြားရတယ်။ လေးငါးဆယ်ချက် ဆက်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ ...

‘‘ မောင် ...ရပ်လိုက်တော့ နှင်းမခံနိုင်တော့ဘူး ...အား ’’ ဆိုပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့အလိုကျရပ်ထားလိုက်ပြီး နဖူက ချွေးလေးတွေကိုသုတ်ပေးလိုက်တော့ သူကပြုံးပြတယ်။ ခဏနားဦးမှပဲလေလို့တွေးပြီး သူ့ဟာလေးထဲကနေထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ဘေးမှာ ကျပ်ကျပ်သပ်သပ် ဝင်လှဲလိုက်တယ်။ ဆိုဖာဆိုတော့ ဒီလိုပဲပေါ့ ...ဒါတောင် အတော်အသင့်တော့ ကျယ်ပါတယ်။ သူ့ဘေးမှာ လှဲအိပ်နေရင်းကနေ သူ့ ဆံနွယ်လေးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပါးလေးတွေ ...အဲဒီပေါ်မှာ မျက်ရည်စီးကြောင်းလေး ခြောက်နေတာတွေ ...နောက် နှုတ်ခမ်းလေးပေါ်က မွှေးညင်းနုနု စိမ်းစိမ်းလေးတွေ ...နောက်တော့ အဲဒီဟာလေးတွေကို နှင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းမွှေးလေးတွေလို့ ခေါ်ခဲ့ပါသေးတယ်။ အခုတော့လည်း ဒါတွေဟာ အိပ်မက်တွေလိုပါပဲလေ ...။

သူ့ ရဲ့ဆံနွယ်တွေကို ပွတ်သပ်ကစားနေရင်းနဲ့ မျက်လုံးချင်း အကြာကြီး စကားပြောဖြစ်ကြတယ်။ အပြန်အလှန် နားလည်မှုတွေရယ် ...အချစ်လို့ဆိုနိုင်တဲ့အရာတခုရယ် ...အခုအချိန် အလွမ်းညတွေထဲအထိ အဲဒီအရာတွေဟာ အနားမှာရှိနေတုန်းပါပဲလေ ...။ မျက်ဝန်းနက်တစုံထဲကနေ ရရှိခဲ့တဲ့အရာတွေကို ကျွန်တော်မေ့နိုင်ဖို့ လွယ်မယ်လို့တော့ မထင်မိပါဘူး ...သူပြန်သွားခဲ့ ...နောက်မတွေ့ရတော့ပေမယ့် လွမ်းကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့သူတယောက်ကိုတော့ သူ့အချိန်တွေ ထဲမှာ အမှတ်ရနိုင့်ပါ့မလား ...။ နည်းနည်းပါးပါး ပြောဖြစ်ကြတဲ့ စကားတွေထဲမှာ မေလဆိုရင် သူပြန်တော့မယ်လို့လဲ သိလိုက်ရရော ...အရာအားလုံးဟာ ခံစားမှုမဲ့ အသက်မဲ့သွားသလို ဖြစ်ခဲ့ရတယ် ...ထားလိုက်ပါတော့လေ ...အခု အချိန်မှာ အရေးကြီးတာက သူပျော်နိုင်ဖို့ပါပဲ ...ကျွန်တော့်ရဲ့ခံစားချက်တွေကို ရင်ထဲမှာပဲ သိမ်းထားလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ကျွန်တော့်ဟာတောင် ခံစားချက်နဲ့ နည်းနည်းညှိုးသွားသလိုပဲ ...ခွဲရတော့မှာကို သူလည်း သိတယ် ထင်ပါရဲ့ ...။ ပြောရရင်တော့ လွမ်းဆွေးစရာတွေကို ဘေးချိတ်လိုက်တယ်ပေါ့ဗျာ ...သူဒီမှာရှိနေတုန်းမှာပဲ လိုင်စင်ရလိုက်တာ ...ငါ့ကံပါပဲလေလို့ တွေးလိုက်ရင်း အက်ရှင်တွေကို အသစ်တဖန်စလိုက်တော့တယ်။

သူ့ကိုယ်ကလေးကို သိုင်းဖက်ရင်းနဲ့ပဲ နှုတ်ခမ်းလေးကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ နောက်လက်တဖက် ကတော့ နို့သီးခေါင်းကလေးကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့လှိမ့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ကြာလာတော့ သူလည်း မရိုးမရွဖြစ်လာတယ်ထင်ရဲ့၊ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုပွတ်ပေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ညှိုးကို ခပ်ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တချက်မော့ကြည့်တယ်။ ကျွန်တော် အလိုက်တသိနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းပန်းရောင်လေးကိုနမ်းလိုက်ရင်း လက်ကသူ့ဟာလေးကို လှမ်းပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ တချက်တွန့်သွားရင်း အနမ်းတွေက ပိုပြီးကြမ်းလာတယ်။ သူ့အဝလေးကို စမ်းပြီးပွတ်ပေးနေရာကနေ တချက်မှာတော့ လက်ညှိုးကို အထဲထိုးသွင်းလိုက်တော့ အတွင်းသားတွေက ဖျစ်ညှစ်ဆီးကြိုကြတယ်။ ပုံမှန်လေးပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေး လိုက်ပါတယ်။ အရည်လေးတွေ ထွက်လာပြီး နည်းနည်းချောင်လာတော့ လက်ခလယ်ကိုပါ စစ်ကူပို့လိုက်တယ်။ သူကတော့ ကျွန်တော်လုပ်ပေးနေတဲ့အရသာကိုခံစားရင်း မျက်လုံးလေးတွေမှေးစင်းလို့လေ ...။

အဲဒီနောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း ပြန်မတ်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ဟာကိုကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကိုဆိုဖာအစပ်နားကို ဆွဲယူလိုက် တယ်။ ပြီးတော့ လျှာနဲ့တချက်ကုန်းလျက်လိုက်ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ဟာကို သူ့အဝလေးမှာတေ့လိုက်ရင်း သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်တယ်။ ပြီးမှပဲ တဖြည်းဖြည်း ခါးအားကိုသုံးပြီး ဖိချလိုက်တော့ ပထမတကြောင်းတုန်းကလိုတော့ မခက်ခဲတော့ပါဘူး။ သူကို ဆိုဖာ နောက်မှီပေါ် တံတောင်လေးနဲ့ထောက်ထားရင်းက ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပြုံးပြတယ်။ ပြုံးပြတော့လည်း တမုန်းချရတာပေါ့လေ။ အဲဒါနဲ့ပဲ အသွင်းအထုတ်ကို စပြီးလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ကို ကော့ပေးလို့ပြောလိုက်တော့ ဒီလိုလားမောင် ...တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း အားကိုမြှင့်တင်လိုက်တော့တယ်။ အခန်းထဲမှာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တဖတ်ဖတ်အသံက ထွက်ပေါ်လာတယ်။ သူက အံလေးကိုကြိတ်ထားပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေကို ပင့်ကာမြှောက်ကာ ဝိုက်ကာကြွကာနဲ့ တုန့်ပြန်တယ်။ အတတ်တော့ တော်တော်မြန်တာပဲ ...အခုအချိန်မှာတော့ ခုနကတုန်းကတွေးခဲ့တဲ့ မကြာခင်ခွဲရတော့မယ် ဆိုတာ ဘယ်နားရောက်နေလဲမသိဘူး ...လူသားတွေရဲ့ အနှစ်သက်ဆုံးလို့ဆိုနိုင်တဲ့ အရသာထဲမှာပဲ နစ်မျောနေမိတယ်။ သူကတော့ ပိုပြီးခံနိုင်ရည်ရှိလာတာကိုတွေ့ရတယ် ...

ကောင်းလာပြီပေါ့လေ ...။

 သူမြန်မြန်ပြီးသွားမှာကို စိုးရိမ်တာနဲ့ သူ့ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကပ်ထားလိုက်ရင်း စကားတွေ လျှောက် ပြောတယ်။ ‘‘ကိုယ့်ကိုတကယ်ချစ်ရဲ့လား ...ဝေးသွားရင်ကော မေ့သွားမှာလား ...ကျွန်တော့်ကို လက်ထပ်နိုင်မလား’’ ဘာညာ ...ပေါ့ဗျာ ...သူ့ထဲမှာ စိမ်ထားရင်းနဲ့ အတော်ကြာကြာပြောနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူအလျှော်ခံနေရတာ သိသွားတယ် ထင်ပါရဲ့ ...အောက်ကနေပြီးတော့ ကော့ကော့တင်ပေးလာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဒီလောက်ဆိုတော်ပြီ လို့ တွေးလိုက်ပြီး ပြန်ပြီးဆောင့်ပေးလိုက်တော့တယ်။

သူတဖြည်းဖြည်း သဘောပေါက်နားလည်လာတာနဲ့အမျှ အပေးအယူပိုမျှလာတယ်။ ကျွန်တော်ဆောင့်ချလိုက်ရင် သူက ပြန်ပြီး သေချာဆုံအောင် ကော့ပေးတာမျိုးတို့ အထဲကနေညှစ်ပေးတာမျိုး ...အဲလိုနဲ့ ပိုပြီး

လုပ်လို့ကောင်းလာတယ်။ဆက်ပြီးတော့ သူ့ကိုညှာမနေတော့ပဲ အားရပါးရ ကျွန်တော် ဆောင့်ချလိုက်တော့ သူ့အသက်ရှူသံတွေ နည်းနည်းမြန်လာတယ်။ သူ့လက်တွေက ကျွန်တော်သူ့ဘေးမှာထောက်ထားတဲ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ မျက်လုံးတွေကလည်း ပိုပြီး မြန်မြန် ဆောင့်ဖို့ ပြောနေသလိုပဲ။ ကျွန်တော်လည်း ပြီးချင်လာတာနဲ့ အရှိန်ကိုမြှင့်လိုက်တယ်။ ခံစားမှုကတော့ သိသိသာသာကို ကောင်းလာပြီ ...ပြီးဖို့ သိပ်မလိုတော့ဘူး။ နောက်ထပ် အချက်ငါးဆယ်လောက်လဲ ဆောင့်လိုက်ရော သူ့ဆီက တဟင်းဟင်း တအစ်အစ်နဲ့ အသံတွေထွက်လာပြီး အပေါ်ကို တချက်ကော့တက်လို့ ပြီးသွားတော့တယ် ...မကြာပါဘူး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆိုသလိုပဲ သူ့ဟာလေးထဲက စီးကျလာတဲ့ အရည်တွေထဲကို ကျွန်တော့်အရည်တွေ ထပ်ပေါင်းထည့်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ သင်္ကြန်အတက်နေ့ကတော့ မမေ့လောက်စရာပဲပေါ့နော် ...။